Ліст, знойдзены на папялішчы (зборнік). Макс Шчур

пот з аблічча, зь якога кудысьці зьнікла лагодная ўсьмешка, і разпораз адводзіў вочы, каб не глядзець на тое, што з хваравітай стараннасьцю вырабляў даўгалыгі хлапец. («Твар у яе проста боскі. Такая наіўнасьць».)

      Потым карцінка рэзка зьмянілася, і ўвушшу ў маладога чалавека зноў загучала бадзёрая музыка – па экране пабеглі тытры. Малады чалавек выключыў тэлевізар і заплюшчыў вочы. «У мяне няма нелюбімага кшталту сэксу». Навошта яна зрабіла гэтае глупства? Якая ганьба: на ўсю школу! Цяпер нічога ня зробіш – усё скончана.

      Ён адкінуў дыстанцыйны пульт і зьнясілена апусьціўся ў фатэль, нібыта пасьля аргазму.

      У той самы дзень дырэктар камэрцыйнай тэлевізіі старшыняваў у журы конкурсу «Mice Рэспубліка».

      Пасьля публікацыі гэтага фэльетону ў друку дырэктар вышэйнеазначанай камэрцыйнай тэлевізіі, як гэта ні дзіўна, адрэагаваў на яго зьяўленьне ўва ўласнай штотыднёвай тэлеперадачы на сваім жа канале. Вось што ён сказаў, характэрным рухам зьняўшы акуляры: «Мы жывем у свабоднай, дэмакратычнай краіне. А дэмакратыі няма, калі няма адказнасьці кожнага дарослага чалавека за свае дзеяньні. Удзел у такой праграме – справа дабраахвотная, мы нікога да гэтага не прымушаем. Усе ўдзельнікі праграмы былі загадзя папярэджаныя пра нашыя ўмовы. Таму спадарычна Р…, паказваючы ў анкеце свой узрост, павінна была ўсьведамляць, што падае заяўку на ўдзел у праграме для дарослых. Усе фігуранты галоўных эпізодаў, у тым ліку й спадарычна Р…, атрымалі за здымкі праграмы прыстойны ганарар, ад якога, заўважце, ніводны зь іх не адмовіўся – факт, які гаворыць сам за сябе. Да таго ж, насуперак памылковым і збачэнскім здогадам аўтара матэрыялу, шырму ў студыі мы выкарыстоўваем ня дзеля таго, каб засланіць ад прысутных рэальны полавы акт, што было б з камэрцыйнага гледзішча чыстым глупствам, а каб схаваць ад тэлегледачоў той факт, што дэманстраваная ім сцэна ёсьць толькі імітацыяй суложжа. Такім чынам, шырма ўсяго толькі дапамагае стварыць адчуваньне, што вы назіраеце за здымкамі сапраўднага порнафільму. Што да немаральнасьці парнаграфіі й наагул такога кшталту праграмаў, якую, як мне здаецца, спрабуе даказаць аўтар фэльетону, дык ясна адно: што сам ён гэтыя праграмы глядзіць з задавальненьнем. больш таго, ён нават выкарыстоўвае іх як крыніцу свайго «натхненьня» й сыравіну для сваіх сумнеўнай якасьці твораў – пытаньне аўтарскіх правоў я тут падымаць ня буду, бо не пра гэта цяпер гаворка. Спадзяюся, дарагі аўтар, вы сам усьведамляеце, што ваш тэкст ніколі б ня ўзьнік, калі б не адважная спадарычна Р… і ня наш тэлеканал. Што рабілі б вы й да вас падобныя, каб не было такіх тэлевізійных праграмаў, як нашая, якую вы так бессаромна абылгалі? Таму ці ня ёсьць якраз з вашага боку амаральным кусаць шчодрую руку таго, хто корміць вас хлебам? У наступны раз, перш чым пісаць штосьці падобнае, задумайцеся над гэтым».

      Спажывец

      Іве Подзімкавай, з удзячнасьцю

      Ён належаў да ліку тых кліентаў, што патрабуюць да сябе асаблівай