Сад Замкнёных Гор (зборнік). Серж Мінскевіч

вельмі самотна, разгарні гэта.

      Мы цёпла разьвіталіся. Кожны пайшоў у свой бок.

      ХІV

      Авальная пустэльная заля. Чыстая, бліскучая. Тут раней была ўсекраінная звалка. Чаму была? Яна і ёсьць, толькі яе добра пачысьцілі. Пад адтулінамі сьмецьцеправода ўжо зьявіліся новыя, малыя яшчэ, гурбы адкідаў.

      Жаўтаскуры гарбун уважліва разварушваў іх крывым кіем.

      – Добры дзень!

      Гарбун спалохаўся, замахнуўся сваёй прыладай на мяне.

      – Што трэба? – прашапялявіў ён бяззубым ротам.

      – Я шукаю атрад асэнізатараў.

      Востры канец кія ўдарыўся аб падлогу за пяць сантымэтраў ад мяне. Добра мець хуткую рэакцыю.

      Я імклівым выпадам выхапіў кій:

      – Эй, дзеду, так не жартуй. Лепей па-добраму скажы, і мы разыдземся.

      Ён паглядзеў, як мой кулак сьціскае яго кавеньку. Выгляд сьцятых да белі пальцаў, што надзейна трымаюць дрэўка, падзейнічаў на яго.

      – Там, за аркай, са сваёй чортавай машынай палезьлі ў шахту.

      – А смуглявая дзяўчына была зь імі?

      Ён выплюнуў каскад лаянкі, што ў ягонае мове азначала «так».

      – Дзякуй, – я кінуў яму кій.

      За аркай была глыбокая круглая шахта. Я чуў пра такія, яны служылі для хуткага паветранага спуску.

      Я стаў ля краю.

      Зноў мільгануў маяк маёй мэты. Я столькі падымаўся, ішоў, а зараз павінен прымусіць сябе перакрэсьліць свае намаганьні – кінуцца долу.

      І я зразумеў. Я перакрэсьліў сваю мэту ўжо тады, калі пакахаў Руату!

      Яна – мой кат, мой лёс.

      Я ступіў у бездань.

      ХV

      Перахапіла дыханьне. Некалькі сэкундаў праносіліся паўзь мяне аркі паверхаў, успалыхвалі і зьнікалі ў цемры іх агні.

      Я ляцеў у пекла!

      А можа, яшчэ ніжэй?..

      Паветраны струмень, што ўзьняўся мне насустрач, запаволіў падзеньне. Я мякка апусьціўся на падлогу.

      На гэтым узроўні не было аркі, а зеўрала нейкая дзірка, над якой люмінесцэнтнай фарбай былі напырсканы крывыя літары:

      «УВАХОД ЗАБАРОНЕНЫ!»

      Я пралез у дзірку.

      Калідор – чысты, сьветлы, што не стасавалася з «парадным уваходам», дзе замест аркі зеўраў пралом.

      Празь пяць-шэсьць мэтраў калідор завяртаў направа і потым разыходзіўся на тры асобныя калідорчыкі. Нядоўга думаючы, я пайшоў проста.

      Мяне ўразіла рэзкая перамена ляндшафту. Адразу за ростанямі асьвятленьне абранага мною калідорчыка рабілася настолькі цьмяным, што за чатыры крокі ад мяне я ўжо нічога ня мог разгледзець. Вялікі слой пылу пакрываў лямпы на столі, а пад нагамі храбусьцелі пліткі, тынкоўка, шкло, кавалкі растурзаных плястыкавых скрыняў.

      Увесь вэрхал і бруд мне нешта нагадваў. Ну так, я ўспомніў узровень, дзе жылі лемуры-звонгі і карлікі-апраханцы.

      Дык вось дзе я апынуўся! Кола майго падарожжа замкнулася. Трохі ніжэй і будзе самы глыбокі паверх, дзе жыве мой народ.

      А чаму ж калідор да ростаняў быў такі чысты?

      Палыснула здагадка! Калідор чысьцілі асэнізатары.

      Цяпер я па чыстым шляху хутка іх даганю. Я вызвалю Руату! Яна