Сад Замкнёных Гор (зборнік). Серж Мінскевіч

Нідзе!

      Мне стала зразумела, што дзікая, бязглуздая бойка была справакавана, каб выкрасьці Руату. І зьяўленьне Ўпляйка было не выпадковым!

      Я ня ведаў, што мне рабіць. Я тузаў людзей, якія тут жа, на падлозе, засыналі, пытаўся, ці ня бачылі Руату. Сонным голасам кожны цягнуў: «Не-е-е». А начальнік паліцыі нават ня змог зварухнуцца – ён хроп пад сталом сярод раструшчаных памідораў.

      Ніхто. Ніхто не памкнуўся мне дапамагчы. Праўда, праз колькі хвілін я сам зваліўся ў зьнямозе.

      У віно было падмяшана снатворнае.

      Я прачнуўся, ня ведаю, праз колькі часу, на трохкутным кавалку ад былога стала. Нада мной стаяў дырэктар карчмы, яго чырвонае тварападабенства вішчала аб кампэнсацыі.

      – Руата вам заплоціць, – сказаў я.

      – Руата! Дзе цяпер тая Руата!

      Мне стала зразумелым, што ён нешта ведае пра яе, я ўскочыў:

      – Дзе яна?

      Ён адхіліўся.

      – Эй, хутчэй сюды! Выкіньце яго адсюль! – закрычаў ён ахоўнікам.

      Тры грамідлы ня вельмі ветліва выпхнулі мяне з карчмы. Я застаўся адзін на непрыгляднай вуліцы.

      Людзей амаль не было. Ніхто не хацеў са мной размаўляць.

      Становішча было адчайнае. Я агледзеў мясцовасьць. Ніякіх сьлядоў супраціву. Напэўна, Руату вынесьлі, калі яна заснула.

      Дзень я кружляў вакол карчмы, біў у дзьверы, патрабуючы размовы з гаспадаром, – безвынікова. Пасьля я шныраў па бліжэйшых раёнах, але – аніякай зачэпкі.

      Нарэшце я пайшоў на кірмаш – там заўсёды пачуеш апошнія плёткі.

      Сапраўды, людзі гаманілі пра бойку ў карчме, сьмяяліся. Я спытаў, ці ня бачылі яны Руату.

      – А што, Руата зьнікла?

      Я даў добрую тэму для плётак, і пакуль дайшоў да процілеглага краю кірмашовай плошчы, Руату тры разы гвалцілі, восем разоў застрэльвалі і бясконцае мноства разоў разразалі на часткі ды засоўвалі ў мяшок. Кожны з радасным хваляваньнем шаптаў, што Руату выкралі і кінулі ў трубу з бактэрыямі, альбо яе задушыла і схавала палюбоўніца асуджанага злачынцы, альбо прыдумвалі настолькі жудасныя гісторыі, што сінім інеем пакрываўся мой пазваночнік.

      Я ня ведаў, што і падумаць. Сапраўды, у Руаты павінна быць шмат ворагаў – сваякі ахвяр, пераможаныя ёю спаборніцы, іх прыхільнікі, дый самі злачынцы. Але пры чым тут Упляйк? А можа, ні пры чым, можа ён быў у сталіцы і выпадкова завітаў да нас?

      Раптам хтосьці таргануў мяне. Я азірнуўся. Старая жабрачка ўсьміхнулася, паказаўшы адзін плястыкавы зуб.

      – Вы шукаеце Руату?

      – Так! – узрадаваўся я.

      – Дайце пяць рутобаў, і я скажу вам, дзе яна.

      Я дастаў з кішэні грошы.

      – Яна і колькі мужчын на электрамабілі паехалі па чырвоным калідоры. Больш нікому ня вер!

      – Там быў такі блакітнавокі, статны, з русымі валасамі?

      – У спраўнасьць, паночку, паведаць ня можу, але, здэцца, сядзеў тамака такі.

      Я даў старой грошы, яна адразу ж скрывілася:

      – Вох, якая я неразумная, трэба было болей папрасіць.

      Божа ж ты мой, маё неасьцярожнае дзеяньне заўважылі