Сад Замкнёных Гор (зборнік). Серж Мінскевіч

сама абняла мяне.

      – У чым жа была тайна яго моцы?

      Я занурыў далоні ў яе валасы.

      – У валасах.

      – У валасах?

      – У тваіх валасах таксама шмат моцы, іх бліск асьляпляе ворагаў, робіць мужчын сьмелымі і ў той жа час пакорлівымі…

      – А ў чым твая тайна? – я прачытаў гэтае пытаньне па яе вуснах сваімі вуснамі.

      Я зноўку ўсьміхнуўся, міжволі прымушаючы яе губы паўтараць маю ўсьмешку.

      – Толькі пабываўшы ў вашых краінах, я штосьці змог сабе растлумачыць. У нас ёсьць старажытны звычай: кожнага нованароджанага аддаюць на тры дні вешчунам-настаўнікам. Яны выконваюць над дзіцём абрад Сьпіральнай Замовы Замоў. У час сьмяротнае небясьпекі ў маёй галаве пачынае раскручвацца тая Замова і цела як бы дранцьвее, робіцца непашкодным. Дзіўныя адчуваньні.

      Руата пачырванела ад самага інтымнага пачуцьця – даверу.

      – Даляшорзах, я ня выдам твой сакрэт!

      – Руата, я кахаю цябе!

* * *

      Я зрабіўся самым фанатычным прыхільнікам Руаты. Пасьля перамогі я нёс яе на руках. Мы заўсёды былі разам і, здавалася, не існавала людзей, шчасьлівейшых за нас. Мы зрываліся ў каханьне, як птахі зь піку стромкай скалы. І разам разьбіваліся аб пляж зьнямогі.

      А потым, калі новая хваля моцы прачыналася ў нас, я казаў:

      – Хадзем!

      – Куды? – пыталася яна.

      – Вышэй!

      – Пачакай? Тут так хораша… Давай трошкі затрымаемся.

      – Хадзем, хадзем! Там мая мэта!

      Мы непрыкметна пакідалі горад, каб патрапіць у наступны.

      Мы ішлі, ішлі. Цягнуліся лесьвіцы, сьцены, нізкарослыя лясы, штучныя азёркі, вадаспады, вёскі з аранжарэямі, пасёлкі з рамеснымі цэхамі, гарады з шырокімі праспэктамі, запоўненымі электрамабілямі і павозкамі, запрэжанымі карлікавымі восьлікамі.

      Але ў самой сталіцы, пасьля цудоўнага трыюмфу Руаты, калі сам Вялікі Канцлер узнагародзіў яе залатым вянком ружаў, яна цьвёрда сказала:

      – Я адсюль нікуды не пайду. Я хачу тут жыць! Мы ня можам бясконца бегаць за міражамі.

      І я паддаўся ёй.

      «Сапраўды, – падумаў, – навошта сьпяшацца. Пойдзем заўтра».

      А назаўтра я зноў сказаў, што пойдзем заўтра.

      Бясконцы пусты ланцуг: заўтра – заўтра, заўтра – заўтра…

      Мы былі разам, побач, нас ахоўвалі і пакрывалі ляўры славы непераможнай Руаты. І нашыя, цяпер рэдкія падарожжы, залежалі толькі ад спаборніцтваў, у якіх жадала браць удзел вялікая чэмпіёнка.

      У ружовай бестурботнай імгле праходзілі тыдні.

      А як жа мая мэта?! Мой Шлях?

      Паўставала вельмі простае пытаньне: навошта?

      Яна і я – больш нічога ня трэба! Яе прыгажосьць, адданасьць, каханьне і захапленьне, – і гэта заўсёды побач са мною! Мы на грэбені хваляў задавальненьня і шчасьця!

      Няўжо гэтага недастаткова?!

      А мой народ, што вымірае на самым доле? Я магу яго вывесьці да гэтых узроўняў, але ж ён са сваімі старажытнымі звычаямі ня змог бы ўжыцца з больш разьвітымі народамі.

      Іх маглі проста зьнішчыць. А легенда пра Шлях пакуль заставалася толькі легендай.

      Мэта – амаль недасяжная, мабыць, зусім нерэальная – ці патрэбная?!

      Імкненьне