Завеі, снежань. Іван Мележ

узняўся Барыс:

      – Хто шчэ хоча сказаць?

      Ён павёў галавой па класе. Адводзілі позіркі, апускалі вочы, смалілі цыгаркі. Пачакаў. Ніхто не адгукаўся.

      – Няма ахвотнікаў?

      – Хваціць ужэ! – заявіла спакойна і важка цётка Маня. – І так позно!

      Як бы чакалі гэтага, адразу, нецярпліва падхапілі. Па пакоі, у калідоры пайшло:

      – Аге! Развідняе ўжэ скоро!.. Дзень унь!..

      – Пагаварылі ўжэ!.. Сколькі ж гаварыць!

      – Хваціць!..

      Барыс нахіліўся да Башлыкова. Той нешта гаварыў яму.

      – Ну, калі няма ахвотнікаў, – сказаў Барыс прымірэнча, – дак трэба прыняць рашэнне.

      – Якое шчэ рашэнне? – востра нацэлілася Гечыха. Зноў засмактала папяросіну, але вачэй не адвяла. У пакоі ўсе глядзелі на Барыса, чакалі.

      – Ну, рашэнне, што мы, – стрымана, з годнасцю павёў Барыс, – аднаўляем калгас. І ўсе, каторыя выйшлі, вяртаемся назад… І будзем работаць, як раней…

      Момант зноў была цішыня. Цішыня напружаная і насцярожаная. Позіркі то неспакойна бегалі па тварах бліжніх, што сядзелі за сталамі, на сталах, то ўціналіся ў Барыса, у Башлыкова.

      – А нашто ето канешне? – асцярожна запярэчыў хтосьці ззаду.

      – Не трэба етаго! – адгукнуўся больш упэўнена другі голас.