Чароўная скарбніца. Людмила Рублевская

не наважваўся парушыць. Улада, якую цяпер было добра відаць, таксама выбралася са сховішча.

      – Прабачце, я несвоечасова… я пайду… – прашаптала дзяўчынка.

      – Навошта ты зноў прыляцела?! – усхліпнула спадарыня Лілана.

      – Я вельмі сумавала па Вухуціку… – адказала Улада.

      – Мама! Ты сказала, што я родам з Зямлі?! – голас Вухуціка дрыжаў. – Што гэта азначае?

      – Нічога, сынок, ты не так зразумеў! – мама кінулася да яго і абняла.

      – Якая таямніца не павінна раскрыцца? Пра што ты гаварыла? – не сунімаўся Вухуцік.

      Спадарыня Лілана не адказвала, па яе шчоках беглі слёзы.

      – Я з Зямлі? Я не ваш? Таму і не падобны да вас? У мяне дзве нагі, а ва ўсіх вухуцян па пяць… Чаму так? Я хачу ведаць праўду! – Вухуцік глядзеў прама ў вочы маме.

      Яна маўчала, адказаў яму тата:

      – Ты наш, сынок! Мы твае бацькі, бо чакалі твайго з’яўлення на свет, бо першымі ўзялі цябе на рукі, гадавалі, бо любім цябе бязмежна! Твой нос падобны да майго, а ліхтарык як у мамы. Ты – наш!

      – Як я звязаны з Зямлёй? – спрабаваў дазнацца Вухуцік.

      – Давайце сядзем і раскажам нашаму хлопчыку гісторыю яго жыцця, якую сам ён не памятае, – пачуўся глыбокі голас.

      На парозе стаялі незнаёмыя Уладзе істоты. Спадар быў зялёнага колеру, на носе-дудцы мацаваліся акуляры, шэра-серабрыстая прычоска сілуэтам аддалена нагадвала грэбень-чубок. Госць абапіраўся на кульбачку. Пад руку яго трымала жоўтая спадарыня, таксама ў акулярах і з высокай прычоскай у некалькі ярусаў, якая па форме і колеры была падобная да шакаладнага кекса.

      – Бабуля! Дзядуля! – Вухуцік узрадаваўся гасцям, але голас яго дрыжаў ад перажыванняў.

      – Пазнаём нас са сваёй сяброўкай, пакуль твае бацькі будуць ставіць на стол кубкі і гарбату. Так піць хочацца! – сказаў дзядуля.

      Мама адпусціла Вухуціка, якога да гэтага моманту трымала ў абдымках, і яны з татам пайшлі выконваць просьбу дзядулі.

      Бабуля ўсміхнулася дзецям:

      – Сядзем, а то мы так стаміліся з дарогі!

      Унук падвёў госцю бліжэй:

      – Знаёмцеся – Улада, мая сяброўка з Зямлі. А гэта мае бабуля і дзядуля.

      – Вельмі прыемна пазнаёміцца з табой! – шчыра сказаў дзядуля. – Я ведаю, ты ўсім вухуцянам прыдумваеш імёны на зямны манер, і нам бы хацелася мець новую версію. Падбярэш?

      Улада яшчэ раз агледзела новых знаёмых і сказала:

      – Ваш колер у нас называецца аспарагус, і расліна такая ёсць. Ці спадабаецца вам гэткае імя?

      – Гучыць выдатна і нават высакародна, я згодны быць Аспарагусам! – ухваліў дзядуля.

      – А спадарыня мае бурштынавае, мядовае адценне. Мёд – гэта такі салодкі ласунак, яго робяць зямныя пчолы. Ці згодныя вы з імем Мядвана?

      – Ты адгадала, я вельмі люблю салодкае! І гучыць прыгожа, – пагадзілася бабуля.

      Гэтая размова крыху зняла напружанне, але, вядома, не закрыла тэму, якая так усхвалявала ўсіх прысутных. Спадарыня Лілана запрасіла сядаць за стол, паставіла кубкі з гарбатай.

      Дзядуля Аспарагус