Зграя. Андрэй Андрыеўскі

і не разлічваю.

      Максім сеў і стаў з апетытам есці. Ён так і не навучыўся гатаваць блінцы, асабліва тонкія. А за апошнія месяцы наогул не частаваўся нармальнай ежай – адны ролтаны ды яечня з сасіскамі.

      – Смачна есці! – сказалі з дзвярэй кухні.

      Хлопец пазнаў голас, хацеў усхапіцца, ды не паспеў. Яго схапілі за патыліцу і моцна ўдарылі тварам аб стол, потым яшчэ раз. Максім адчуў як з носа цячэ кроў. Наста закрычала і нязваны госць кінуўся да яе, ўдарыў дзяўчыну ў жывот. Яна сагнулася папалам, усхліпнула і села на карачкі.

      Макс падняў твар і ўбачыў белабрысага з троіцы. Астатніх побач не было.

      – Што, збяжаць надумаў? Лічыш нас дурнямі? Думаў не знойдзем цябе? Ты належыш нам, запомні. Мы можам даць усё, што хочаш, альбо зрабіць тваё жыццё невыносным! А гэта што за баба? Каханка?

      Максім хацеў падняцца ды кінуцца на белабрысага. Аднак той быў хутчэй – падскочыў, схапіў хлопца за шыю і ўзняў у паветра.

      – Я лічу, не трэба з табой лясы тачыць. Калі з першага разу не зразумеў, то ўсе пытанні вырашым па-даросламу. Некалькі маіх урокаў і ты да канца жыцця будзеш слухацца, што рабіць далей. А цяпер…

      Наста ззаду засадзіла ў шыю белабрысага нож. Яго пальцы аслаблі і Максім паваліўся на зямлю, стаў хапаць ротам паветра. Малы лёгка выцягнуў нож і павярнуўся да дзяўчыны. Тая забілася ў вугал паміж падваконнем і халадзільнікам, рукамі захіліла твар з галавой, закрычала. Белабрысы хуткім рухам загнаў лязо ў грудзь Насты.

      – Сядзела б на месцы і не варушылася – засталася б жывой.

      Дзяўчына ўпала і захрыпела. Сэрца Максіма моцна забілася, пераганяючы кроў насычанаю адрэналінам, у вачах пацямнела. Ён адштурхнуўся нагамі, усёй вагай кінуўся на забойцу і рукамі штурхануў яго ў вакно. Белабрысы ўзвыў і праз шкло паляцеў уніз.

      Макс нахіліўся над Настай. Яе вочы замерлі і не міргалі. Кроў заліла падлогу маленькай кухні. Дзяўчына памерла.

      ***

      Міліцыя прыехала праз дваццаць хвілін – суседзі паскардзіліся на шум і разбітае шкло. На Максіма надзелі кайданкі і вывелі з пад’езду, нахіліуўшы тварам у падлогу. Хлопец спытаўся – ці знайшлі яны труп забойцы. Яму нічога не адказалі.

      Воўчы сон

      Горад Алык-Ачын месціўся на кругавой пляцоўцы з усіх бакоў абкружанай каменнымі скаламі. Адзіны праход ахоўвалі два ваўка. Яны нізка нахілілі галовы, калі пабачылі Акіру. Таксама ўсе паводзілі сябе і ў горадзе.

      – Бачу, цябе вельмі паважаюць.

      – Яшчэ б. Я ж не звычайны важак, а каралева.

      – У сэнсе – каралева?

      “Каралева – значыцца ваўчыца. Ваўчыца кіруе зграяй ваўкоў. Гэта ж немагчыма!”. Гаўл здзіўлена паглядаў на свайго суправаджаючага. Па-першае, ён не адчуваў, што гэты воўк – жанчына. Па-другое – за ўсю гісторыю яго зграі ніколі ваўчыцы нават саветнніцамі не станавіліся. Гэта было… немагчыма. Тое ж самае, каб важаком стаў, напрыклад, зубр.

      Яны падышлі да вялікай будыніны, якая ўздымалася не менш чым на дзесяць галоў, а шырыня даходзіла да дваццаці хвастоў. Складзена яна была з невялікіх прамакутных каменняў, якія змацоўваліся цэглай. Уваход ахоўваў стары вялікі воўк са мноствам шнараў