Зграя. Андрэй Андрыеўскі

а з абыякавасцю. Няўжо гэта і ёсць канчатак адносін?”

      – Наста, мне трэба некалькі дзён пажыць у цябе.

      – Што?! Ты з глузду з’ехаў? Не хачу я з табой жыць. Гэта нейкая методыка пікапераў, ці што?

      – Калі ласка, мне пагражае небяспека. Ты – маё адзінае выратаванне.

      – Дык едзь да маці ў Навінкі.

      – У маці ды бацькоў будуць шукаць у першую чаргу.

      – Ты думаеш у былых каханак шукаць не будуць?

      – Гэтыя не будуць. Напэўна. Прабач, што я так прыпёрся. Мне сапраўды патрэбна дапамога.

      – А што ты нарабіў? Забіў каго? Цябе міліцыя шукае?

      – Не, не міліцыя. Я не ведаю хто. Бандыты нейкія, а чаму – не ведаю. Глядзі, што зрабілі, – ён рукойзадраў валасы і паказаў свае скроні з чырвонымі плямамі.

      – Чым гэта яны?

      – Не ведаю. Не памятаю. Але калі зловяць наступным разам будзе горш.

      Дзяўчына з хвіліну глядзела на былога каханка.

      – Добра. Сёння і заўтра. А ў панядзелак пойдзеш на працу і не вернешся. Раскладанка ў кладоўцы. Спаць будзеш на кухні. Толькі абяцай, што не будзеш чапляцца.

      – Абяцаю.

      – Заходзь.

      ***

      Воўчы сон

      Гаўл стаяў на мяжы і чакаў. Згодна з традыцыямі зграі маглі размаўляць толькі так – стоячы на сваёй тэрыторыі. Воўк завываў тройчы, аднак дагэтуль ніхто не прыйшоў. Альбо ўсе ваўкі іншай зграі далёка і не чуюць, альбо не хочуць размаўляць.

      “Буду чакаць, колькі трэба. Хто-небудзь павінны прыйсці. Ці каб размаўляць, ці каб забіць. Шляху назад няма, інакш Аўк з Грыкам з радасцю прагоняць мяне са зграі”.

      Зграя Алык-Ачын, на мяжы якой сядзеў Гаўл, ніколі не была добрым суседам. За апошнія сорак гадоў яна тройчы ваявала з суседзямі. Аднаго разу і з Суу-Ардун. Але вінаваціць ваўкоў у гэтым нельга. Іх зямля – пустэльня, дзе няма ежы, вады і немагчыма збудаваць добрую ферму. З-за гэтага іншыя зграі не хацелі захопліваць гэту тэрыторую – каму патрэбны камяні ды пыл? Цікава, што апошнія пятнаццаць гадоў Алык-Ачын не ваявалі.

      Гаўл завыў яшчэ раз і ў гэты ж момант з лесу выбеглі чатыры вялікіх ваўка – тры маладыя ашчэрылі зубы. Чацвёрты, старэйшы, нізка нахіліўся, рыхтуючыся да скоку. Гаўл падціснуў хвост, але не сышоў з месца. Секунды ператварыліся ў хвіліны, а потым адзін з супернікаў засмяяўся.

      – Я вырашыў, што Суу-Ардун пайшлі на нас вайной. А яны нейкага калеку падаслалі. Што табе трэба, воўк? Спадзяюся, ты не па сваім жаданні сюды прыйшоў, а па ўказанні важака. Інакш жывым не сыдзеш.

      – Мяне паслаў важак. Я хачу размаўляць з уладаром Алык-Ачын. А лепш выказацца на сходзе зграі.

      Старэйшы воўк ашчэрыў зубы ва ўсмешцы.

      – Ты мне падабаешся. Мяне клічуць Акіра. Скажы сваё імя.

      – Я – Гаўл.

      Гаўл расслабіўся. Па традыцыі, калі воўк гаворыць сваё імя, ён не будзе нападаць.

      – Гаўл… Я ведаю цябе. Наша выведка добра працуе. Ты – адзінец.

      – Пад гэтай мянушкай мяне ведаюць у зграі.

      – І ты хочаш, каб мы паверылі, што Грык накіруе ў якасці пасла такога, як ты?

      – Яму не шкада, калі