Зграя. Андрэй Андрыеўскі

ўсталяваў у пад’ездзе адзін з суседзяў, не зафіксавала нікога чужога.

      “Напрошваецца адзіны вывад – губляю розум. Можа сапраўды я забіў Насту? А троіца, ваўкі, цёмнаскурая дзяўчына – мая хворая фантазія”.

      – Прапаную апошні раз – напішыце прызнанне. Вам жа лепш будзе, пазбегніце вышэйшай меры пакарання.

      У адказ Макс пахістаў галавой. Адзіны, каму стане лепш ад яго “чістосердечного” – гэта сам следчы.

      – Ваша права. Потым не трэба бегаць і скаргі з апеляцыямі падаваць. Зараз да вас прыйдзе адвакат. Можа ён дасць вам правільную параду.

      – У мяне ёсць адвакат? Я ж не наймаў.

      – Значыцца нехта іншы наняў.

      Яго адвакатам быў дзіўнаваты бландзін-альбінос з зачэсанымі назад валасамі. На скуры снежнага колеру не было ніводнай зморшчынкі, а вочы свае ён хаваў за круглымі чорнымі шкельцамі акуляраў.

      – Прывітанне, Максім. Мяне завуць Філіп Гаўл і я буду вашым адвакатам.

      Максу падалося, што яго падманвае слых.

      – Паўтарыце, калі ласка, ваша прозвішча?

      – Гаўл. Спадар следчы, дазвольце перамовіцца са сваім кліентам сам насам?

      Калі яны засталіся адны, Філіп нізка нахіліўся да Максіма і зашаптаў.

      – А цяпер слухай – я ведаю ўсё і пра цябе, і пра ваўкоў. Нам трэба збяжаць адсюль, інакш тры твае блізкія сябры хутка прыйдуць у госці. А з-за кратаў ты далёка не збяжыш. Таму выконвай усё, што я скажу.

      Адвакат разарваў падкладку пінжака, дастаў адтуль крэм, адкрыў і пачаў намазваць твар Максіма.

      – Не варушыся, усё пашкодзіш.

      Следам за тварам Філіп абмазаў рукі Максіма. Затым зняў з сябе валасы, якія апынуліся парыком, і начапіў іх на галаву хлопца. Тое ж самае зрабіў з акулярамі і пачаў распранацца.

      – Скідай адзежу. Зараз ты ператворышся ў мяне, а я некалькі гадзін пабуду табой.

      Пасля пераапранання адвакат зрабіў яшчэ некалькі мазкоў крэмам.

      – Цяпер слухай, часу мала. На выхадзе пакажаш мой пропуск, на вуліцы чакае таксі. Кіроўца ведае куды ехаць. На месцы выходзь і ідзі ў хату.

      – А калі мяне зловяць? І што будзе з табой?

      – Ні аб чым не хвалюйся.

      ***

      Усё атрымалася, як і сказаў Філіп. Ніхто не спыніў Максіма, нічога не спытаў. Міліцыянер нават на пропуск не глянуў. Таксі адвезла яго не за горад, як думаў хлопец, а да адной са старых, цудам не знесеных, хат на Грушаўцы. Знешне яна выглядала закінутай, але знутры падавалася, што гаспадары сышлі хвіліну назад. Пасярод адзінага пакоя стаяў стол з нарэзаным мясам і гароднінай. На ім жа ляжаў ліст:

      "Максім, частуйся, адпачывай, чакай мяне. Праз гадзіны тры сустрэнемся".

      Макс сеў за стол і апусціў галаву на рукі. Пасля смерці Насты ён выцягнуў з яе грудзей нож і глядзеў на мёртвае цела да прыезду міліцыі. Толькі зараз, у пустой хаце, ён адчуў як накатвае гора, па шчаках паліліся слёзы. Упершыню за дванаццаць гадоў ён плакаў і не мог спыніцца. Наста, ці сапраўды ён любіў яе, ці гэта было звычайнае юнацкае захапленне якое б ніколі не