Зграя. Андрэй Андрыеўскі

хачу, – да ўзвышэння выйшла Сурта, старая ваўчыца з сівой поўсцю, маці Грыка. Яна заўсёды агучвала пазіцыю ўсіх ваўчыц зграі.

      – Мы слухаем цябе, Сурта.

      – Аўчалык малады гарачы воўк. Ён хоча біцца і памерці. Кроў гоніць яго ўперад, а мазгі не працуюць. Калі і біцца з белымі, то рабіць гэта трэба за сценамі, якія мы зараз будуем. І чым вышэй яны будуць, тым лепш. Трэба падумаць над тактыкай. Я ведаю, што мы загінем, аднак жыццё трэба аддаць як мага даражэй. І яшчэ…

      – Я хачу гаварыць!

      Сурта змоўкла. Усе паглядзелі ў бок нахабніка, які перарваў гаворачага на сходзе. Гаўл – малады, але слабы воўк, які не цаніў традыцыі і трымаўся асобна ад астатніх. Ён не працаваў разам са зграяй, самастойна паляваў і жыў у сваё задавальненне. Такія як ён былі ў кожнай зграі. Астатнія рабілі выгляд, што іх не існуе. За вочы такіх ваўкоў абразліва называлі “адзінцамі” ці “самотнікамі”.

      – Вітаю цябе на сходзе, Гаўл. Калі не памыляюся, гэта твой першы сход за жыццё. Ты спыніў слова паважанай Сурты і лічыш, што мы будзем цябе слухаць?

      – Грык. Нашто мне было хадзіць на іншыя сходы, Грык? Каб вырашыць, колькі зуброў трэба з’есці? Ці ў якім лесе спыніць паляванне, каб цалкам не знічтожыць усіх жывёл? А можа, каб выбіраць ваўкоў на будоўлю фермы? Я прыйшоў на сход, калі ўсёй зграі, не, нават усім ваўкам пагражае небяспека. І вы павінны мяне слухаць. Бо я ведаю, як выратавацца.

      – Добра, Гаўл. Мы выслухаем цябе. Аднак ведай, калі ты перарваў Сутру з-за нейкіх глупстваў, то пасля сходу табе прыйдзецца бяжаць як мага хутчэй, інакш застанешся без хваста і вушэй.

      – Я згодны. Але гаварыць буду толькі з табой і Аўкам. Усё роўна рашэнне прынятае – мы будзем змагацца з белымі. І не ў лесе, як таго хоча Аўчылак, а за сценамі, як сказала мудрая Сурта. Таму дазволь размаўляць асабіста.

      – Калі так, то Сурта можа працягваць.

      – Мне больш няма чаго казаць, Грык.

      – Ёсць у каго што сказаць? Калі не, то сход скончаны.

      3.

      Максім прачнуўся і закрычаў. Вялікая ванючая рука накрыла яго рот.

      – Мы прыйшлі, як дамаўляліся.

      Над хлопцам навісаў учарашні знаёмы з чорнымі валасамі.

      – Змоўкні, а то будзе горш.

      Максім замаўчаў.

      – Так лепш, – чарнявы прыбраў руку і сеў на стул каля ложка. Бялявы і лысы былі побач з ім. – Не трэба пужацца. Мы прыйшлі дамаўляцца. Зараз усё вырашым і будзеш вольны.

      – Што ты цягнеш? Дай па зубам і ўсё, – белы быў самым нецярплівым з траіх.

      – Не трэба. Куды спяшацца. Ды й здаецца мне гэты хлопец добра ўсё разумее. Так, Максім?

      – Што вам трэба? Забірайце што хочаце. Толькі не забівайце.

      – Пашанцавала гэтым разам, – замычэў лысы. – Добра, што ты ідзеш на кантакт. Аднак мы не забойцы. Нам патрэбна толькі гісторыя. Аддай яе і ўсё.

      – Я перакажу гісторыю дзяўчыны, калі трэба…

      – Не. Мы ведаем, што яна сказала. Нам патрэбны працяг.

      – Але ж я не ведаю…

      – Дай згоду і ўсё.

      – Я згодны.

      Лысы