МАНТИҚУТ-ТАЙР. ШАЙХ Фаридуддини Аттори Нишопури

шарқни шуълага тўлдирди ул.

      Ҳақдин олди мўъжиза, уммул китоб,

      Куллдин олди ул азиз, куллий ҳисоб.

      Жумла мўмин она дер азвожини³²,

      Ҳурмат айлар мурсалин меърожини.

      Бор набийлар эргашиб, ул пешво,

      Уммати олимлари чун анбиё.

      325      Ҳақ зиёда айлаб унга эҳтиром,

      Ёзмиш андин Инжилу Тавротда ном.

      Тош андин қадру қиймат топди, бас,

      Қудрати Ҳақ бирла топди, бас.

      Қибла бўлди хоки поки турбати,

      Чун залолатдин қутулди уммати.

      Ул сабаб бутлар йиқилди сарбасар,

      Уммати умматлар ичра мўътабар.

      Оғзи суйи қатрасидин етди юқ,

      Сувга тўлди қақраган, сувсиз қудуқ.

      330 Ой ёрилди, бермади амрига дош,

      Амридин қалқди яна ботган қуёш.

      Икки елка ўртасида шуълавор

      Эрди ул муҳри нубувват ошкор.

      Бўлди ул хайрул билодга раҳнамун,

      Ва ҳува хайрул халқ фи хайрил қурун³³.

      Каъба андин бўлди байтуллоҳу нур,

      Ким анга етди, омонлик топди ул.

      Жабраил ҳам бўлди андин ҳирқадор,

      Сўнг кўринди ул либосда ошкор.

      335 Асрида тупроқда ортди вазну шан,

      Бўлди масжид, баски поку тоза ҳам.

      Зарралар асрори бўлди чун аён,

      Ҳақ, ўқи, деди анга амр айлабон.

      Ҳақ тили Аҳмад забони эрди, бас,

      Ҳур замон Аҳмад замони эрди, бас.

      Рўзи маҳшар барча тиллар ўлгуси,

      Тил бўлиб Аҳмад забони қолгуси.

      Токи сўнгги дамгача дарё мисол

      Кўнглида Ҳақ иззатидин шавқу ҳол.

      340 Ғарқ этаркан кўнглини ул баҳри роз

      Жўш уриб, шу лаҳза айларди намоз.

      Чунки кўнгли бир буюк дарё эди,

      Мавж уриб, мавжи ажаб, зебо эди.

      Гар сиқилса, дер: араҳни, ё Билол³⁴,

      Токи тарк этсин кўнгилни бу хаёл.

      Гар жўшиб, жўшқинлик ичра эрди ул,

      Каллимни, ё Ҳумайро, дерди ул³⁵.

      Бўйла ҳол сиррни билгайму хирад,

      Бормикин юздан бирин билмоққа ҳад?

      345 Хилвати сори ақлга роҳ эмас,

      Илму фан давронидин огоҳ эмас.

      Дўст ила хилвватда мажлис қурса гар,

      Жабраил кирмас, қаноти кул бўлар.

      Этса гар Симурғ жонин ошкор,

      Ваҳм аро Мусо бўлур мусичавор.

      Ул эшикка борди Мусо ҳам, шу тоб

      Халъ наълаин, дебон етди хитоб³⁶.

      Ул сабаб андин йироққа кетди ул,

      Водийи иймонда бўлди ғарқи нур.

      350 Эрди чун меърожда шамъи Зулжалол,

      Ул эшитди, етди овози Билол.

      Гар Мусо Имроний эрди, подшо,

      Топмади наълин бўлиб даргоҳга роҳ³⁷.

      Боқки, Ҳақ Аҳмадга не лутф айлади,

      Ул туфайли чокарин ҳам сийлади³⁸.

      Гарчи наълин бўлса ҳамки, сўйига

      Қўйди, марду маҳрам этди кўйига.

      Кўрди Мусо бўйлаким иззат эрур,

      Чокари Аҳмадга не қурбат эрур³⁹.

      355 Деди: ё Раб, унга уммат айлагил,

      Қул бўлай Аҳмадга, ҳиммат айлагил.

      Гар Мусода эрди бул ҳожат мудом,

      Лек