Парыж, Эйфелева вежа і…. Виктор Правдин

Андрэя, дадала: – Мілы, я згодна стаць тваёй жонкай. Прыслухаемся да парады нашага брата… Сёння напішам заяву?..

      – А што, і вернемся!.. І заяву пададзім!..

      Уздымаючыся па прыступках, Люся спінай адчувала на сабе ўчэпісты раўнівы позірк Алеся, і ёй гэта падабалася. Нечакана яна прыпынілася, азірнулася і, не хаваючы пераможнай усмешкі, запыталася:

      – Алесь, ты з намі?

      – Хадзем, брат, – весела гукнуў Андрэй. – Напішам, падпішам, а потым адзначым…

      Алесю трэба было неяк парыраваць кпіны былой жонкі, тым больш што сам увязаўся ў гэтую перапалку. Нечакана ўспомнілася набалелае:

      – У вас планы радасныя і важныя, але, на вялікі жаль, у маёй бліжэйшай будучыні вас таксама няма… Еду ў адпачынак… Мяне чакае Парыж!.. Так што ў вас сваё вяселле, у мяне сваё… Шчыруй, брат, на новай ніве і памятай – два мядзведзі адначасова мёдам з аднаго дупла не ласуюцца…

      Ён рэзка крутнуўся і заспяшаўся да машыны.

      Словы Алеся сцебанулі па жывому. Люся магла дараваць многае, толькі не кпіны з яе даўняй, але не здзейсненай мары. Парыж, Эйфелева вежа ёй нават сніліся, але былы муж толькі абяцанкамі карміў…

      – Мы таксама паедзем у Парыж… У вясельную вандроўку, і цяпер усё будзе па-мойму, – крыкнула ўслед Гурскаму Люся, капрызна тупнула ножкай і пагрозліва прашаптала: – Ты яшчэ пашкадуеш…

      – Любая, табе нельга хвалявацца, – Андрэй моцна прытуліў каханку, і ўсё ж настрой быў сапсаваны.

      Андрэй таксама ведаў мару Люсі і цяпер нечакана для сябе адчуў трывожную хвалюючую рэўнасць. Ён зразумеў, што паміж ім і Люсяй заўсёды будзе стаяць Алесь і яму, Андрэю, ва ўсім давядзецца даказваць сваю перавагу над братам. Пакуль што гэта ўдавалася, але ж ён жыў у асалоду, не абцяжарваў сябе ніякімі абавязкамі, канешне, акрамя аднаго – быў добрым і пяшчотным каханкам… А што будзе заўтра?.. Ці дасць рады, калі давядзецца ўзваліць фірму на свае плечы?.. Праўда, Люся хоча гэтага, падбухторвае і сама ірвецца ў бой… Але ж народзіцца дзіця і клопату прыбудзе… Будучыня хвалявала і палохала, але цяпер зробленага не зменіш, адступаць позна. Люся любіць паўтараць, што ад прыбытку галава не баліць… А яму баліць, толькі віду не паказвае. Трымае, як кажуць, хвост пісталетам.

      Каб заглушыць прыліў рэўнасці і дагадзіць будучай жонцы, Андрэй прапанаваў:

      – Калі не хочаш пераходзіць на маё прозвішча, я вазьму тваё. Зрэшты, дзеля справядлівасці я проста павінен стаць Гурскім, – ён цмокнуў Люсю ў шчаку і напышліва дадаў: – Увядзём абавязковае сямейнае правіла: адзначаць святы толькі там, дзе скажаш ты. Значыцца, усе цуды свету – каля тваіх ног. Выбірай хоць Эйфелеву вежу, хоць Эверэст, хоць джунглі Амазонкі…

      – Якія джунглі?.. – ускрыкнула Люся. – Яшчэ не ажаніўся, а ўжо хочаш скарміць кракадзілам?..

      Андрэй з замілаваннем глядзеў на каханку. Смяшлівыя, гарэзлівыя чорцікі ў яе агромністых задзірлівых вачах і асабліва вабныя, капрызна сцятыя вусны прыцягвалі быццам магніт.

      – Калі мяне не пацалуеш – кракадзіл застанецца галодным… Я сам цябе праглыну…

      – Канешне,