Катта хонадон 2. Салом Муҳаммад

кучайган ҳолда қўшилиб, бутун ҳовлини ларзага келтирди. Бунга чидаш маҳол эди. Хусусан, аёллар, қизлар тўпи ниҳоятда аянчли тусга кирди. Ҳусния билан Ҳилола бир неча бор ҳушдан кетиб, ёрдамга муҳтожлик сезишди. Носир дўхтир юборган ҳамшира валекардин бериб, уларни тинчлантиришга уринди. Лекин, барибир, ҳеч кимни йиғидан тўхтатиб бўлмади. Роҳиланинг товуши аллақачон бўғилиб, сал нарига ҳам эшитилмай қолган, баланд овозлар пардаси остида ўзини ҳар ёнга ташлаб, сассиз типирчилаётгандай кўринарди. Анча бақувват, чидамли, баъзи эркаклардан кўра тузукроқдай Ҳабибанинг овозигина аёллар йиғисидан ажралиб, умумий “ёнғин”га қўшиларди.

      Нуриддин ўзи билан ўзи оворалигига қарамай, аёллар сафига тез-тез ташвишли назар ташлаб қўяр, йиғи суръатини пасайтириш зарурлиги ҳақида ўйлар эдию яқинларининг нолаларига чидолмай ўзи ҳам уларга қўшиларди. Шу орада бир киши унга яқинлашиб, билагидан секин тортдию қулоғига:

      – Домла, қайғуйизга ҳамдардман, – дея шивирлади. Нуриддин кўз ёшлар ёмғири остида уни дафъатан таний олмади, рўмолчаси ила томчиларни артиб, жамоа хўжалигида фирқа ташкилотининг раҳбари бўлиб ишлайдиган йигитни аранг эсладию ҳамдардлигига жавобан уни бағрига босди. Йигитнинг кўзларидан ҳам бир неча томчилар думалагач, у кафтининг орти билан мижжаларини сездирмай артиб, яна ўз кўнглидагини пичирлаб айтди: – Домлажон, сизни ҳурмат қиламан, яхши кўраман, лекин…

      – Раҳмат, укажон, – Нуриддиннинг овози титради. – Умрингизга завол етмасин, бунақа оғир кунга ҳеч қачон тушманг.

      – Вазият қалтис, домлажон, сиз йиғламасангиз бўларди: катта одамсиз, фирқа аъзоси…

      – А? – Нуриддин кўзларини катта очиб, унга қарадию бармоқлари шиллиқ қуртга теккан янглиғ қўлларини тортиб, индамай нарироқ юрди, гарангсиб, анқайиб турди.

      1

      “Китоб дунёси” газетаси. 2019 йил 23 октябр.