Танланган асарлар. Носир Фозилов

экан.

      Индамай орқасидан эргашдим. Жим келяпман. Асет тағин эллик метрча юриб тўхтади. Тағин сув! Орқага қайтдик. Ўнг томонимиз ҳам сув.

      – Бўлди, орқага қайт, – деди Асет. Эрталабгача шу ерда ўтирамиз энди.

      – Нега?

      – Кичкина оролга тушиб қолибмиз.

      Бўшашиб орқамизга қайтдик. Иккаламизда ҳам ун йўқ. Судралишиб келиб ўртароққа чўкдик. Тагимиздаги ер нам, бунинг устига кийим-бошларимиз ҳам ҳўл бўлиб кетган. Атроф зим-зиё. Фақат сув шовиллайди. Қаёқдадир бир қуш аҳён-аҳёнда «қийқ» деб қичқириб қўяди. Ҳаво дим ва нам. Атрофдан ботқоқникига ўхшаган қўланса ҳид анқийди. Бунга лой тагида қолиб чириган қамиш, буталар ва илдиз ҳиди қўшилиб димоғимизга ёқимсиз урилади.

      Шундай бўлса ҳам кўнгилларимиз анча тинчиган эди. Албатта, муз усти бундан тозароқ бўлгани билан хавфли эди. Унда қўрқувдан юрагингни чангаллаб ўтирардинг. Бирор ўзидан бақувватроқ музга келиб урилиб парчаланиб кетиши ҳам ҳеч гап эмас эди-да! Ҳар ҳолда, бу ерда ана шу хавфдан холи эдик. Бунинг устига йўлбарс хавфидан ҳам қутулдик. Кичкинагина бу оролда йўлбарс нима қилсин!

      Ҳар ҳолда, бу ер муз устига қараганда анча иссиқ эди. Уст-бошимиз нам бўлишига қарамай анча илиқ ўтирибмиз. Илиқ ўтирганимиз таъсир қилдими, назаримда сал қорним очгандай бўлди. Буни билдирмаслик учун Асетни гапга солдим.

      – Асет.

      – Ова.

      – …

      – Ҳм, гапир.

      Гапни нимадан бошлашни билмасдим. Бирпас жим ўтиргандан сўнг, тағин сўрадим:

      – Мана шу орол Робинзон оролидан каттами ёки кичикми?

      – Мен қаёқдан билай?

      – Кел, Асет, шу оролга ном қўямиз.

      – Нима деб?

      – Асет ороли деймиз.

      – Йўқ, тўғри келмайди.

      – Нега?

      – Ҳар ҳолда, сен меҳмонсан. Сенинг номингга қўйилиши керак.

      – Иккаламизнинг номимизга қўямиз. Бўптими?

      – Қандай қилиб?

      – Асет ва Соғиндиқ ороли…

      – Бўлмайди. Қисқароқ бўлиши керак, билдингми? Чиройлироқ бўлиши керак.

      Иккаламиз ҳам бош қотириб ўйлаб ўтирибмиз. Бир маҳал Асет таклиф киритди:

      – Иккаламизнинг исмимизни қисқартириб қўшсак-чи?

      – Қандай қилиб?

      – Масалан, сенинг исмингдан «Соғ» деган сўзни оламиз. Бу ёғига «Асе» сўзини… Иккаласини қўшамиз, «Соғасе» бўлади.

      – «Соғасе» ороли! Жуда соз. Қойил!

      – Французчага ҳам ўхшаб кетади, а?

      – «Соғасе» оролининг балиқчилари… Қара, қандай чиройли чиқади, – деди Асет хурсандчилигини яширолмай. – Балиқчилар, балиқ… Тўхта, миямга бир гап келиб қолди.

      – Нима гап?

      – Балиқ пиширмаймизми?

      – Рост-а. Балиғимиз бўлса… – Мен дарҳол чўнтагимга қўл солдим. – Гугуртимиз ҳам бор.

      – Қаламтарошни ол. Мен ўтин териб келаман, – деди Асет.

      Бирпасда ишга тушиб кетдик. Қорнимиз очгани энди айниқса билиниб қолди. Асет қоронғида тимирскиланиб ўтин териб юрибди. Мен рюкзакнинг оғзини ечиб, фонарни олдим. Симларини узиб ташлаб, орқасидаги запас