Танланган асарлар. Носир Фозилов

шу… эртага борсак нима қилади?

      – Эртага бориб бўпмиз. Ова, ойим келади. Келса борми – тамом! Сен менинг ойимни билмайсан, – деди у. – Балиқ овлаш унча қийин эмас. Бунинг устига қармоғимизнинг учига лампочка ўрнатганмиз…

      Мана кўрмайсизми, ўзим бир таклиф киритаман-у оқибатда шу ишга ўзим аралашаман, ўзим қийналиб юраман. Қармоқнинг учига электр ўрнатилса, балиқ яхши тутилади деган ким? Албатта, мен-да! Хўш, шу таклифни айтишга айтиб, ҳатто қармоққа ўрнатиб берганимдан кейин ўзим ҳам боришим керакми ё йўқми? Албатта боришим керак!

      Мен, хўп дегандай Асетга қарадим. У чўнтагидан кечаси ов маслаҳатини қилганимизда ҳар эҳтимолга қарши тузган рўйхатини олиб, кўздан кечира бошлади:

      – Милтиқ. Энди милтиқ керак эмас. Дадамнинг қаламтароши. Борми?

      – Бор.

      – Гугурт керак-ми?

      – Оғирлиги йўқ. Чўнтакка солиб қўй.

      – Чена?

      – Тайёр.

      – Сумба-чи? Бор. Молхонада турибди. Ова, кийимларнинг ҳаммаси бор. Ечганимиз йўқ. Нима эсдан чиқди?

      – Менимча, ҳеч нима.

      – Ова, эсингдан чиққани йўқ, фотоаппарат-чи?

      – Ҳа, айтгандай…

      Қармоқни иложи борича билдирмасликка ҳаракат қилиб, ченамизнинг ёнбошига оддий таёққа ўхшатиб боғлаб йўлга чиқдик. Бу ернинг ҳавоси қизиқ экан. Боя бизлар овдан қайтиб келаётганимизда ҳаво анча очилиб қолгандай бўлиб кўринган эди, осмонга тағин чипор булут чиқиб қолибди. Қуруқ ченани тортиб келаётибмиз. Чена устида фақат дастаси икки метрча келадиган қармоғ-у, бир метрча келадиган оғир сумба.

      Овул ўртасига яқинлашганимизда рўпарадан Сейт чиқиб қолди. У аста юриб бизларга яқинлашди. Эрталаб овга кетаётганимизда йўлимизни тўсиб, қўлимиздан ов келмайдигандай пичинг қилган эди. Энди, қуён билан қирғовул олиб келаётганимизни ё кўрган, ё Бойтемирдан эшитган. Мана, тағин олдимиздан чиқди.

      – Балиққами? – деб сўради у.

      – Ова.

      – Мен ҳам бораман.

      – Борсанг боравер, – деди Асет совуққина қилиб.

      – Қаерга борасанлар?

      – Думалоқ кўлга.

      Асет шундай деди-да, индамай кета бошлади. Мен Сейтга боргин, дегандай имо қилиб, Асетга эргашдим. Анча юрганимиздан кейин сўрадим.

      – Асет, боя дарёга тушамиз дегандинг-ку?

      – Ова, ҳали ҳам дарёга тушамиз.

      – Ундай бўлса нега Сейтга Думалоқ кўлга борамиз, дединг?

      – Жиним суймайди шу Сейтни, – деди Асет башарасини буриштириб. – Биз билан нима иши бор? Борса боравермайдими? Боя ҳам эргашмоқчи бўлган эди. Сен пайқамадинг. Мен йўқ, дедим. Биламан, у бизни пойламоқчи. Ўзимиз овладикми ё биров овлаб бердими – шуни билмоқчи. Бизни топиб бўпти. Биз дарёга тушиб маза қилиб балиқ тутаётганимизда, у Думалоқ кўлга бориб қидириб юради. Турғун сувга қараганда оқин сувда балиқ кўпроқ бўлишини у хомкалла билармиди!..

      Асетнинг гапига қўшилишни ҳам, қўшилмасликни ҳам билмай қолдим. Қўшилай десам, мен ҳали Сейтнинг феълини яхши билмайман. Қўшилмай десам, Асетнинг ҳалиги «у бизларни пойламоқчи» деган гапида жон борга ўхшаб туюлди. Рост-да, борди-ю, эрталаб