Қўрқма. Жавлон Жовлиев

Ҳар битта мижоздан бир оғир суяк танамга ўтиб қолгандай оғрийди. Минг битта эркакнинг ҳидини олиб юраман ўзим билан қўшиб. Айниқса, мардикорлар билан бўлгандан сўнг чиқа олмайман тўрт кунлаб, исқирт ҳаёт жонга текканки, асти сўрама!

      – Қорним очди, овқат пиширишни билмайсанми?

      – Аҳмоқ, қайси қиз билмайди?

      – Кечир мени.

      – Бу гапинг бузуқ деган сўздан ҳам баттарроқ таъсир қилди.

      – Менга ош дамлаб бер.

      – Шу пайтда-я…

      – Ҳа…

      – Йўқ, бўлмайди. Булар уйғониб қолишади, сўнг ош ейди ва яна… тағин менинг ишим бошланади. Ундан кўра оч ухлаганимиз яхши…

      – Боланг борми?

      – Қизим, тўртга кириб қолди.

      – Уни тўйдира оляпсанми?

      – Ҳозирча етиб турибди. Лекин кўряпсан ҳар нафасда нарх-наво ошяпти. Бу дегани биз баттарроқ хўрликка, қулоқ эшитса, қизарадиган беҳаёликларга тайёр туришимиз керак. Мен бир пайтлар ўқитувчи бўлишни истардим, бари ниятлар олис ўтмишда қолиб кетди. Нақ юз йилдан бери яшаётгандайман, умрим тугаши бунча қийин! Сен ҳам қилганмисан шундай ҳаёсизликларни?

      – Йўқ!

      – Боламни ўйлайман. Ўлсам, ҳоли нима кечар экан? Фоҳишалар ўлим ҳақида кўп ўйлайди. Шу борада баъзилардан гуноҳсизроқмиз.

      – Тўғри.

      – Танамдан бошқа нарсани сотишни ўйламаганман. На қизимни, на онамни, на оиламни, на шу мени қийнаётган давлатни. Айримларда эса сотилмаган ҳеч нима қолмаган. На иймон, на дўст, на эр… Менда эса фақат шу гўрсўхта – тана. Сассиқ ва чандиққа тўла.

      – Сенинг чандиқларингга Ватан айбдорми?

      – Бўлмаса-чи?

      – Сендан қўланса ҳид анқияпти.

      – Итлар талашди-да.

      – Агар ваъдалашганим бўлмаганида сенга жон деб уйланган бўлардим.

      – Аҳмоқ, сендақаларни кўп кўрганман. Уйланиб нима қиласан, кел, ман ёнингдаман-ку, жиннивой, – у менинг сочларимни силай бошлади.

      – Гапимни охиригача эшит! Қизинг етим бўлиб ўсмаслиги учун шундай қилардим. Лекин ваъда берганман Лолага. Унга қасам ичганман, ҳозир Берлинда. Лекин сенга бир чиройли орзу ўргатаман. У сени ўлимдан ва бахтсизликка тўла ботиб кетишдан асраб қолади.

      – Ўргат! – дея яна дераза олдига борди.

      – Сени ҳеч қандай шартларсиз шу қизалоқ учунгина хотин қиладиган ёки бир кун танангни пулга сотгани борганингда чиндан севиб қоладиган мард эр чиқишини орзу қил. Фоҳишалигингни билиб ҳам, кўнгил қўядиганлар борлигига ишон. Ахир, хоин эмассан-ку Ватанга, демак, гуноҳинг кечирилади. Сен фақат танангга хоинлик қилгансан.

      – Мен доим шуни ўйлайман!

      – Ўша одам сени тозалаши ё сен уни ҳам булғашинг мумкин. Менинг эса севгилим бор. Яқинда Берлинга кетаман.

      – Мен эса қабрга. Яқинда қон топширдим. Жигарим ўтабди вазифасини ҳаддан ортиқ.

      – Қизингни менга ташлаб кет, ўтинаман.

      – Уни эркаклар йўқ жойга отаман.

      – Ундай қилма, ўтинаман.

      Тиз чўкаман пойида, қўлларидан ўпаман. Бақириб-чақириб ўз боласига омонлик сўрайман.

      Шунда барча уйғониб кетади. Улар менинг яланғоч фоҳиша олдида тиз чўкиб турганимни кўриб,