Матурлык. Амирхан Еники

гаҗәеп бер якты йолдыз кай арададыр балкып, сөенә-сөенә җемелди дә башлады. Аны иң элек Зөһрә ханым күреп алды.

      – Бу нинди йолдыз?

      – Бу – Венера, безнеңчә – Зөһрә йолдыз.

      – Шулмыни инде ул?

      – Әйе, шул инде ул… Зөһрә йолдыз! Матурмы?

      – Матур, – диде Зөһрә ханым, ничектер әкрен-кыю-сыз гына.

      Ә шулай да бу кечкенә мөлаем йолдыз астында дөнья нинди иркен, нинди чиксез! Диңгез, диңгез, диңгез! Ул гүя җирне кочагына алган, ул бөтен табигать өстеннән хакимлек итә. Ә баеган кояшның офыктагы балкышы сүнеп, караңгылык иңгәч, ул тагы да серлерәк, көчлерәк, мәһабәтрәк булып китте. Күк йөзе күксел бәрхеткә охшаган йомшак бер тонык төскә керде, анда «Зөһрә»нең ишләре күбәйде… Дөнья өстенә шул ерак йолдызлардан килгән тирән тынлык ятты. Таулар, гүя диңгезнең киң күкрәгенә башларын салып, йокыга талдылар…

      Озак сихерләнеп карап тордык без бу серле, мәһабәт дөньяга. Аннан – артыбызда бер карт имән тора иде – шуның төбендәге артсыз, тәбәнәк эскәмиягә утырдык.

      Сәер генә иде бу минутта минем хәлем: ни тоям, ни уйлыйм, ни телим – бернәрсә белмим. Тулы билгесезлек. Ә бит янымда «ул» утыра. Күреп торам аның тез өстенә салган кулын, сулаганда акрын гына тибрәнгән күкрәген, аз гына югары кайтарылган кара керфекләрен, ә шуларга әүвәлгечә тартылып торуны үземдә тоймыйм. Битараф бер салкынлык. Сүрелә башлаумы бу? А, юк! Мин аны минут саен, секунд саен сөюдән туктый алмыйм инде. Тик кулым кыска, янымда гына утырса да, күктәге йолдыз кебек, минем өчен ерак ул… Ихтимал, менә шуны аңлаудан киләдер минем бу сәер, билгесез хәлем.

      Сүзсез утыру, ахрысы, бик озакка китте, ниһаять, Зөһрә ханым үзе башлап дәште:

      – Нигә сез болай бик тын утырасыз?

      – Минме?

      – Әлбәттә, сез.

      – Әллә тагын, – дидем мин, балаларча ни әйтергә белмичә, аптырап.

      Зөһрә ханым сәерләнеп иңбашларын җыерып куйды:

      – Аңламыйм мин сезне… Берәр хәсрәтегез бармы соң сезнең?

      – Юк шикелле…

      – Алайса, эш нидә? Әллә минем белән утыру сезнең өчен күңелсезме?

      – Зинһар, алай дия күрмәгез, Зөһрә ханым! Моның дөрес түгеллеген үзегез дә беләсез ич…

      Ул аз гына сүзсез калып торды, аннан, тыныч-сабыр булырга тырышып:

      – Аптырап кына әйтүем, – диде. – Кичерегез, әгәр урынсыз әйткән булсам… Тик әле сездәге үзгәреш бик гаҗәп тоелганга күрә генә…

      – Нинди үзгәреш? – дидем мин, аның сүзен бүлеп.

      – Нинди үзгәрешме?.. Башта сез, бүтәннәр кебек, нор-маль генә бер кеше идегез, аннан… зур бер кайгыга дучар булгандай, көннән-көн башыгызны түбәнрәк салындырып йөри башладыгыз. Нидән бу? Нинди хәсрәт, нинди төшенкелек сездә? Шуңа гаҗәпләнәм.

      – Зөһрә ханым, сез дөрес күрәсез, әйе, миңа нидер булды, тик ул хәсрәт тә, төшенкелек тә түгел… Ничек кенә аңлатыйм? – Һәм, сүз таба алмыйча, мин бөек шагыйрьнең бер юлын әйтеп бирдем: – Бик юашлатты мине яшерен сөюдән җан көю…

      Зөһрә ханым кинәт ике куллап йөзен каплады.

      – Җитәр, артыгын әйтмәгез!

      Бу