XIX гасыр ахырында халык саны алу компаниясе, чукындырудан куркып, ТӨркиягӘ мӨҺаҖирлеккӘ Җыелган МӘҮлӘ Колы авылы кешелӘре, аларныҢ язмышы турындагы ӘсӘр.
Бу яшел утрауга моҢарчы беркем игътибар итмӘгӘн иде. Равия, ЗӘйтҮн, ХӘйдӘр ҺӘм башка балалар, аны “ачып”, Үз тырышлыклары белән ял итҮ урынына ӘверелдерделӘр. ЛӘкин бу бик ҖиҢел генӘ булмады. Повестьны укыганда сез аларныҢ нилӘр эшлӘве белӘн танышырсыз.
Әлеге ӘсӘр шӘфкать туташы булып эшлӘҮче ҺӘм Үзен ямьсез дип санаучы ХадиянеҢ бер егеткӘ гашыйк булып, аныҢ тарафыннан алдануы турында.
КилӘчӘккӘ юлны ничек сайларга? Әти-Әни кушуы буенча эшлӘргӘме, ҺӨнӘреҢне Үз телӘгеҢӘ карап сайларгамы? ӨлкӘннәр бездӘн нӘрсӘ кӨтӘ? Алар ҺӘрвакыт хаклымы? ЯшҮсмерлӘр турындагы Әлеге ӘсӘр ҺӘрчак актуаль булып кала.
Әти-ӘнилӘренеҢ балалары язмышын корырга Җыенуы, аныҢ ҮзенеҢ телӘк-ниятлӘренӘ колак салырга телӘмӘве нинди фаҖигалӘргӘ китерергӘ мӨмкин – ӘсӘр шул хакта.
Гомер буе бакча ҮстерергӘ хыялланган, алмагачларныҢ тӨрле сортларын ҮстергӘн, соҢыннан бакчасын нефтьчелӘр харап итеп ташлаганга тӨшенкелеккӘ бирелгӘн МӨслӘх карт тагын бакча ҮстерӘ. АлмагачларыныҢ чӘчӘклӘрен кҮрҮ телӘгеннӘән, хӘтта Үлем дӘ артка чигенеп тора.