Әлеге повестенда А. ГыйлӘҖев авыл, миллӘт язмышы турында уйлануларын дӘвам итӘ. ӘсӘрне язарга этӘргӘн сӘбӘплӘрне автор Үзе кҮрсӘтеп ҮтӘ: “Туганлык ҖеплӘре сыекланды, ҖиргӘ кадер кимеде, тормыш шартлары яхшыру, мӨмкинлеклӘрнеҢ артуы кайбер кешелӘрнеҢ кҮҢелендӘ байлык артыннан куу, куышу кебек ямьсез гадӘтлӘр тудырды. “ӘтӘч менгӘн читӘнгӘ” повесте минем соҢгы еллардагы борчылулы уйлар нӘтиҖӘсе буларак туды”.
«Татар прозасы» сериясеннӘн дӨнья кҮргӘн дҮртенче китапта Татарстан РеспубликасыныҢ халык язучысы, Г. Тукай исемендӘге
МӘхӘббӘтнеҢ барлыгын инкарь итеп, Үзен бары тик иҖатка гына багышларга Җыенган Габдулла Тукайга да килӘ СӨю. Ак кҮлмәк кигӘн, яшь, сылу ЗӘйтҮнә булып килӘ. КызныҢ энҖеле калфагы юк икӘн. Шагыйрь аҢа бҮлӘк итӘргӘ дип энҖеле калфак ала. Барып ҖитӘрме калфак гҮзӘл кызга, ӘллӘ шагыйрь кесӘсендӘ кирӘксез тукыма кисӘге булып кына калырмы?