Ena Murray Keur 15. Ena Murray

En waar is my parfuum?”

      Toe tant Miemie met ’n bewerige vinger met die lipstiffie begin – sy ken mos ook nie sulke goed nie! – neem Karina by haar oor.

      “Wag, gee vir my. Dalk kom ek self beter reg. So. Hoe lyk dit?”

      “Honderd persent. Net hier in die een hoekie … so ja. Jy lyk regtig baie mooi, my kind.”

      “Dankie, Mamma.” Sy glimlag meewarig teenoor haarself. Sy lyk mooi! Maar hoe min beteken dit tog! Wat help dit om mooi te lyk en jy is blind en lam?

      Tog … dit doen haar goed om te weet dat sy tog nog mooi kan lyk. Vir haarself beteken dit niks nie, maar ter wille van haar ma en De Waal kan sy gerus van nou af meer aandag aan haar grimering gee. Skielik lek Rex haar hand en sy glimlag teer. Hy is natuurlik heeltemal tuis en het haar en haar ma heeltemal in die sak. En hy het van die eerste oomblik af besluit wie eintlik sy kleinnooi is, en waar Karina se stoel beweeg, is hy.

      Saans sit hulle oënskynlik rustig by die radio, maar tog sien tant Miemie dat Karina nie haar volle aandag by die programme bepaal nie. Teen nege-uur het sy heeltemal belangstelling verloor en kondig sy aan dat sy gaan slaap.

      Tant Miemie sê niks nie en help haar dogter in die bed.

      Maar lank nadat haar ma uit is, lê sy nog wakker.

      Dit gaan van nou af die patroon van jou lewe wees, Karina, dink sy. Jy sal moet leer om aan te pas en te berus. De Waal kan nie elke aand hierheen kom nie. Onthou, hy het ’n verloofde wat op sy aandag geregtig is!

      Hy is natuurlik nou by haar. Miskien is hulle êrens saam, miskien het hulle gaan fliek of dans of uiteet. Miskien sit hulle nou êrens saam na die maan en kyk of stap hulle hand aan hand langs die strand.

      Sy druk haar kop diep in die kussing in, maar sy kan haar gedagtes nie bedwing nie. Weer probeer sy De Waal se gesig voor haar geestesoog oproep, maar weer is dit net die jong seunsgesig wat sy haar kan herinner. Sy wens sy weet presies hoe hy lyk noudat hy ’n volwasse man is. Hy was altyd ’n oulike seun. Nie mooi nie, maar die gesig wat sy onthou, het tekens van karakter en sterkte getoon.

      Maar sy sal nooit weet nie … en dan voel sy weer die trane warm onder haar ooglede brand, voel sy weer opstandig.

      Dis asof sy weer belangstelling begin verloor. Sy ken nou al die huis en sy kan redelik goed daarin regkom. Elke dag gaan dit makliker met die eet. As sy soggens klaar besluit het watter rok sy dié dag sal dra, is daar meteens niks meer om haar gedagtes mee besig te hou nie …

      Karina skrik vir die wilde geklop van haar hart toe De Waal dié aand weer die sitkamer binnestap. Gelukkig heet Rex hom so uitbundig welkom dat dit haar kans gee om te herstel, en toe hy eindelik voor haar staan, groet sy vriendelik.

      “Goeienaand. O, jy lyk pragtig en koel.” Sy kan aan sy stem hoor dat hy dit opreg bedoel en teen wil en dank voel sy ’n blos na haar wange styg. Sy is nou regtig verspot! Sy is mos daaraan gewoond om te hoor dat sy mooi lyk. Wat makeer haar dan nou dat sy soos ’n skooldogter bloos as De Waal dit sê? Hy behandel haar juis nog altyd soos ’n kleiner sussie.

      “Dankie. Kom sit.”

      Skielik is dit weer ’n heerlike aand. Telkens hoor sy sy diep, warm lag wanneer sy of haar ma vertel van Rex se manewales. Ná ’n rukkie voel sy sy vingers weer om hare vou en sy laat hom begaan. Dis wonderlik hoe hierdie gebaar van hom haar volkome insluit in die geselskap.

      Tant Miemie merk hoe dikwels sy oë bewonderend op die meisie langs hom rus. In die muurlamp bokant haar kop se gedempte lig lyk Karina soos ’n prentjie.

      Tant Miemie bemerk ook dat Karina nou weer sprankel. Sy sien die ineengestrengelde vingers en meteens is daar ’n benoudheid in haar bors.

      Die lewe moet net nie haar kind nóg ’n wrede hou toedien nie. Karina kan so maklik te afhanklik raak van De Waal, en hy is ’n verloofde man. Miskien was Karina tog aan die begin reg, sou dit beter gewees het as hulle lewens nie weer so ineengestrengel was met De Waal s’n nie. Maar dis nou te laat, reeds gans te laat, besef sy toe De Waal praat.

      “Tante, ek het gewonder … As tante nie kans sien nie, goed. Moet dan nie huiwer om nee te sê nie. Maar …”

      “Ja, De Waal? Wat is dit?”

      “Ek het gewonder of ek nie by julle kan kom loseer nie, asseblief?”

      Tant Miemie kyk hom vraend aan en hy voel Karina se hand in syne ruk.

      Tant Miemie kyk eers weg. De Waal het haar in ’n hoek. Hoe kan sy weier? Dis sý huis hierdie! Maar … Sy kyk na Karina. “Ek … Dit hang van Karina af, De Waal.”

      Karina knik haar kop. Hoekom nie? Sy weet nie wanneer hy gaan trou nie, want De Waal het nog nooit met haar oor sy verlowing gepraat nie, maar terwyl hy nog nie getroud is nie, kan sy maar sy vriendskap geniet. Daar is tog niks mee verkeerd nie. En as hy hier by hulle loseer … “Ek het niks daarop teë as Mamma daarvoor kans sien nie.”

      De Waal se vingers verstyf om hare en hy is vinnig om te sê, toe tant Miemie nog huiwer: “Ek sal my huishulp saambring, tante. Ek sal haar betaal.” Hy kan duidelik sien dat tant Miemie ongemaklik en ongelukkig voel, maar hy besluit om vanaand maar ’n bietjie stompsinnig te wees en niks raak te sien nie.

      “Kan ek maar sommer die naweek intrek, asseblief?”

      Tant Miemie knik. Later kyk sy stilswyend toe hoe hy Karina kamer toe dra, al is haar rolstoel byderhand. Sy kry egter haar kans toe sy hom by die motor gaan wegsien.

      “De Waal, jy moet my nie verkeerd verstaan nie, maar … is dit die regte ding hierdie? Ek bedoel nou jou loseerdery hier. Wat sal jou verloofde sê?”

      Hy besef dat hy haar nou die waarheid moet vertel. “Tante, ek is nie meer verloof nie.”

      Tant Miemie se kop ruk omhoog. “Nie? Hoekom nie?”

      “Wel, ons het net besluit ons pas nie bymekaar nie. Dis al.” Hy neem haar aan die skouers. “Asseblief! Moet nou nie weer spoke opjaag nie, tante! Rhona gaan oorsee vir ’n onbepaalde tyd. Sy is nie gebroke nie en ek is beslis ook nie. Ons verlowing was van die begin af ’n misverstand. Ek sal tante eendag meer daarvan vertel. Nou is dit van die baan en dis van geen belang meer nie. Ek wil graag hier kom loseer …”

      “Juis, De Waal. Jy wil te veel vir ons doen, my seun. Asseblief, jy het jou eie lewe …”

      “Ja, dis reg, en ek dink ek is darem al groot genoeg om te besluit wat ek wil doen, tante? Ek kom eintlik om ’n selfsugtige rede hier loseer.” Hy glimlag in haar bekommerde oë af. “Ek onthou nog tant Miemie se lekker boerekos. Dis nommer een! Ek is siek en sat vir restaurant- en hotelkos. Ek is moeg vir die ou woonstel bo my besigheid. Ek wil graag die tuin hier kom bewerk. My hande jeuk om dit hier mooi te maak. Tante sien dus – alles net selfsugtige redes!”

      Sy weet hy het weer gewen, maar sy is diep bekommerd toe sy sy motor agternakyk. Sal dit goed wees vir Karina? Sy wil nie hê haar kind moet nog ’n keer seerkry nie!

      Maar dat sy die enigste een is wat nie so ingenome met die nuwe verwikkeling is nie, is duidelik. Karina is vroeg die volgende oggend al in die tuin.

      “Is hier nie dalk een ou blommetjie wat ’n mens kan pluk nie, Mamma?” wil sy weet.

      “Nee, Karina. Die tuin is nog in wording.”

      “O, dis jammer.” Sy klink erg teleurgesteld.

      “Daar anderkant staan ’n bossie wilde veldrosies in blom. Ek sal gaan pluk wat daar te pluk is,” troos tant Miemie maar.

      Toe tant Miemie later by De Waal se slaapkamer instap om seker te maak dat alles gereed is vir hom, sien sy die potjie veldrosies op die bedkassie staan. Dis sommer net ingedruk, maar tant Miemie voel haar hart krimp. Karina speel met vuur. Maar hoe sal sy dit oor haar hart kry om haar te waarsku?

      Tant Miemie staan ’n rukkie peinsend. Sy gaan Karina nie vertel dat De Waal se verlowing verbreek is nie. Dis beter as haar kind onder die indruk bly dat De Waal op trou staan. Sy wil tot elke