Ena Murray Keur 15. Ena Murray

Hy knik sy kop in De Waal se rigting asof hy hom aan iets wil herinner. “Ek is baie dankbaar, Karina. Ek is saam met jou bly. Oor ’n paar maande gaan ons na jou rug kyk. Tot siens vir eers.”

      Dis vir Karina asof sy heeltemal nuwe oë gekry het. Eindelik sien sy hom, elke trekkie op sy gesig. Hy het verander, dink sy. Onder haar hande het sy gesig vir haar voller gevoel. Sy gesig is maerder as wat sy haar dit voorgestel het, maar dis ’n sterk gesig waaruit twee helder oë na haar terugkyk, en sy voel meteens selfbewus onder sy blik.

      “Waar is Mamma dan?”

      “Oom Isak het saamgekom en sy is by hom. Hy … voel nie so lekker nie.” Hy probeer glimlag. “Toe het ek maar alleen gekom.”

      Sy frons liggies. “Is hy … ernstig?”

      “Nee, net … bietjie olik.” Hy aarsel, kyk weg. “Ek weet nie of jy agtergekom het nie, maar oom Isak en jou ma …”

      Sy glimlag. “Ek het! Oom Isak het beslis nie vir mý kom kuier die afgelope tyd nie!” Haar gesig versober. Die feit dat oom Isak ook De Waal se aanstaande skoonpa is, bekommer niemand blykbaar nie. Maar oom Isak is ’n wonderlike man. Hy sal vir haar ma goed wees en haar ma verdien dit.

      “Ek het belowe ek sal dadelik … laat weet … Sal jy my ’n oomblik verskoon, asseblief?”

      “Ja, natuurlik.”

      Maar toe hy uit is, rus haar blik peinsend op die deur. Het sy haar dit maar verbeel of het hy iets probeer wegsteek?

      Dan keer haar gedagtes terug na die wonder wat plaasgevind het. Sy laat haar blik deur die hospitaalkamer dwaal, sien alles raak, glimlag. Dan val haar ooglede toe en sy vou haar hande op haar bors. Heel eerste moet sy dankie sê.