Ena Murray Keur 15. Ena Murray

kom inloer.”

      “Ek bestel vir ons tee. Sit gerus.”

      Die ouer man kyk die jonger een stip aan. Ai, hy is darem maar jammer dat die verhouding tussen De Waal en Rhona verbreek is. Hy sou hierdie kêrel graag as ’n skoonseun wou gehad het, en nie net om Rhona se ontwil nie.

      “Ek is jammer oor wat tussen my en Rhona gebeur het, oom. Dit was onnodig, maar miskien tog die beste. Ek en Rhona …”

      “Ek begryp, ou seun. Ek is nie blind vir my dogter se tekortkominge nie. Sy moet nog grootword. Of sy ooit sal, is ’n ander vraag. Ek het jou juis vanoggend kom sê dat ek niks teen jou hou nie.”

      “Dankie, oom.”

      “Ek hoop nou net nie dat ek jou van nou af glad nie meer sal sien nie. Ek hoop ons sal nog altyd tyd kry vir ’n potjie skaak of gholf.”

      “Alte seker, oom.”

      Die ouer man glimlag verlig. “Dan is ek bly. Sê my, is jou mense toe veilig tuis?”

      “Ja. Onder die omstandighede gaan dit goed.”

      “Ek sou hulle graag wou ontmoet as jy nie omgee nie. Jou tant Miemie klink vir my na ’n besonderse vrou.”

      De Waal knik. “Dit is sy beslis. Ook haar dogter. Natuurlik kan oom hulle ontmoet, maar … Daar is net een ding, oom. Karina dink ek werk as boekhouer hier op die dorp.” Hy glimlag skeef, selfbewus. “Ek wil dit so hou, asseblief.”

      Isak de Villiers kyk hom peinsend aan, sê dan: “Ek dink ek begryp.” Hy sien die verbasing in die ander se oë, en knik. “’n Man het sy trots ook, nè? En ’n man wil seker wees van jou saak.”

      “Ja. ’n Man het sy trots, oom, maar daar is niks waarvan ek wil seker maak nie. Karina het my maar altyd as ’n broer beskou. Deesdae kan sy my kwalik verdra.”

      “Maar hoekom?”

      “Dis seker maar iets sielkundigs. Ek weet sy wens sy kon liewer alle bande met my verbreek, maar sy moet my maar verduur ter wille van haar ma. Sy weet nie van die huis nie. Ons het haar vertel dis ’n huurhuis.”

      “Is dit só erg?”

      “Ja. Terloops, sy weet ook nie dat ek verloof was en dat die verlowing nou weer verbreek is nie. Tant Miemie weet ek was verloof, maar ek het nagelaat om haar te vertel dat die verlowing beëindig is. Sy sal haar net daaroor bekommer.”

      “Hm … Dis ’n half ingewikkelde situasie waarin jy jou bevind, nè?”

      De Waal glimlag effens. “Ja. Op die oomblik moet mens maar mooi loop tussen al die baie leuens sodat jy jouself nie verspreek nie. Die belangrikste is egter dat Karina nou moet aansterk.”

      Oom Isak staan op. “Dankie vir die tee en kom haal my as jy weer na hulle toe gaan. Ek word al nuuskieriger,” erken hy eerlik. “Ek sal jou nie verraai nie. O ja, daar is nog iets – Rhona vertrek volgende week oorsee vir ’n onbepaalde tyd. Dis heeltemal veilig om soms by my in te loer.”

      Toe oom Isak uit is, doen De Waal ’n oproep en verduidelik presies wat hy soek. Daardie middag word Rex afgelewer – ’n volbloedkollie.

      Ook tant Miemie en Karina het ’n besige dag. Eers leer Karina haar rolstoel hanteer, en toe neem tant Miemie haar dogter deur die huis. Karina moet leer om elke vertrek te ken en sy moet weet waar alles staan.

      Karina het daardie oggend wakker geword ná ’n nag waarin sy besonder rustig geslaap het. Haar eerste gedagte was dat die lang dae van niksdoen aangebreek het. Hoe kry ’n verlamde en blinde mens sy dae om? ’n Mens kan tog nie dagin en daguit na die radio luister nie.

      Maar haar ma het haar gou laat besef dat sy nie gaan toelaat dat haar dogter van die eerste dag af ledig rondsit en allerhande negatiewe gedagtes troetel nie.

      “Ons gaan aan dinge dink wat haar kan besig hou,” het De Waal gesê, “veral haar gedagtes. Begin deur haar die huis te laat verken, tante. Sy sal dan moet konsentreer, en dit sal haar help om ’n bietjie minder afhanklik te voel wanneer sy alleen in die huis kan rondbeweeg.”

      De Waal het so gesê en so word dit gedoen. Karina maak eers beswaar toe haar ma met die voorstel kom.

      “Dit sal nie werk nie, Mamma. Ek sal alles onderstebo stamp.”

      “Nie as ons dit oordeelkundig doen nie. Jy kan eers een vertrek baie goed leer ken, dan gaan ons na die volgende een toe.”

      Karina is duidelik onwillig, want sy dink dis ’n verspotte gedagte. Bloot om haar ma se ontwil doen sy maar mee.

      “Kyk,” begin haar ma soos ’n regte onderwyseres, “hier teenaan jou bed staan jou stoel. Vat nou aan die armleunings, lig jouself aan jou arms op en dan swaai jy jou lyf oor op die stoel. Die rem van die stoel is vas. Dit sal nie beweeg nie.” Tot haar verbasing vind Karina dat sy dit kan behartig. “Nou vat jy met albei hande en sit jou bene een vir een reg op die trappie.”

      Tant Miemie sien hoe sy afbuk, die skraal hande om die verlamde bene vou, dit soos ’n dooie ding optel en neersit. Haar hart bloei weer vir haar kind, maar sy doen niks om te help nie. Karina konsentreer só op haar taak dat sy blykbaar nie besef dat sy nou vir die eerste keer aan daardie beweginglose ledemate vat nie.

      “So?” vra sy uitasem toe sy regop kom, en haar ma knik, onthou dan en sê hardop: “Ja. Heeltemal goed gedaan. Nou kan jy al self uit die bed kom. Nou, van die bed af tot by die badkamerdeur is dit omtrent – laat ek sien – ses tree, ja, ses. Tel hoeveel keer jou stoel se wiele rol tot jy by die deur kom en onthou dit dan.”

      So gaan die les voort en teen die einde van die dag ken Karina al die uitleg van haar slaapkamer en badkamer baie goed, asook die stoep waarop haar kamer uitloop, en die gang en kombuis.

      Dis stil om die kombuistafel waar hulle aandete nuttig, maar dis ’n ontspanne, tevrede stilte wat nie hinderlik is nie. Karina is nog steeds besig om te konsentreer. Tot hiertoe het haar ma of die verpleegsters haar gevoer. Maar van vanaand af help Karina haarself, tot haar ma se grootste vreugde.

      “Mamma kan net vir my my kos stukkend sny en my brood smeer. Ek sal self verder regkom.”

      Tant Miemie se hart het van trots geswel en weer eens het sy “Dankie, De Waal” in haar hart gesê. De Waal se plan het gewerk. Karina het besef dat sy tog ’n mate van onafhanklikheid kan beoefen.

      Tant Miemie sien hoe haar dogter sukkel, hoe die vurk maar baie missteek en hoe ’n vinger maar soms noodgedwonge moet help, maar vir die eerste probeerslag gaan dit ook verbasend goed. Tewens, wat tant Miemie met blydskap opmerk, is dat Karina vanaand nog beter eet as ooit, miskien nie omdat sy so honger is nie, maar omdat sy so daarop konsentreer om self te leer eet.

      Sy is al amper klaar met haar bord kos toe De Waal binnestap, en die vurk val knetterend op die vloer. Onmiddellik is die ontspanne atmosfeer daarmee heen.

      Haar ma kyk haar misnoegd aan. Ag nee, wat is dit dan met Karina? Dit was so ’n suksesvolle dag en alles het so wonderlik goed verloop. Maar die oomblik toe De Waal verskyn, kruip sy weer in haar dop.

      De Waal sien alles raak. Hy sien dat sy besig was om te eet. Hy knik goedkeurend in tant Miemie se rigting en vra ongeërg: “Hoe gaan dit hier? Is julle al tuis?”

      “O ja! Besonder tuis. Jy moet sien hoe oulik is Karina al, De Waal.” Tant Miemie merk dat Karina ontevrede pruil, maar steur haar nie daaraan nie. “Sy weet al goed waar haar kamer en van die ander vertrekke is. Jy moet dat sy jou wys hoe handig en selfstandig sy al hier rondbeweeg.”

      “Dis wonderlik, Karina. Jy kan my gerus wys. Hoe het jy dit reggekry?” sê De Waal met ’n warm stem.

      Karina antwoord onwillig: “Dis maklik. Ek tel net hoeveel keer die wiele draai en ek sorg net dat ek in die regte rigting beweeg. Dis al.”

      Die ander twee glimlag teenoor mekaar. Karina weet nie dat sy nou met De Waal se kalwers ploeg nie!

      “Dis ’n oulike plan. Wys vir my, toe?”

      “Ag,