Christine le Roux Keur 2. Christine le Roux

met stoepe en terrasse.

      “Waar’s die beskrywings?” vra hy en trek die papier nader. “Kyk hierdie huise oor die see uit?”

      “Ja,” sê Peter. “Al drie.”

      Roland begin die beskrywings lees: hoeveel slaapkamers, hoeveel badkamers. Terwyl hy lees, word hy bewus van ’n onbekende gevoel. Opwinding? Nee, dit kan nie wees nie. Onder sy talryke beleggings is daar baie eiendomme en hy het nog nooit in sy lewe opgewonde geraak daaroor nie. Die geboue wat hy besit, is – soos hy vir Victoria gesê het – net bakstene en beton en hulle enigste waarde lê daarin dat hulle goed geleë is, ’n goeie inkomste lewer of een van sy kleiner maatskappye huisves. Waarom kry hy dan hierdie vreemde gevoel wanneer hy die agent se liriese beskrywing lees? Slaapkamervensters wat uitkyk oor die berge, stoep wat uitkyk oor die see. Atlantiese Oseaan, dink hy, hy moet vir Victoria sê. Duinebaai lê om die draai, en alhoewel die twee oseane seker daar nog meng, is dit streng gesproke die Indiese Oseaan.

      “Dié twee huise klink albei goed,” sê Peter. Dan druk hy met sy vinger op een. “Maar hierdie een is nuwer. Klink vir my oor die algemeen na ’n beter proposisie. Meer prakties ook, as jy na die beskrywing van die binnekant kyk.”

      Roland hoor hom nie regtig nie. Dis asof iets in sy doodgedrukte verlede wakker word. Vae herinneringe aan ’n tyd toe hy ’n ma en pa gehad het, toe hy net ’n skoolseun was wat saam met sy gesin vakansie gehou het. Maar toe is hulle dood en die lewe het totaal verander. Hy moes oornag grootword, self leer besluite neem. Die erfporsie was nie baie groot nie en moes hom deur sy universiteitsopleiding help. En êrens in die proses het hy besluit om nooit weer aan die verlies te dink nie, maar net vorentoe te kyk en sy een talent te gebruik: die vermoë om geld te maak. Solank hy nooit gaan stilstaan nie, sou hy nie probleme hê nie. Dis waarom hy vakansies vermy het. Hy moes werk en aanhou werk.

      Hy skud sy kop. “Dankie,” sê hy vir Peter. “Ek sal hieroor dink.”

      “’n Strandhuis is nie regtig ’n belegging nie,” waarsku sy vriend. “Dit staan feitlik heeljaar leeg, tensy jy dit wil verhuur.”

      “Ek wil dit nie koop omdat dit ’n belegging is nie,” sê Roland en verwonder hom oor sy eie woorde. Hy doen níks tensy dit ’n belegging is nie.

      Die aand neem hy die foto’s en papiere huis toe en wys dit vir Victoria. Sy voel dadelik verleë en skuldig.

      “Ek het dit nie regtig bedoel nie,” stamel sy. “Ek wil nie hê jy moet ’n huis koop net omdat ek …”

      “Ek wíl dit koop,” sê hy ferm. “Jy moet net sê watter een.”

      Sy bestudeer die foto’s en herken die huise. Roland, wat haar gesig dophou, sien die verlange, die hunkering wat sy nie kan keer nie.

      “Ek het elke dag na hierdie een gekyk,” sê sy oplaas en wys na die een wat Peter as die beste kopie beskou het. “Die mense het elke middag op die stoep gesit en dan het ek …” Sy skud haar kop. “Hoe kan hulle dit verkoop? Dit moet hulle harte breek.”

      Roland kan nie dink hoe dit menslik moontlik is dat jou hart oor ’n hoop bakstene breek nie, maar hy sê dit nie. “Volgens die agent is die bejaarde eienaar ouetehuis toe omdat sy vrou oorlede is. Die kinders verkies die Natalse kus.”

      “Ek sal lief wees vir die huis,” sê sy.

      Hy glimlag, sy oë sag as hy na haar kyk. “Dan is dit afgehandel. Ek sal dit koop en as ek volgende maand Amerika toe gaan, kan jy afvlieg en gaan kyk wat gedoen moet word. Meubels koop en sulke soort goed.” Hy sien sy lyk verbouereerd. “Ek is jammer. Wou jy liewer saamgegaan het Amerika toe?”

      “Nee, nee,” sê sy. “Ek wil see toe gaan, dis net dat jy dit so maklik laat klink.”

      “Dit ís maklik,” sê hy. “Ek koop dit en dis joune.”

      Sy sit net na hom en kyk, haar vingers teen haar lippe. “Dankie,” sê sy uiteindelik. “Ek weet nie wat om te sê nie.”

      “Jy hoef niks te sê nie,” sê hy saaklik. “As dit jou gelukkig maak, is ek tevrede.”

      Sy sit nog so voor haar en staar lank nadat hy uit die kamer is. ’n Hoop bakstene het hom so gegrief dat hy met ’n wildvreemde vrou getrou het net sodat sy daarna kan omsien. Nou koop hy ’n nuwe hoop bakstene en verwag dit moet haar gelukkig maak. Sy kan nie stry dat dit ’n wonderlike gedagte is nie, ’n droom wat waar geword het – en juis daarom verstaan sy nie hoekom sy effens verlate voel nie. Sy het geen reg om so te voel nie. Hý is tog nie deel van die kontrak nie, hy het homsélf nooit aangebied nie.

      Hierdie gevoel word sterker toe sy ’n maand later die deur van haar nuwe huis oopsluit. Sy stap stadig deur een leë vertrek na die ander en is bly om te sien daar lê ’n matras in een slaapkamer waarop sy darem die eerste nag sal kan slaap. Sy wens Roland was daar. Hy stel altyd belang in wat sy doen en luister aandagtig na haar vertellings en verduidelikings. As hy nou hier was, sou hulle saam kon besluit.

      Sy onderdruk hierdie gedagtes en loop later na die enigste winkeltjie, waar sy koffie en melk en iets te ete kry. Terug by die huis gaan sit sy op die stoep en kyk uit oor die see. Dis ysig koud en sy trek twee truie en haar baadjie aan. Sy skrik toe die telefoon skielik êrens in die leë huis lui.

      Dis Roland, besef sy dadelik. ’n Opgewekte Roland wat klink asof hy in die kamer langs haar staan.

      “Hoe lyk jou huis?” vra hy.

      “Pragtig,” sê sy, so bly om sy stem te hoor. “Baie koud op die oomblik.”

      “Ek het gehoop ek kry jou nog daar,” sê hy nadat hy verder uitgevra het.

      “Ek is mos hier vir twee weke,” antwoord sy verbaas.

      “Ek het bedoel voordat jy hotel toe gaan.”

      “Watse hotel?”

      “Victoria,” sê hy kwaai. “Die huis is dan leeg. Jy kan mos nie so daarin bly nie.”

      “Daar’s ’n matras in die een kamer,” sê sy. “En ek het linne saamgebring.”

      “Jy kan nie op die matras slaap nie! Jy moet dadelik na ’n hotel toe gaan. Het jy ’n motor gehuur op die lughawe soos ek gesê het?”

      “Ja,” sê sy. Dit het vir haar na ’n vermorsing van geld gevoel, maar sy moet erken, daarsonder sou sy hulpeloos gewees het.

      “En vanaand gaan ek ’n lys maak van alles wat nodig is en môre ry ek dorp toe om te koop.”

      “Dis goed,” sê hy. “Maak gou die lys voor jy na die hotel toe gaan.” Sy grinnik effens nadat sy die telefoon neergesit het. Hotel. Watse hotel? Moet sy nou al die pad dorp toe ry en daar stoksielalleen in ’n hotelkamer gaan sit? Sy trek haar liewer warm aan en gaan stap vér langs die see. Daarna haal sy haar notaboek uit en begin lyste maak.

      Sy slaap inderdaad nie goed nie. Die matras is dun en hard, die komberse is te min en sy is bly toe dit lig word. Sy wens net sy kan die triestige gevoel afskud. Hierdie huis is ’n droom wat waar geword het, dis wat sy wou hê. En soos in ’n feëverhaal het die prins net sy toorstokkie geswaai en sy kan alles gaan koop wat nodig is, sonder om sente om te draai. Sy is eensaam, dis wat verkeerd is.

      Sy wil nie alles op haar eie doen nie, sy wil nie alleen in die mooi huis bly nie. Soos Marlise vir haar gesê het: Jy het vir jou ’n bed opgemaak waarop jy moeilik gelê gaan kry. Is dit wat gebeur het? Is die kontrak nie meer goed genoeg nie?

      Nee, erken sy ruiterlik, dit is nie. Sy wens Roland was ook hier. Sy wens hy het van haar gehou. Sy wens hy het haar ontmoet en vir haar lief geword en besluit sy is …

      Victoria onderdruk die gedagtes met geweld en gaan bad om warm te word. Sy staan nog in die handdoek toegedraai toe die telefoon weer lui. Haar hart bons. Miskien is dit weer Roland en het hy besluit om sy reis kort te knip en by haar aan te sluit. Maar dis Karien.

      “Haai,” sê sy vrolik. “Weet jy waar ek is? In Kaapstad. My vriend Saul moes skielik kom, toe