Christine le Roux Keur 2. Christine le Roux

langs sy bed.

      Die leunstoel staan nie gewoonlik langs sy bed nie, maar in die hoek van die kamer langs ’n ronde tafeltjie. Nou staan dit langs sy bed en Victoria lê teen die donkerrooi bekleedsel in haar sagte wit nagrok. Sy lê met haar kop skuins gedraai soos die keer in die vliegtuig. Die kamerjas het oopgeval en haar bors beweeg rustig op en af. Die sagte materiaal van die nagrok vou soos ’n tweede vel om haar lyf, en hy wil sy hand uitsteek na die sagte rondings. Hy sou dit ook gedoen het as hy nie so seker was dat dit alles net deel van ’n droom is nie.

      Toe Roland eers begin beter voel, sterk hy vinnig aan. Hy staan soggens op en trek aan, maar hy voel nog kragteloos en sit graag op die sonstoep met die koerant of ’n boek. Wat vir hom die vreemdste is, is dat hy soveel beter voel en tog geen behoefte het om terug te gaan kantoor toe nie. Dit het nog nooit vantevore gebeur nie. Om net daar te sit en kyk hoe Victoria die plante en struike terugsnoei, die winterson warm op haar blink hare, is vir hom genoeg.

      “Jy het my getoor,” sê hy toe sy vir hom tee bring en by hom kom sit. “Ek is seker jy het iets anders saam met die medisyne vir my ingegee. Hoekom is ek so lui?”

      “Omdat jy baie siek was.”

      “Ja, maar ek is glad nie lus om weer te gaan werk nie. Ek is nie eens lus om vir Peter te bel en te hoor wat daar aangaan nie.”

      “Dis wonderlik,” sê sy en gee sy tee vir hom aan.

      “Nee, dit is nie. Ons is seker al bankrot.”

      “Nee wat,” lag sy. “Ek het nog vreeslik baie oor van daardie enorme bedrae geld wat jy elke maand in my rekening deponeer. Ek kan ons maklik vir ’n paar maande aan die lewe hou.”

      “Jy’s veronderstel om dit te gebruik,” sê hy streng. Sy skud net haar kop. “Ek het min nodig.”

      Hy kyk na haar trui waaraan los takkies en droë blare vassit. “Toe ek siek was, het ek gedroom …”

      Sy kyk belangstellend op. “’n Mooi droom?”

      “Pragtig, ja. Ek het gedroom jy lê en slaap in daardie rooi leunstoel in my kamer. Die een wat altyd by die venster staan, behalwe dat hy in die droom langs my bed was.”

      “Dit was nie ’n droom nie, ek het die stoel tot langs die bed getrek.”

      Hy frons en staar haar intens aan. “En daar gelê en slaap?”

      Sy lyk skaam. “Wel, ja. Dit was daardie nag toe jy so erg siek was. Jy het kort-kort geroep en elke paar uur was jy so natgesweet dat dit gelyk het asof jy in die bad was.”

      “Ja?” vra hy agterdogtig. “En toe?”

      “Dit was net vir my makliker om daar te bly. Toe jy dors was, was ek byderhand en toe ek vir jou droë nagklere moes aantrek, was ek …”

      Sy oë rek. “Het ek toegelaat dat jy my uittrek en droog aantrek?”

      “Jy was baie deurmekaar,” sê sy en ontwyk sy oë. “En ek het jou gesê, toe my susters –”

      “Nee,” val hy haar in die rede. “Jy mag jou susters bygestaan het toe hulle siek was, maar jy het nie broers nie.”

      “Die beginsel is dieselfde: ’n mens trek die klam nagklere uit en die skoon, droë nagklere aan.”

      Hy dink skielik aan iets en dis ’n ondraaglike gedagte. “Het jy al vantevore … wat ek bedoel, is … was een van jou vorige kêrels al ooit so siek dat jy hom moes oppas en …”

      “Nee.”

      Hy kyk haar deurdringend aan. “Is jy seker?”

      “Ja.” Sy lig haar koppie op. “Jy praat asof ek ’n hele trop kêrels gehad het. Daar was net ’n paar, en net een was soort van ernstig en hy was nooit siek nie.”

      “Dis ’n verligting.” Hy sit agteroor in sy stoel, maar nie vir lank nie. “Hoe ernstig?”

      Sy lag. “Ek het gedink ek is baie lief vir hom, maar hy het nie dieselfde gevoel nie. Ek weet nie hoekom jy so uitvra nie – my liefdeslewe is beslis nie deel van ons kontrak nie.”

      Hy weet dis waar, maar die woorde sny deur hom. Wat bedoel sy met “my liefdeslewe”? Het sy dalk selfs nóú ’n liefdeslewe waarvan hy niks weet nie? “Ja, maar …” sê hy knorrig.

      “Dit was lank gelede,” sê sy paaiend toe sy sy gesig sien. “Dis lankal verby.”

      “Daar’s nie nou iemand vir wie jy lief is nie?”

      Die koppie wankel effens in haar hand en sy lek die gestorte tee op. “Hou nou op met die vrae,” sê sy. “Ek doen dit nie met jou nie. Vir al wat ek weet, het jy ’n string meisies van wie ek niks weet nie.”

      “Sou dit jou hinder?” vra hy.

      Sy dwing haar stem om geamuseer te klink. “Jy moet regtig weer ’n slag ons kontrak gaan lees, Roland. Ek is glad nie aangestel om my oor jou liefdeslewe te kwel nie.”

      “Hoekom het jy my dan so sorgsaam verpleeg?” vra hy. “Dit is nie ’n deel van jou pligte nie.”

      Sy haal haar skouers ongemaklik op. “Ja, maar dit het … liewe aarde, ek kon jou mos nie net los terwyl jy siek was nie? As Josef of Sara so siek was, sou ek na hulle ook omgesien het.”

      Dít maak hom stil. Sy beskou hom dus in dieselfde lig as Josef en Sara! Haar mensliewendheid maak dat sy siek mense versorg. Sy was nie meer bekommerd oor hom omdat hy Róland is of haar mán is nie …

      Toe hy weer terug is op kantoor, is dit asof sy lewe weer stadigaan spoed optel. Die enigste verskil is dat hy nie meer so laat saans op kantoor bly nie. Teen vyfuur voel hy rusteloos, sy werk verloor alle bekoring en hy wil huis toe gaan. Peter is nie spyt hieroor nie. Vir die eerste keer in jare is hy ook smiddae vroeg tuis en kan hy vir Karien bel om te hoor wat sy wil doen.

      Roland voel nog steeds skuldig omdat Victoria hom so dag en nag verpleeg het. Sy lyk nie asof dit haar gepla het nie, maar hy voel hy moet haar op een of ander manier vergoed.

      “Is daar iets wat jy baie graag wil hê?” vra hy haar een aand toe hulle aan tafel sit. “Ek wil graag vir jou iets gee om dankie te sê dat jy so mooi na my gekyk het.”

      “Nee wat.”

      “Daar moet iets wees,” dring hy aan. “Iets wat jy nog altyd wou hê en nie kon bekostig nie.”

      “Ek dog ons is so arm?” vra sy tergend. “Ek het jou dan miljoene laat verloor?”

      Hy lyk skuldig. “Wel, nee, jy het nie. Peter het toe die kontrak gekry. Hy het die werk gedoen terwyl ek so siek was en die mense oortuig om ’n week te wag. Ons het niks verloor nie.”

      “Ek sien,” sê sy.

      “Jy was hier, jy’t gesien ek het nooit eens die telefoon opgetel nie.”

      “Jy kon ook nie, want ek het dit uit jou kamer verwyder.”

      “Maar jy weet wat ek bedoel. Dis Peter wat alles aan die gang gehou het tot ek weer op kantoor was.”

      “Ja,” sê sy.

      “Ons is dus nie arm nie,” gaan hy voort. “En ek wil graag vir jou ’n present gee om dankie te sê.”

      “Ek wil nie ’n present hê nie, dankie.”

      Hy bestudeer haar. Die enigste juwele wat sy ooit dra, is die diamantring en soms haar ma se pêreloorkrabbertjies. “Wat van ’n goue horlosie of ’n halssnoer of …”

      “Nee, dankie,” sê sy beslis. “Ek dra nie eintlik juwele nie.”

      “Daar moet iéts wees waarvan jy nog altyd gedroom het!” roep hy moedeloos uit.

      Sy kyk hom peinsend aan. “Ja, daar is iets, maar dit val nie eintlik in die kategorie van ’n terloopse geskenk nie.”

      “Wat is dit?”

      “’n