Christine le Roux Keur 2. Christine le Roux

en ek –”

      “Nee,” val hy haar in die rede. “Ek het nie een nie. Wat moet ek daarmee maak?”

      “Dis waar. Jy hou nooit vakansie nie.”

      “Maar jy sal daarvan hou?” vra hy en leun vooroor. “Watse soort huis?”

      Sy lyk droomverlore, asof sy nie meer daar in die eetkamer sit nie, maar klaar uitkyk oor ’n rollende, altyd veranderende see. “’n Huis wat uitkyk oor die see. Waar ’n mens op die stoep kan sit met jou oggendkoffie en vir die see kan kyk.”

      “Ek sien,” sê hy. “Het jy enige besondere see in gedagte? Die Middellandse See, die Noordsee, die Atlantiese …”

      Sy lag, knip haar oë en keer terug na die werklikheid. “Nee, die gewone een, ons s’n – die Atlantiese Oseaan.”

      Sy oë is tergend. “Die hele een of net ’n deeltjie?”

      “Jy spot.” Haar oë word weer sag, asof sy iets sien wat hy nie kan sien nie. “Toe ons klein was, het ons altyd na verskillende plekke toe gegaan, nooit eintlik twee keer na dieselfde strand nie. My ma wou altyd ’n nuwe plek ontdek. Maar toe Marlise en Eric getroud is, het hulle my daardie eerste jaar saamgenooi Duinebaai toe.” Sy kyk na hom. “Dis waar die strandhuisie is wat Eric van sy ouers geërf het. En toe …” Sy bly stil.

      “Ja,” por hy haar aan. “Vertel vir my. Wat het gebeur?”

      “Ons was so ’n klomp in die huis, ek het jou mos vertel. Hulle het nog ander vriende ook saamgenooi, en jy weet ek hou nie van so ’n drukte en lawaai om my nie, dan het ek gaan stap, en toe …” Sy bly weer stil, asof sy nie weet hoe om dit te verduidelik nie. “Ek het net geweet dis my plek op die aardbol. Het jy al ooit so gevoel? Dat jy na ’n plek kyk en hom inasem en sy geluide hoor en net weet, absoluut seker weet, dis jóú plek op die aarde?”

      “Nee,” erken hy, meegevoer deur die onderdrukte passie in haar stem. “Ek het nog nooit so gevoel oor ’n plek nie. Dis hoekom hierdie huis my so vreeslik gehinder het. Dis net ’n spul bakstene met ’n dak op en dit het soveel van my tyd en energie opgeëis.”

      “Miskien het jy nog net nooit lank genoeg stilgestaan nie,” sê sy versigtig. “As ’n mens net voortjaag van een klomp bakstene na die volgende, gaan jy … gaan jy nooit weet waar jou tuiste eintlik is nie.”

      “Dis moontlik,” gee hy toe. “Maar jy het jou plek gevind en dit is Duinebaai?”

      “Ja. Dit was maar twee jaar gelede en ek … wel, die rede waarom hulle my saamgenooi het, was omdat ek toe pas ontsnap het uit die mislukte verhouding waarvan ek jou nou die dag vertel het. Hulle het gedink dit sal my help vergeet.”

      “En het dit?” vra hy sag.

      Sy knik. “Miskien was dit juis die rede. Ek was … nie gelukkig nie. Bietjie rou. Miskien het ek onbewustelik geweet dat ek ontuis gevoel het op al die plekke waar ek nog was, of tussen die mense met wie ek gemeng het, en … Al wat ek weet, is dat ek onmiddellik geweet het dis waar ek wil wees. As ek daar kon bly, sou ek niks meer van die wêreld vra nie.”

      “’n Huis op Duinebaai,” herhaal hy. “Het jy enige spesifieke huis in gedagte?”

      Sy lag. “Nee. Dis nie ’n groot plek nie en ek het maar altyd as ek gaan stap, opgekyk na die huise met stoepe wat uitkyk oor die see en gewens …”

      “Dat een van hulle joune is,” voltooi hy die sin.

      Sy knik en rol haar servet in ’n dun buisie wat sy dan weer losmaak en van voor af oprol.

      “Daar is net een ding wat my pla,” sê hy. “Gestel ek koop vir jou so ’n huis, beteken dit dan jy gaan jou tasse pak en daar gaan bly?”

      Haar kop skiet op, haar oë ontsteld. “Nee, Roland! Ek het onderneem om jou … wel, om my plig te doen soos ons afgespreek het en ek sal nie sommer dros nie!”

      “Wat help dit dan?” vra hy. “Wat help dit jy sit hier en jou hart is op Duinebaai?”

      Sy bly afkyk na die servet. “Jy gaan so dikwels weg. Oorsee en so. Vir twee, drie weke op ’n slag. Ek het gedink, dan kan ek mos soontoe gaan en hoef ek nie so alleen hier te sit nie.”

      “Is jy alleen as ek weg is?” vra hy en iets roer in sy binneste.

      Sy lyk ongemaklik. “Wel, daar is nie soveel om te doen nie en jy wil nie hê ek moet aangaan met die spyseniering nie en twee weke kan baie lank word.”

      Hy steek sy hand uit en raak vinnig aan haar rustelose vingers. “Ek is regtig ’n selfsugtige mens. Jy moet my vergewe. Ek is so gewoond daaraan om niemand behalwe myself in ag te neem nie dat ek nie besef het ek is nou getroud nie.”

      “Dis nie ’n rede nie,” sê sy. “Ons het nie só ’n soort huwelik nie. Jy kan mos doen wat jy wil. Dis nie deel van die ooreenkoms dat jy nou skielik jou lewenstyl moet verander nie.”

      “Vergeet van die ooreenkoms!” sê hy geïrriteerd. Toe hy sien hoe haar oë rek, sê hy gou: “Jammer. Wat ek bedoel, is dat ek binne die ooreenkoms tog darem minder selfsugtig kan optree.”

      Sy sê niks nie, begin net die servet in konsertinaplooitjies vou. “Ek wil graag vir jou die huis op Duinebaai gee,” sê hy. “En jy mag elke keer soontoe gaan as ek moet weggaan. Is dit goed so?”

      Sy lyk bekommerd. “Jy hoef dit nie te koop nie. Ek het dit net genoem omdat jy so aangehou het. Dit sal te veel geld …”

      Hy hou sy vinger waarskuwend in die lug. “Ek wil nie hoor nie!”

      Sy glimlag en begin die vuil borde bymekaarmaak. “Maar ek wil ook nie hê jy moet my beloon omdat ek jou versorg het nie. Dit is iets … ek wil nie daarvoor betaal word nie.”

      “Akkoord,” sê hy. “Dit het niks met my siekte te doen nie. Ek wil net graag vir jou die huis koop.”

      “Dis miskien buitendien ’n praktiese oplossing,” sê sy.

      Hy kyk haar vraend aan. “Praktiese oplossing? Waarvoor?”

      “Wel,” sê sy weifelend. “Een of ander tyd gaan jy dalk iemand ontmoet vir wie jy … ek bedoel, ’n meisie vir wie jy regtig lief is en met wie jy wil trou, en dan …”

      “Ek is klaar getroud.”

      “Ja, maar dis sommer met my. Mens weet nooit nie, jy kan iemand ontmoet oor wie jy voel soos ek oor Duinebaai voel. Dat sy, en nèt sy, die een is saam met wie jy die res van jou lewe wil deurbring. Jy het dit so in die kontrak geskryf. As een van ons nie langer met die huwelik wil voortgaan nie, het hy of sy die volste reg om sonder enige komplikasie daaruit te stap.”

      “Ja,” sê hy verstom.

      “Nou ja? Dan sal daar selfs nog minder komplikasies wees. Geen skuldgevoelens nie. Jy sal jou glad nie hoef te kwel nie, omdat jy verseker sal wees dat ek ’n huis het op die een plek waar ek die graagste wil bly.”

      “Dit is waar,” sê hy. “Dankie vir die ete.” Hy gooi sy servet neer en stap onthuts studeerkamer toe.

      Hoofstuk 10

      Sonder om te dink, roep Roland vir Peter in en gee hom opdrag om ’n eiendomsagent op Duinebaai in die hande te kry en uit te vind hoeveel en watter huise te koop is. Hy moes iemand anders gevra het, besef hy spytig toe hy Peter se entoesiasme sien.

      “Wat ’n uitstekende idee!” sê Peter. “Ek sal dadelik werk maak daarvan.”

      Hoekom dink Peter dis so ’n goeie plan? wonder Roland suur. Wil hy hê Victoria moet daar gaan bly en vir hom, Roland, los?

      Peter laat ook geen gras onder sy voete groei nie. Teen die namiddag kom hy by Roland se kantoor in met ’n hand vol papiere met foto’s.

      “Ek het sommer gevra dat die vrou dit vir my stuur,” sê hy en sit die papiere voor Roland neer. “Daar is net drie huise te koop. Kyk, dis