Christine le Roux Keur 2. Christine le Roux

jy koud gekry?” vra sy besorg. “Ek hét al die dikker donskombers op jou bed gesit.”

      “Nee, ek was te warm,” sê hy geïrriteerd. “Dit het gevoel asof ek in ’n stoombad lê. Ek het kort-kort natgesweet wakker geskrik.”

      “Ek is jammer,” sê sy. “Ek sal die donskombers weer bêre.”

      Daardie middag kom hy vroeg huis toe en sy kan dadelik sien hy is siek. Sy oë lyk glasig en sy hoes is erger.

      “E …” sê sy skugter waar sy langs hom staan. “Mag ek maar?” Sy steek haar hand uit en hou dit teen sy voorkop. Dit voel vuurwarm. “Jy’s siek, Roland,” sê sy streng toe hy sy kop wegruk. “Jy moet in die bed gaan klim. Daar’s nog baie van die griepmedisyne oor, ek sal vir jou bring.”

      “Ek wil nie in die bed klim nie,” sê hy koppig. “Ek het nog werk om te doen.”

      “Jy kan dit in die bed ook doen,” paai sy.

      Hy trek sy baadjie uit en rem sy das los asof hy benoud voel. “Ek makeer niks nie. Ek sal gaan stort en dan …”

      “Roland,” sê sy en is self verbaas dat sy so kwaai kan klink. “Gaan klim in die bed! Ek argumenteer nie verder hieroor nie! Jy kan eers stort, maar dan klim jy in die bed. Ek sal vir jou sop bring.”

      Hy kyk haar verras aan. “Ek het nie geweet jy is so ’n boelie nie?”

      “Jy’t my nog nie gesien as ek op stryk is nie,” sê sy half verleë. “Toe, in die bed.”

      Hy gehoorsaam sonder verdere teëstribbeling, en toe sy ’n uur later aan die deur klop met ’n skinkbord kos, lê hy inderdaad in die bed, al lyk hy gegrief. Die groot bed lê besaai met oop lêers en papiere.

      Sy sit die skinkbord op die bedtafeltjie neer, tel die glas water op en hou ’n pilletjie in haar hand. “Hier, drink dit eers.”

      Hy doen dit gedweë, trek homself regop teen die kussings en balanseer die skinkbord op sy skoot. “Kry ek nie ’n bietjie wyn nie?”

      “Nee.”

      Hy glimlag skewerig. “Jy ís kwaai met my.”

      “Ek weet.” Sy stap deur toe. “Het jy nog iets nodig?”

      “Nee, dankie.”

      Net voordat sy gaan slaap, loer sy weer by hom in. Hy het aan die slaap geraak en lê skeef en ongemaklik teen die kussings, die bed nog vol papiere. Sy klik haar tong, maak alles bymekaar en sit dit op die laaikas neer. Dan buig sy versigtig oor die bed, trek ’n paar kussings onder sy kop uit en skakel die bedlamp af voordat sy die skinkbord optel. Hy maak ’n steungeluid, maar slaap verder. Sy los sy deur oop sodat sy kan hoor as hy haar roep, maar al wat sy kort-kort hoor, is die hol, roggelende hoes.

      Vroeg die volgende oggend is sy langs sy bed met ’n glas lemoensap. “Hoe voel jy?” vra sy simpatiek.

      Sy hare is verslaap en hy lyk vir haar baie sieker as die vorige aand. “Nie te goed nie,” erken hy. “Maar as ek eers gestort het en …”

      “Niks van die aard nie,” sê sy kalm. “Jy bly in die bed.”

      “Ek moet werk toe gaan,” protesteer hy. “Ek en Peter moet vandag …”

      “Niks doen nie,” voltooi sy die sin. “Peter kan jou hier kom sien as hy iets wil bespreek. En ek gaan die dokter bel.”

      “Nee,” begin hy, maar hy word oorval deur ’n hoesbui wat hom uitgeput laat. “Ek kan nie nou siek word nie,” sê hy klaend.

      “Dan moes jy nie nou die aand geswem het nie,” sê sy. “Dis winter.”

      Sy loop uit, bel die vriendelike dokter wat bereid was om haar by die huis te kom sien en maak toe vir Roland ontbyt. Hy eet nie veel nie en is baie knorrig toe die dokter kort daarna opdaag.

      “Ek makeer niks nie,” kla hy.

      Na die ondersoek kyk die dokter na Victoria en toe na Roland. “Dis brongitis, meneer Meyer,” sê hy. “Ek gaan jou dadelik op antibiotika sit en jy gaan in jou warm bed bly tot jy gesond is.”

      Roland stem moedeloos in. Hy sluimer later in, en skrik eers wakker toe Victoria met die medisyne wat die apteek gestuur het, langs hom staan.

      “Dis nie regverdig nie,” sê hy hees en sukkel regop sodat hy die pille met water kan afsluk.

      “Ek weet,” stem sy saam. “Maar jy kan nie baklei teen siekte nie. Doen nou maar wat ons almal sê, dan word jy vinnig gesond.”

      “Dis nie wat ek bedoel nie,” sê hy. “Dis nie regverdig dat jy my moet oppas nie. Dis nie in die kontrak nie.”

      Sy kyk hom vir ’n oomblik lank aan, maar toe sy praat, is haar stem lig. “Ons kan die kontrak maar ’n bietjie rek,” sê sy. “Ons kon nie alle moontlike gebeure voorsien het nie.”

      Hy vee oor sy natgeswete gesig. “Maar op kantoor … Wat gaan hulle dink as ek net wegbly?”

      “Ek sal vir Peter bel.”

      Sy oë flits. “Nee, nie vir Peter nie! As jy vir mevrou Steyn bel, sal sy wel sorg dat almal weet.”

      Sy lyk geamuseer, maar hou haar stem ernstig. “Goed, ek sal nie met Peter praat nie. Liewer met mevrou Steyn.”

      Sy gaan bel en kom terug met ’n handdoek en waslap. Hy knor toe sy sy gesig afvee, maar sy steur haar nie aan hom nie. “Jy hoef regtig nie jaloers te wees op Peter nie,” gesels sy terwyl sy sy hande ook met die koel lap afvee. “Karien vertel my hy’t haar gebel en hulle gaan die naweek uit.”

      “Ek is nie jaloers nie,” sê hy vinnig. “Ek was nog nooit in my lewe jaloers nie.”

      “Nee, natuurlik nie,” stem sy vroom saam. “En hoe kan jy ook jaloers wees oor my?” Sy lag. “Dit sou wees soos om jaloers te wees oor mevrou Steyn of een van die tiksters.”

      “Dis nie dieselfde nie!”

      “Ja, dit is,” sê sy rustig. “Hulle is ook, soos ek, onder sekere voorwaardes en vir ’n bepaalde doel aangestel.”

      Hy gee haar ’n vurige kyk en maak sy oë toe. “Ek wil nou slaap.”

      “Goeie plan,” sê sy, trek sy beddegoed mooi gelyk en loop uit. “Roep my as jy iets nodig het. Ek sal sorg dat jy jou medisyne op die regte tyd kry.” Sy gaan staan. “Weet jy, ek onthou my ma het ons gestoom toe ons klein was. Ja, ek onthou dit goed. Mens gooi kookwater in ’n kom en dan gooi jy bloekomolie of so iets by en dan buig jy oor die stoom met ’n handdoek oor jou kop en jy asem die walms in.”

      “Nee,” sê hy sonder om sy oë oop te maak.

      “Oukei,” sê sy.

      Hy glimlag en draai op sy sy om te slaap.

      Sy gaan aan met haar eie aktiwiteite, loer nou en dan by hom in en sorg dat hy sy medisyne drink. Na middagete werk sy aan die nuwe tafeldoek en servette wat sy besig is om te maak. Omdat die masjien ’n lawaai maak, hoor sy nie eintlik wat in die huis aangaan nie, maar toe sy eenkeer ophou werk, is sy seker sy hoor stemme. Fronsend staan sy op en stap na Roland se kamer.

      Hy sit regop teen die opgestapelde kussings, weer eens omring van papiere en lêers. Peter sit op die punt van die bed en albei se koppe is afgebuig oor die werk voor hulle.

      “Wel,” sê sy.

      Albei mans kyk op, Peter vriendelik en Roland skuldig. Sy oë sit diep in hulle kasse en voordat hy iets kan sê, word hy oorval deur ’n rou, roggelende hoesbui. Dis so erg dat dit klink asof hy gaan stik.

      Victoria stap nader en begin sonder om ’n woord te sê die papiere bymekaarmaak. Sy gee nie om of sy dit deurmekaar maak of frommel nie, sy vee net alles bymekaar en dra dit weg.

      “Wag,” keer Peter toe sy die tweede arm vol opraap. “Jy maak dit deurmekaar en …”

      “Lyk