Die vierde stem. François Bloemhof

soek seker ’n meisie.

      So donker . . .

      Stil ook. Die kloppende geluid van die vorige ruimte het verdwyn toe hy die deur agter hom toegemaak het.

      Hy gaan dieper die vertrek in, bots teen iemand en skram weg.

      Maar die persoon teen wie hy gebots het, is met ’n gladde beweging vas teenaan hom. Dit is ’n vrou of meisie, want hy ruik ’n parfuum wat onsubtiel moet gewees het om mee te begin en sy dra baie daarvan. Arms vou om sy bene; sy moet op haar knieë gegaan het. Manrich glimlag toe hy voel hoe sy begin om sy jeans se gulp oop te maak. Hy haat dit as hulle eers wil praat, jy kom mos nie hierheen om hartsgeheime te ruil nie. ’n Hand glip by die opening in en bring (hy glimlag ook by dié gedagte) die vergestalting van sy begeerte in die oopte; hy het nie ’n onderbroek aan wat dinge kon bemoeilik nie.

      Die mond wat daaroor sluit, is ’n warm skok. Hy is weer bewus van ’n klopping soos in die vorige vertrek, maar dié keer is dit in sy kop.

      Toe Manrich buk en aan die persoon se wang raak, voel hy ’n krapperigheid: dis toe nie parfuum wat hy geruik het nie, maar een van daardie soeterige naskeermiddels. Hy ruk opsy, bêre sy tools en beweeg in ’n ander rigting.

      Hy vind haar skaars ’n minuut later, sy meisie vir die aand. Sy is moer mooi, want dis hoe hy haar sien. Vir al wat hy weet, het sy net die helfte van haar tande en pokmerke soos ander meisies porieë het. Sy kan enigiemand wees wat hy wil hê en hy wil haar juis só hê, sonder identiteit.

      “Let me help you with that,” sê hy en trek haar bloes oor haar kop voor hy sy hemp se knope losmaak. Hy skop sy skoene uit en hoor sy doen dieselfde; hopelik sal hulle dit weer in die donkerte kan vind. Hulle is darem in ’n hoek waar niemand bo-oor hulle sal val nie. Hulle skil mekaar se langbroeke af; hare voel ook soos ’n paar jeans. Van naby hulle kom ’n steungeluid en die besef van die nabyheid van ander soekendes laat Manrich tuis voel, ’n lid van ’n groot familie wat hier tot hul reg kom. Hy is amper lief vir die hele lot van hulle. Voor hy dalk te hard na sy broek moet soek as hy dit eers laat val het, haal hy ’n kondoom uit die agtersak, byt die omhulsel vas en skeur dit oop, en kry die smaak van lateks voor hy dit aanrol. Hy het lube ook gebring, maar toe hy tussen die meisie se bene tas, voel hy sy is nat genoeg. Hy stuur haar agteruit asof hulle dans, tot teen die muur: só gestut, lig sy haar bene en hy moet hom net vinnig oriënteer voor hy met een stoot diep by haar ingaan.

      Sy gil.

      Om hulle gaan die donker lewe voort.

      Toe hy die klub ’n kwartier later verlaat, sê die man onder by die deur met ’n laggie wat net smalend genoem kan word: “See you soon.”

      Manrich sug. Só sal dit wees.

      * * *

      Helga is een van daardie vroue wat minder probleme sou hê as sy minder tyd gehad het vir dink. Heelparty minder welgestelde vroue sou wat wou gee vir haar ellendige lewe. Dít gebeur met haar en sy vererger dit, dát gebeur met haar en sy vererger dit. Sommige mense beland nie in situasies nie, hulle gooi hulself daarin.

      “Dis dieselfde leë roetine oor en oor,” weeklaag sy.

      Manrich knik.

      “Pierre kom laat van die kantoor af en vroegoggend is hy al weer uit. Daar kan dae verbygaan dat ek en hy nie gepraat kry nie. Waar is die dae toe ons . . . Ek sal nie verbaas wees as hy ’n skelmpie het nie.”

      “Is dit hoekom jý ander mense sien?”

      Hy het al telling verloor van Helga se bedmaats. Ryk voorstedelike vrou. Voorslag by fondsinsamelings. Sosiale steunpilaar vir die gemeenskap. Slet.

      “Ek weet nie. Seker nie. Ek het nog altyd die behoefte gehad om dit te doen. Lovers te hê. Ek bedoel, ’n paar van hulle. So, dat hy nie so baie . . . dat Pierre nie vir my beskikbaar is nie, is dalk nie die rede nie.”

      “Sal dit jou hinder as jy uitvind Pierre sien wel iemand anders? Dalk meer as een vrou?”

      “Nou klink jy veroordelend.” Sy trek haar voorkop op soveel van ’n plooi as wat die Botox toelaat. Sy strek en haar borste word nét deur die stywe toppie binnegehou; hierdie keer nog. Cleavage is een ding, spillage is iets anders.

      “Is dit iets waaroor jy jouself veroordeel?”

      “Nee. Glad nie. Of . . . Dit gaan nou simpel klink, maar dis nie hoe ek grootgemaak is nie. ’n Mens moet mos reg lewe. Dis hoe ek geleer is. Jy is nie veronderstel om jou man te verneuk nie.”

      “As jy by die ander mans is, geniet jy dit?”

      “Natuurlik.”

      “Geniet jy dit genoeg om te vergoed vir hoe jy later daaroor gaan voel?”

      Helga semi-frons. “Dink jy ek moet ophou daarmee?”

      “Dit is nie vir my om te sê nie. Wíl jy?”

      En Manrich glimlag.

      As jy mense wil beïnvloed, dink hy, is ’n paar fundamentele tegnieke ewig geldend – en wie het ons om te bedank omdat hy ’n lysie van dié ooglopende waarhede gemaak het? Oppervlakkig ofte not, in How to win friends and influence people noem Dale Carnegie ses maniere waarop jy seker kan maak dat mense van jou hou: wys dat jy geïnteresseerd is in hulle; skep ’n positiewe eerste indruk, wat grotendeels daarop neerkom dat jy moet glimlag; onthou mense se name en gebruik dit dikwels; wees ’n goeie gespreksgenoot deur te let op jou luistervaardighede; interesseer mense deur te gesels oor iets wat vir hulle belangrik is, met ander woorde hulself; en laat die ander persoon belangrik voel.

      “Hoekom moet die lewe so ingewikkeld wees?” tob Helga.

      “Helga, soms maak ons dit meer ingewikkeld as wat dit hoef te wees.”

      “In die paar minute wanneer ek . . . as ek in ’n man se arms is, het ek sy volle aandag. Amper soos hier. En dis nice. Jy’s ’n dish, jy weet. Maar ek betaal jou! Goed, daardie mans kry ook mos maar iets in ruil.”

      “Sien jy intimiteit as ’n ruiltransaksie?”

      Sy haal haar sonbedskouers op. “Seker. In ’n mate. As ek eerlik moet wees.”

      Manrich glimlag. “Hier kan jy maar altyd eerlik wees, Helga.”

      “Natúúrlik is die lewe vol ruile. Ek het geweet Pierre trou met my omdat ek mooi is. Ek was ook ’n aanwins vir sy besigheid. Ek is dit nog steeds. En hy . . . het geld gehad. Kyk, ek wás lief vir hom. Is nog altyd. Maar daar was ander mans vir wie ek ook lief kon geraak het. Ek weet nie of ek vir hom lief sou geraak het as hy nie geld gehad het nie.”

      Só gaan sy voort. Sy is verkeerd: sy is nie mooi nie, want ’n sierlike gesig en lyf is nie genoeg nie, en dit grief hom dat sy haarself so oorskat, ’n padda op ’n buiteplaas. Wragtig, seshonderd-en-vyftig rand per uur vergoed nie vir wat hy hier deurmaak nie.

      Tot Dale Carnegie se krediet moet bygevoeg word dat dié wyse man blykbaar geglo het die aanwender van daardie ses tegnieke sou edele motiewe hê. Anders kon sy boek net sowel geheet het How to become a psychologist and influence patients.

      “Is die geheimhouding vir jou deel van die opwinding?” vra Manrich. Dít sal hy kan verstaan en dit sal hom wakker hou as hulle daaroor praat.

      “Hoe bedoel jy?”

      Vadertjie tog. “Is dit vir jou lekker om iets te weet waarvan ander mense nie weet nie?”

      “Nee. Juis om te vertel daarvan, dís wat lekker is.”

      “Om te skok?”

      “Skok ek jou?”

      “Dink jy dit behoort?”

      Helga lag. “Ek dink nie ek skok enigeen nie! My vriendinne doen dit almal. Ek kan nie onthou by wie dit begin het nie. Die internet is ’n wonderlike ding.”

      “Seker.”

      “Ek het drie vriendinne vir wie ek alles vertel, en hulle vir my. Ons ruil selfs notas uit: die man se naam, ’n beskrywing