Spoelgoud. Annelize Morgan

nie net van vandag af nie.

      Met die kosbare mosterdblikkie vol goud in haar sak, stap sy terug huis toe.

      Die oomblik toe sy onder die afdak instap, kom Dolf en Shannon by die kombuis uit. Beth voel hoe haar hart wild teen haar ribbes klop toe haar broer na die hoek van die huis stap en in die rigting van die kraal kyk.

      “Meneer Shannon …”

      Hy draai na haar toe.

      “Ja?”

      Beth kom stadig nader, hou haar hand om die blikkie in haar sak gevou. Dolf kyk om. Daar is ’n ergerlike uitdrukking op sy jong gesig, en byna begewe haar moed haar. Shannon wag dat sy moet praat.

      Sy sluk hard aan die benoudheid in haar keel, en draai haar rug op Dolf.

      “Ek wil jou ’n guns vra, meneer Shannon,” sê sy vinnig asof sy bang is Dolf sal hoor.

      Shannon kom vlak voor haar staan.

      “Wat is dit, Beth?”

      “Ek … ek wil vra of … of meneer een van my blikkies goud vir my sal verkoop, asseblief, meneer Shannon?”

      Sy het amper fluisterend gepraat, en Shannon moes mooi luister om te hoor wat sy sê. ’n Oomblik lank staar hy haar oorbluf aan en skud dan sy kop.

      “Ek sal graag wou help, maar ek weet nie wanneer ek weer hier verbykom nie.”

      Beth se gesiggie vertroebel.

      Dolf kom met sy hande in sy sakke na hulle toe aangestap.

      “Wat neul jy tog nou al weer, Beth?”

      Sy kyk net angstig in sy rigting, maar antwoord hom nie. Dan draai sy weer na Shannon toe: “Asseblief, meneer,” pleit sy, “ek weet nie of hier ooit weer iemand verbykom nie. Meneer mag dalk die laaste wees.”

      Hy staan ingedagte na haar en staar. Dolf kom staan by hulle. Sy gesig voorspel niks goeds vir sy suster nie, maar sy ontwyk sy oë.

      Shannon vra: “En as ek nóóit weer kom nie?”

      “Meneer sal weer kom!”

      Hy glimlag effens.

      “Dis ’n groot ding om te aanvaar.”

      Sy slaan haar oë neer. “Ek weet.”

      “Goed, Beth, ek sal dit vir jou doen. Maar dit kan lank duur voordat ek weer hier kom.”

      “Dit maak nie saak nie.”

      Dolf het die hele gesprek aangehoor, maar geen kop of stert daarvan uitgemaak nie. Nou kyk hy fronsend na sy sussie, en wonder wat sy in die mou voer.

      Beth kyk onseker na haar broer. Hy gaan moeilikheid maak as sy die blikkie uit haar sak haal, maar Shannon is hier. Hý sal haar beskerm. Versigtig trek sy haar hand uit haar sak, hou dit na hom uit. Op haar palm lê die blikkie met fyn korreltjies goudstof om die rand van die dekseltjie. Dolf snak na sy asem.

      “Waar kry jy dit?” vra hy skerp.

      “Dis myne, Dolf,” antwoord sy bewerig. “Dis myne en meneer Shannon gaan dit vir my verkoop.”

      Dolf se kop ruk op.

      “O so! Jy vertrou mý nie, nè?”

      Beth kyk pleitend na Shannon, maar hý sê niks, neem net die blikkie, haal die dekseltjie af en beskou die inhoud in die middagson.

      “Ek weet van ’n koper wat jou ’n goeie prys sal betaal,” sê hy.

      Beth se oë glinster.

      “Dan sal jy dit vir my verkoop?”

      Hy glimlag gerusstellend.

      “Ja, ek sal.”

      Dolf gryp na die blikkie, maar Shannon ruk sy hand terug.

      “Gee hier! Jy vat dit nié hier weg nie. Dis óns goud!”

      “Jou suster s’n, Dolf!” antwoord Shannon rustig, druk die dekseltjie terug en steek die blikkie in sy sak. “Ek gaan dit verkoop en die geld vir haar terugbring.”

      Dolf se gesig is wit van woede. ’n Oomblik lank lyk dit asof hy sy suster te lyf wil gaan, maar hy bedink hom. Hy vou sy arms oor sy bors en trek sy oë op skrefies.

      “Wag maar, ou sussie,” sis hy, “moenie dink jy gaan dít regkry nie!”

      Shannon staar hom stilswyend aan. Dolf kyk eerste weg. Toe niemand die stilte verbreek nie, klik hy ergerlik met sy tong, draai om en stap terug huis toe. Shannon en Beth kyk hom agterna totdat hy by die agterdeur ingaan.

      “Meneer Shannon …”

      “Ja?”

      “Miskien … miskien moet ek dit liewer nie aan jou gee nie?”

      “Dis vir jou om te besluit, Beth!”

      “Hy … Dolf is baie kwaad.”

      Shannon vryf oor sy ken.

      “Luister, Beth, jou broer sal niks aan jou doen nie. In elk geval nie voor hy weet waar jy jou ander goud wegsteek nie!”

      “Hy sal dit nooit kry nie, meneer Shannon!”

      Hy glimlag effens.

      “Dis familiesake wat julle twee maar moet oplos.”

      Hy draai van haar af weg om sy perd te gaan haal wat ’n entjie verder staan en vreet. Dan kom hy na haar teruggestap.

      Beth staan nog steeds roerloos, nie in staat om ’n voet te versit nie.

      “So gou ek kan, kom ek terug,” sê hy. “As ek dalk nié kan terugkom nie …” Hy bly ’n oomblik lank stil, staar by haar verby na die blou lug bo hulle, en vervolg dan: “Ek sal ’n brief of die geld by die goudkommissaris op Spitskop laat.”

      Skielik draai hy om en voordat Beth nog iets kan vra, spring hy in die saal en met net ’n wuif van sy hand ry hy vinnig van haar af weg.

      Lank staar sy hom agterna, luister na die ritmiese geklap van die perd se hoewe op die harde grond. Hoekom het hy gesê “as ek nie kan terugkom nie”? Waarom sal hy nie kán terugkom nie?

      Diep in haar hart is daar skielik ’n onverklaarbare onrus. Sy onthou die lang nagte waarin haar pa en Hugh Shannon gepraat het. Sy het nooit geweet waaroor hulle so ernstig gesels nie, en die diep groewe van kommer op Shannon se jong gesig het sy sonder meer aanvaar. Maar vandag was daar iets anders in sy houding wat sy nie tevore gemerk het nie. Dit is ál asof die durf en daadkrag uit hom verdwyn het – so asof hy moeg geword het vir alles. Kan dit wees dat hy al hierdie jare lank nog na die man soek van wie hy gepraat het? Sy wonder die eerste keer wie en wat Shannon werklik is, en sy besef skielik dat sy hom miskien nie werklik goed genoeg ken om hom met haar kosbare erfenis te vertrou nie …

      Toe Shannon nog net ’n stippeltjie in die verte is en die hoewegeklap lankal weggesterf het in die stil middaglug, draai sy om en gaan met ’n loodswaar hart terug huis toe – na Dolf en die onsekerheid wat op haar wag.

      2

      Twee dae lank praat Dolf nie met Beth nie. Wanneer sy toenadering probeer soek, draai hy sy rug op haar en antwoord haar nie. Dit maak haar bitterlik ongelukkig, want al het hulle baie gestry, was hulle darem geselskap vir mekaar. Dan sluk sy die trane af en hou haar besig met allerhande takies wat tot later kon gewag het. Sy weet huil sal nie help nie. Dit sal Dolf net die indruk laat kry dat hy besig is om te wen, en dit wil sy nie hê nie.

      Sy hou die stofpad dop om te sien of Shannon nie dalk terugkom nie, maar die pad bly leeg, en sy begin twyfel of sy die regte ding gedoen het. Sê nou Hugh Shannon kom nooit terug nie?

      Die oggend van die derde dag kom Dolf weer soos gewoonlik nors die huis binne geloop. Hy slinger sy hoed in die hoek neer. Beth kyk op van waar sy besig is om die wakis met linne reg te pak, en gaan dan weer stilswyend voort.

      “Ek