Ridder in 'n wit jas. Amelia Strydom

ek weet daar’s nie selfoonopvangs op die simpel grondpad nie?”

      “Jy sou geweet het as jy môre eers gery het. Ek sou vanaand vir jou ’n e-pos met instruksies gestuur het.”

      “Ek’s so jammer ek het nie gewag vir jou instruksies nie, dokter.” Parmantige pes, sy klink allesbehalwe jammer.

      “Ek weet wragtag nie wat my die meeste verstom nie, jou dêm roekeloosheid of die feit dat jy niks oorgekom het nie. Die Karoo is g’n plek vir impulsiewe, onverantwoordelike vroumense nie. Dis hoekom ek gesê het ek soek ’n man.”

      “Verskoon my.” Haar oë lyk nes die Arktiese Oseaan. Blou­groen, koud, en met gevaarlike ysberge onder die oppervlak. “Diskrimineer jy miskien teen my? Op grond van my geslag? Jy besef dis ongrondwetlik, nè?”

      “Ongrondwetlik se gat! Ek gaan nie verantwoordelikheid vir jou vat nie, dis te onveilig. Hoor julle nie in die stad van plaasaanvalle nie?”

      Sy loop tot reg voor hom en druk ’n vinger in sy ribbes. “Hoor júlle op die platteland nie van hijackings en huisrowe nie? Die stad is ook gevaarlik. Buitendien het niemand jou gevra om my op te pas nie.”

      Haar oë rek toe sy vingers om hare toeklap.

      “In die stad is jy nie my probleem nie, Blondie. Maar solank jy op my plaas is . . .” Sy keelspiere trek saam. “Is ék die een wat jou familie moet bel as jy iets oorkom.”

      “Niemand noem my Blondie nie! En ek het nie familie nie.” Haar stem is dapper, maar sy byt haar onderlip. Hy moet net keer of hy kry haar jammer.

      Gelukkig sien hy betyds hoe die ratte in haar kop draai en haar vroulike intuïsie intree.

      “Ek wil bitter graag hierdie werk hê,” praat sy mooi. “Jou reisende kliniek klink soos ’n uitdaging. En ek wil op ’n Karooplaas bly.” Sy kyk ver by die venster uit. Die reën het opgehou, sien hy. “Dis lieflik hier. Die rustigheid, die stilte.”

      Hy’s sommer weer kwaad. “Huh! Nog ’n naïewe stadsjapie wat die Karoo romantiseer. Dis eensame wêreld, ’n sosiale vlinder soos jy sal nooit hier aard nie. Net ’n maand of twee, dan soek jy die stadsliggies en sit ek sonder hulp.”

      “Ek sweer ek sal bly, die volle jaar lank. Al moet ek ook verander van ’n sosiale vlinder in ’n . . . ’n renoster soos jy.”

      “Renosters voel vere vir beledigings. Ons velle is dik.”

      Haar mond vertrek en hy wonder of sy gaan glimlag. Maar nee, haar oë is so ysig soos vroeër.

      Meteens het hy ’n brainwave. “Jy weet die kothuis het nie elektrisiteit nie, nè?”

      “Jy speel seker.”

      Kolskoot! Hoekom het hy nie lankal daaraan gedink nie?

      Maar sy’t ’n antwoord vir als, hierdie Cloete. “Dan stel ek voor jy lê krag aan. Sommer dadelik.”

      “Hoekom sou ek dit doen?”

      “O, omdat dit soveel goedkoper sal wees as die regskoste. Vir onregverdige afdanking op grond van geslag. Het ek jou gesê my beste pêl is ’n prokureur? ’n Gáy prokureur met ’n passie vir seksuele diskriminasie?”

      Eerste rondte, Cloete. Miskien is sy minder naïef as wat sy lyk.

      “Ek was in elk geval van plan om binnekort krag aan te lê.”

      Nou glimlag sy ongetwyfeld. Nogal ’n cute glimlag, ook.

      “Vir Carolus,” terg hy, “nie vir jou nie.”

      Haar hande klem om die rugkant van ’n houtstoel. Ook maar goed haar armspiere is so effens, anders het sy hom dalk oor die kop gemoker.

      “Maar dit gaan tyd neem,” praat hy gou verder. “Hoe sal jy intussen regkom? Waar gaan jy jou hare droogblaas en . . . als doen waarvoor ’n prinses soos jy elektrisiteit nodig het?”

      “Ek’s nié ’n prinses nie.” Haar kneukels verbleek. “Hoe durf jy? Jy weet niks van my nie.”

      Hy haal sy neerhalendste grinnik uit. Smeer dit lekker dik om sy mond. Dalk worry sy meer oor haar ego as haar veiligheid. As bangmaakstories nie werk nie, doen seksisme dalk die ding.

      “Ek het oë in my kop. Ek ken ’n bedorwe brokkie wanneer ek een sien.” Hy tik op haar koue vingers. “Kyk net. Spierwitte handjies wat jy nie sal wil vuil­maak nie. Plastiek­naels wat ’n plaas se prys kos. Dit is die verkeerde pos vir jou, dokter Barbie. Popsies verlep in die Karooson.”

      “O, ek kan jou . . .” Sy suig ’n asem in en bal haar vuiste.

      “Wat?” vra hy, kastig onskuldig. “Te lyf gaan? Kan net pret wees.” Hy wikkel sy wenkbroue suggestief. “I like it rough, Blondie.”

      “Aargh!” Haar gesig word tamatierooi. Hy kan hoor hoe sy op haar tande kners. Sy plant haar hande op haar heupe en haar plastieknaels vang die lig. Eintlik lyk dit mooi. Net gevaarlik lank. Kantig en seker skerp, ook. Hy staan ’n tree agteruit. Hy hou van sy oë waar hulle is.

      Sy draai om en grawe in haar handsak. Pluk iets swarts uit wat sy dreigend ophou.

      “Hei!” Wat het sy daar? Pepper spray? ’n Stun gun?

      “Bang vir ’n BlackBerry?” tart sy. “Jy behoort te wees. Ek gaan die res van die gesprek opneem. My prokureur gaan dit uiters interessant vind.”

      Hy gooi sy kop agteroor en gluur na die plafon. Verdomp, hy het haar onderskat. Plan B dan, of is dit al C? Hy frons, dink kastig vreeslik hard. “Ek veronderstel jy kan by my in die huis intrek. Maar dan sal ons moet trou. Dit is ’n konserwatiewe boeregemeenskap dié, ’n saamblyery sal nie deug nie.”

      Sy frommel haar neus asof iets stink. “Selfs al was jy die laaste man op aarde – ”

      “Ja, toe maar, spaar ons die melodrama. The feeling’s mutual.” Liegbek, spot sy gewete. Wat nou? Logika dalk? Kan nie kwaad doen nie. “Kyk, jy kan regtig nie bly nie. Oor ons afgeleë is, maar ook oor die werk. Die mobiele kliniek is nie vir vroumense nie. Dis ’n harde lewe. Ure in die Land Rover in die warm son. ’n Fyn girltjie soos jy is nie gemaak daarvoor nie.”

      “Ek’s nie ’n waspop nie, boytjie. Jy sal stupid wees om my te laat gaan. Jy gaan nie ’n beter dokter kry nie, veral nie hier in die middel van nêrens nie. Ek het eerste in my klas gestaan, onthou?”

      Nie vreeslik beskeie nie, is sy? Ook nie op haar bek geval nie. Hy hou nogal van ’n lekker fight. Veral as daar na die tyd ’n opmakery betrokke is.

      “Ek weet Carolus het eerste in sy klas gestaan.”

      “Ek kan enigiets doen wat Carolus kan doen.” Dan voeg sy gou by: “Behalwe staan en piepie, natuurlik.” Die twee oulike kolle op haar wangbene is terug.

      “Dan stel ek voor jy leer. Dis ’n noodsaaklike vaardigheid vir die pos. Soos ek gesê het, heeldag uit in die Land Rover –”

      “Gaaf. Ek begin dadelik oefen.”

      Sy’s verdomp giftig. Hy verstaan wragtag nie hoekom hy haar so amusant vind nie. Of so begeerlik nie. Vandat sy haar nat voete in sy kombuis gesit het, moet hy net keer of hy soen daardie sexy, skerp mond stil.

      Nee, hel, hier moet hy wegkom. Sommer nou.

      “Sit jy voor die vuur. Ek kry solank die aansoekvorms. Ek wil uitvind hoe dié boggerôp gebeur het.”

      “Mag ek solank jou badkamer gebruik?”

      “Is dít waarom jy so trippel? Af in die gang, eerste deur regs. En Cloete?” Hy wil die plaende woorde insluk, maar die versoeking is te groot. “Sit maar, hoor. Jy hoef nie die stanery te oefen nie. Ek gaan jou buitendien nie die jop gee nie.”

      Sy klik haar tong só boos dat hy vinnig in die gang afglip. Sy het haar BlackBerry nog in die hand en sy lyk moerig genoeg om dit teen sy agterkop flenters te gooi.

      3