Die dae van ons nietigheid. Ena Murray

wonderlike nuus, en dan vra sy: “Ag, dokter, sê my net … Weet Willem … dokter Claassen dat ek die aanstelling gekry het?”

      “Ja, Lizl. Hy weet reeds.”

      “Dankie, dokter. Goeienag.”

      Nes sy gedink het! Hy het reeds geweet toe hy vanaand hier ingestap het met die kastige behoefte om met haar te trou. O, Willem! Hoe kón jy?

      Toe sy haar die volgende oggend gereed maak om aan diens te gaan, staar sy ’n oomblik terug na haar eie spieëlbeeld. Willem het gesê sy is net ’n dokter, nie ’n vrou nie. Goed dan. Dan is sy van nou af net ’n dokter. En aangesien sy net dit kan wees, volgens hom, sal sy ’n goeie een wees, die beste.

      Met vaste tred stap sy die hospitaal binne.

      In die loop van die dag word sy van alle kante gelukgewens met haar senior aanstelling, en sy erken dit met koele waardigheid. As enigiemand verwag het om dokter Lizl Landman stralend van opgewondenheid te sien, word hulle teleurgestel. Sy is en bly net die bekwame dokter wat sy gister ook was. Selfs nie op hierdie groot dag sien sy enigiets oor die hoof nie, tot ’n paar verpleegsters se spyt. Selfs ’n kollega loop op ’n slag deur en dokter Willem glimlag simpatiek.

      “Sokkies optrek, kollega! Jul nuwe senior gaan julle vasvat!”

      “Ag, hemel, as sy tog net minder perfek was! Wat praat jy van óns senior? Sy’s joune ook.”

      “Nee, maat. Sy is niks van my nie, dank die gode.”

      “Wat bedoel jy?”

      “Ek gaan padgee voordat ek soos ’n wurm voel en naderhand een is.”

      “Dokter Claassen … O, hier is jy … ” Sy kom in die deur tot stilstand. “Ek wag vir daardie bloedmonster wat jy sou bring.”

      “Jammer, dokter Landman. Dis binne vyf minute gereed.”

      “Haai, dokter Lizl, het jy gehoor? Van ou Willem, bedoel ek.”

      “Nee, dokter Ferreira. Wat van … dokter Claassen?”

      “Hy gaan weg. Waarheen gaan jy, Willem?”

      Haar blik draai koel na die aangesprokene en sy vra ook op besadigde toon met skynbelangstelling: “Regtig, dokter? Wanneer het jy so besluit? Gisteraand?”

      Hy ontmoet haar oë waterpas. “Eintlik nie, dokter. Ek speel al lank met twee alternatiewe. Omstandighede het dit egter vir my maklik gemaak om ’n finale besluit te neem.”

      “Ek begryp. Mag ek vra wat die ander alternatief is?”

      “O, ek dink nie dit sal jou goedkeuring wegdra nie. Maar, nou ja,” en hy glimlag teenoor Dave Ferreira, “ons kan nie almal senior poste hê of Chris Barnards wees nie, kan ons? Daar moet maar doodgewone dokters vir ipekonders en skete ook wees.”

      Sy kyk hom strak aan. “Ek sou eerder dink dat jy dan liewer verder sou gaan studeer.”

      “Nee, dokter Landman. Ek gaan nie verder studeer nie. My ouma het altyd gesê die mens se geleerdheid dryf hom tot raserny … en ek dink my ouma was reg. Jy sien, ek wil graag mens bly ook.”

      Die blou oë flits vererg. Willem is regtig openlik aan die skoorsoek! As hy nie hier gaan aanbly nie, móét hy net verder gaan studeer! Wat wil hy dan anders doen? “Jy dink dis nie goed om jou kennis te vermeerder en jouself nog verder te bekwaam nie? Ek verbeel my jy het eenkeer gepraat van verder studeer en in ’n spesifieke rigting spesialiseer.”

      Sy oë kyk koel terug. “Jy moes jou seker maar verbeel het, dokter.” Sy oë tart haar om hom te weerspreek, terwyl albei terugdink en onthou. Hulle was nog studente en het groot drome gedroom … van eendag wanneer hulle miskien vennote sou kon wees … gespesialiseer het in rigtings wat mekaar sou aanvul … Dit was drome.

      “Vir sommige mense, die briljantes, is dit goed om te gaan spesialiseer. Maar die gewone man moet hom liewer besig hou met gewone dinge. Sodra hy buite sy veld en vermoëns beweeg, kyk hy so maklik teen sy neus vas, nie waar nie?”

      Sy is nie bereid om langer met hom te skermutsel nie. “Die vyf minute is om en ek het nog nie die bloedmonsters nie, dokter. Asseblief!”

      “Dis binne die volgende vyf minute gereed, dokter.”

      Hy kyk haar met ’n kil glimlaggie agterna en Dave Ferreira waag dit om te sê: “Dit sou vir ons almal makliker gewees het as dit liewer jy was wat die pos gekry het.”

      “Nee, dankie. Ek gun haar dit van harte.”

      “Jy het nog nie gesê waarheen jy gaan nie.”

      Hy glimlag stram. “Tot vyf minute gelede het ek self nie geweet nie, vriend. Maar nou weet ek. Ek sal jou oor tien minute sê, as jy so gaaf sal wees om gou vir ons die bloedmonster te kry waarop die dame so aandring, asseblief.”

      Ondanks haar vaste voorneme dat niks wat Willem Claassen aangaan haar in die toekoms sal raak nie, bly hy in haar agterkop vir die res van die dag. Eintlik was sy nie verbaas om te hoor hy wil weggaan nie. Ná wat gebeur het, sou dit seker vir hom onmoontlik wees om aan te bly, en onder haar te werk. Sy het net vanselfsprekend aanvaar dat hy nou verder sal gaan leer, en sy was honderd persent ten gunste daarvan. Miskien sal hulle op hierdie manier ’n oplossing vir hul skynbaar onoorkomelike probleem kry: As Willem in ’n spesifieke rigting spesialiseer, sal hy voel hy is ten minste in een rigting haar meerdere. Miskien sal hulle dan tot ’n vergelyk kan kom, het haar ongehoorsame hart kliphard saamgesels.

      Sy staan met dokter Luddick en gesels toe Willem in die gang by hulle verbykom. Dokter Luddick roep hom nader.

      “Willem, ons gaan Saterdagaand ’n klein etetjie vir Lizl gee ter viering van haar aanstelling. Jy kom natuurlik ook?”

      Lizl kyk die ouer dokter ontevrede aan en moet dan op Willem se antwoord wag: “Dankie vir die uitnodiging, dokter, maar ek is bevrees dis vir my onmoontlik. Ek vertrek reeds Vrydag sodra ek van diens af kom.”

      “Vertrek?” Die woordjie glip onverhoeds oor haar lippe.

      Willem antwoord met opgetrekte wenkbroue: “Ja, dokter. Vrydagmiddag is my hospitaaljaar verby. Ek gaan my onmiddellik by my nuwe vennoot aansluit.”

      “Vennoot?” Sy begin vir haarself na ’n papegaai klink. “Watter vennoot? Waar?”

      “Ek dink nie jy sal belangstel nie, dokter Landman. Dis ’n rigting waarin jy nog nooit belanggestel het nie. Trouens, ek dink jy het niks anders as minagting daarvoor nie.”

      Sy voel hoe die ontsteltenis hoër in haar klim. “Ek het nog nooit minagting vir enigiets aangaande die mediese wetenskap gehad nie!”

      “Nee. Maar jy het nie juis ’n hoë dunk van ’n kleindorpse mediese praktisyn nie.”

      “Jy gaan … ? Willem, jy kan nie!” kom dit spontaan.

      “Nie? Wie gaan my keer? Jy?”