Iemand vir 'n scoop?. Marida Fitzpatrick

Sy het nou al elke denkbare detour-bord gevolg, maar geeneen van hulle lei na Sunninghill nie.

      Haat fotograwe. Haat die Gautrein. Haat oranje kegels en detour-borde.

      Hoekom kon sy nie eerder vir Sarie of Cosmo gewerk het en nou in ’n lugverkoelde Yaris met ’n skoon stuurwiel op pad gewees het na die bekendstelling van ’n nuwe parfuum nie?

      “Wie stel in elk geval in ou Jack Greeff se liefdeslewe belang?” vra die fotograaf.

      “Net 90% van ons lesers,” antwoord Andi verontwaardig. Sy haat dit as mense maak of haar beat by die koerant en haar stories nie saak maak nie. Net sy mag dit doen.

      “Hy is so ’n has been. Wie de hel gee nog om?” sê die fotograaf.

      “Mense soos jou ma en my ma wat almal sy CD’s het en elke dag die koerant koop.”

      “Wat sien daai 7de Laan-chick in hom? Hy kon haar oupa gewees het,” sê die fotograaf.

      “Ja,” sê Andi, “dit is bietjie grillerig.”

      “Seker maar die ching,” sê hy.

      “Daarvan is daar baie,” sug sy en kry uiteindelik kans om verby ’n taxi te kom wat voor haar stilgehou het.

      “Hoe het hy so ryk geword? Dit kon tog nie van sy simpel sangloopbaan alleen gewees het nie?” vra die fotograaf.

      “Nee, dis die klubs,” antwoord Andi terwyl sy nou soos ’n taxi in Jan Smuts afjaag om by William Nicol uit te kom.

      “Daardie Afrikaanse klubs?”

      “Ja, die volk is mos mal daaroor. Bakgat in Benoni is nou die gewildste klub in Gauteng.”

      “Was jy al by een? Speel hulle regtig net Afrikaanse musiek?”

      “Dis die klubs se sukses. En dit is wat Jack Greeff ’n multi-miljoenêr gemaak het. Hy het dit begin. Hy besit seker nog iets soos twintig regoor die land.”

      “Ek kan nie glo mense gaan actually soontoe nie.”

      “Wel, hulle gaan. Hordes van hulle. Naweke moet jy sien hoe staan die rye by daai klubs se deure uit.”

      Uiteindelik toring Jack Greeff se paleis voor hulle uit. Dis nou sewe minute oor drie, sewe minute laat.

      Toe Andi deur die swaar ysterhekke vol sierlike krulle en draaie ry, onthou sy hoe Pers se Tazz lyk. Sy kry ’n pyn in haar bors soos wat sy haar skaam. Sy is voor die tyd aangesê presies waar sy op die Greeff-landgoed moet parkeer. Buiten ’n swart Mercedes-Benz SLK-sportmotor is daar geen ander motors in die parkeerarea nie. Andi wonder wie die ryk mens is wat ook by Greeff kom besoek aflê het.

      Sy hoop daar is niemand in die Mercedes om getuie te wees van Aspoestertjie se aankoms in die pampoen nie. Maar die noodlot is teen haar. Daar sit inderdaad ’n mens agter die stuur. Waarom, waarom moet haar lewe altyd in die vorm van embarrassing sprokies afspeel?

      Toe sy langs die swart Mercedes stilhou, rol die bestuurder die elektriese venster aan sy passasierskant af en sê: “Klim gerus in. Ek sal julle na die ingangsportaal neem.” Greeff se landgoed is blykbaar so reusagtig dat hy een van sy chauffeurs moes kry om hulle na die voordeur toe te karwei. Nou moet sy ten aanskoue van die man by die passasierskant uitsukkel. Om sake te vererger het sy vandag haar ballonromp aan wat sy die naweek gekoop het. Saam met visnet-sykouse wat haar tannie vir haar van Frankryk af gebring het. Sy laat blyk egter niks van haar paniek nie en glimlag net vir die man. Dan begin sy boude in die lug, ballonromp in haar gesig oor die rathefboom en handrem klouter asof dit die normaalste manier is om by ’n motor uit te klim.

      Toe sy en die fotograaf uiteindelik agterin die Mercedes neerval, laat die reuk van weelde haar skoon van haar verleentheid vergeet. Dit is hoe die binnekant van ’n motor moet ruik. Sy wens sy het eerder vir Greeff as vir Pers gewerk. Sy is hiervoor gemaak: vir mooi dinge en weelde, nie vir KFC-stuurwiele en beneukte fotograwe nie.

      Binne in die mansion is dit nog luukser. Daar is meer glas en hout en leer as wat Pasella en Top Billing gesamentlik in ’n jaar kan verfilm. Dis darem nie alles net Greeff se huis nie. Vandat sy kinders uit die huis is, het hy ’n groot deel van die huis in ’n boetiek-hotel laat omskep – dié dat daar nou chauffeurs en dinge is wat ’n mens uit die parkeerarea kom haal.

      ’n Man wat lyk soos een van sy lyfwagte, met ’n akneevel van te veel steroïedes, lei hulle na die vertrek waar die onderhoud gaan plaasvind.

      Andi was onder die indruk sy kry ’n eksklusiewe onderhoud met net Greeff en Emma, maar toe sy by die sitkamer instap, sit daar ’n hele gehoor haar en aanstaar.

      Sy wens sy kan warm lug onder haar ballonromp inpomp en op die wolke wegvaar. Wat soek al hierdie mense hier en hoekom staar hulle na haar?

      Haar oë hardloop paniekerig deur die spul en dan herken sy die twee gesigte waarvoor sy gekom het: Greeff se groot, pienkerige gesig. Ai, hy’s regtig nie ’n mooi man nie. En langs hom die skone Emma.

      Hy steun regop, trek aan sy das en steek sy pofferige hand uit. “Andi. Welkom.” Sy skud sy hand en wonder of haar hand soos ’n hoenderboudjie uit ’n Streetwise Two voel. “Ek hoop nie jy gee om nie. Ek het my span gevra om in te sit op die onderhoud,” sê hy. “ ’n Mens wil nie hê daar moet ...” hy maak eers keelskoon, “misverstande insluip nie.” Greeff is tog so immerkorrek.

      “Natuurlik,” antwoord sy en gaan sit op een van die leerstoele. Sy voel die koue van die leer deur die gaatjies in haar visnetkouse. Hierdie spul maak haar erg op haar senuwees. Daar is sewe mans in pakke en dasse en twee baie maer vroue in snyerspakkies. Hulle kyk haar in haar ballonromp aan asof sy ’n valskermspringer is wat so pas in ’n eksklusiewe buitelugklub-ontmoeting neergetuimel het.

      Greeff laat die klomp hulself op ’n ry voorstel.

      “Advokaat Human, meneer Greeff se regsverteenwoordiger,” sê die eerste man en vryf oor sy silwergrys das. Andi besef dis met hom wat sy oor die foon gepraat het. ’n Man wat hom met sy titel aan jou voorstel, sê Wendy altyd, kan jy maar weet, is ’n loser. Al is die titel dokter of professor, of in dié geval, advokaat. Advokaat Human is die jongste van die lot. Hy het donkerblonde hare en ’n lenige lyf. As hy nie so priss was nie, sou hy aantreklik kon wees.

      Twee van die ander mans is lyfwagte, een van die vroue is Greeff se skakelbeampte, die ander een sy prokureur en die res het sy nou vergeet. Seker sy uroloog en sy ouderling.

      Ná die voorstellery haak Greeff liefies by Emma in. Andi verstaan regtig nie wat sy in die man sien nie.

      “So wat wil jy weet, Andi?” vra Greeff en glimlag soos ’n pedofiel wat ’n suigstokkie vir ’n slagoffer aanbied.

      Andi besef sy moet nou ophou gril en haar soos ’n professionele, objektiewe verslaggewer begin gedra. Greeff kan nie help hy lyk soos hy lyk nie. Sy’s eintlik nou net pleinweg nasty. En haar byline was eeue laas in die koerant en as sy hierdie storie opmors, verskyn haar byline dalk nooit weer in drukvorm nie, wat nog te sê die koerant.

      “Hoe het julle ontmoet?” vra sy en begin vervaard notas neem terwyl Emma vertel.

      Ná die ontmoetstorie, wat prentjies in haar kop geplant het wat sy net met hipnose sal kan uitkry, besluit sy om die ouderdomsverskil aan te raak.

      “Emma,” begin sy half ongemaklik, “hoe voel jy oor die groot ouderdomsverskil?”

      ’n Glimlag breek oor Emma se gesig en sy maak haar mond oop om te antwoord, maar advokaat Human onderbreek haar. “Ek glo nie dis relevant nie, juffrou Niemand.”

      Juffrou. Wie gebruik nog die aanspreekvorm “Juffrou” behalwe Afrikaanse laerskoolkinders? As sy ’n goue sterretjie gehad het, het sy dit op sy voorkop gaan plak en vir hom ’n omsendbrief gegee wat hy huis toe moet vat. Maar Andi weet nou al advokate en prokureurs praat so. Sy het met genoeg van hulle te doen gekry in haar dae as hofverslaggewer by die Benoni Advertiser.

      “Ek’s jammer as die vraag jou ontstel,” sê sy vir die man, “maar dit is relevant vir ons lesers en my berig.”