Iemand vir 'n scoop?. Marida Fitzpatrick

      “Dit was ek,” sê sy, “ek het so vinnig op jou afgepyl ...”

      Hy lag. “Lyk my ons sal al twee ongevalleversekering moet uitneem.”

      Sy glimlag onbeholpe en kies koers na die badkamer om die koffie te gaan afwas.

      Met Luan in die omtrek kan sy nooit ’n intelligente sin uitkry nie. Hy maak alles in Andi se lyf lam. Hy is slim, aantreklik en sjarmant. En altyd so witty. Laat almal altyd lag. Hy’s die soort man wat Andi bewonder, beny, begeer. Maar sy kry dit nooit reg om ’n gesprek met hom te hê nie. Van dag een af versteen sy in sy teenwoordigheid; verdwyn haar vermoë om te flirt of te lag of hoegenaamd samehangend te gesels.

      Luan werk nie vir Pers nie. Hy is ’n senior ondersoekende verslaggewer vir Die Landstem, Pressco se ander Afrikaanse koerant, wat uit dieselfde kantoor as Pers werk. So ligsinnig en oppervlakkig as wat Pers is, so ernstig en professioneel is Die Landstem. Waar Pers oor celebs en skandes skryf, berig Die Landstem oor politieke onthullings en hoë-profiel onderduimshede. Maar Pressco gaan deur soveel geldelike moeilikheid dat Pers en Die Landstem ’n kantoorspasie moet deel.

      Luan het ’n maand of wat terug hier in Johannesburg by Die Landstem begin werk. Van dag een af het Andi ’n crush op hom. Sy slimheid en selfvertroue, sy valkoë en skewe smile maak haar heeltemal duiselig. Hy’s so presies soos ’n man moet wees.

      Sy gaan verby sy kantoor stap op pad terug na haar lessenaar, besef sy. Hy sit links agter haar. Net baie senior en belangrike joernaliste soos Luan kry hul eie kantore – glaskaste waarin hul briljantheid uitgestal word.

      Dalk moet sy by sy kantoor inloer en vra of hy oukei is ná hul ongeluk, dink sy op pad terug. Dalk moet sy net in die verbygaan mooi vir hom glimlag. Dalk moet sy ...

      “Luan!” roep Kara vrolik uit, swiep voor Andi verby, en hop by sy kantoor in. Andi vergeet van al haar planne en stap kop onderstebo by die kantoor verby. Uit die hoek van haar oog sien sy deur die glas hoe Kara in haar skinny jeans op Luan se lessenaar gaan sit, asof dit die normaalste ding is om in ’n kantooromgewing te doen.

      Die jaloesie brand erger as die koffie. Andi wens sy was meer soos Kara. So mooi en spontaan en selfversekerd. Nooit stil of skaam nie. Nooit verskimmeld nie. Blonde, blouoog Kara Bekker is ’n Cameron Diaz-kloon en sy flirt met almal op kantoor, selfs met die vroue. Haar hare is ’n dik glansgordyn. Andi sweer ’n mens kan dit hóór blink wanneer jy verby haar stap. En dit swiep-swiep so oor haar smal rug as Kara heupswaaiend deur die kantoorgange beweeg.

      Andi kan maar van Luan vergeet, dink sy toe sy verby sy kantoor is en sy hoor hoe Kara vir een van sy grappies lag. Met iemand soos Kara in die omgewing staan niemand anders ’n kans met ’n ou soos Luan nie. Veral nie ’n skaam brunet wat nie in nommer-tien skinny jeans pas nie ...

      Terug by haar lessenaar begin sy haar soektog na ’n nommer vir Jack Greeff of sy agent. Sy beter hierdie storie kry. En vinnig. Paul se geduld met haar is op.

      Eers maak sy haar telefoonlys oop en druk die ...

      “Pieng” onderbreek haar rekenaar haar met die hoë, genotvolle geluidjie van ’n e-pos wat aankom. Andi is elke keer op totaal irrasionele wyse verheug as sy daardie geluidjie hoor, al weet sy die kans is goed dat dit bloot ’n boodskap oor ’n kragonderbreking is. Maak nie saak waarmee sy besig is nie, sy sal dit summier los wanneer daar ’n klein geel koevertjie regsonder op haar rekenaarskerm verskyn. Sy kliek gretig op haar inboks. Dis van Luan! In vet, swart letters staan sy naam bo in haar inboks. Niks in die onderwerpveld nie. No subject. Sy dubbelkliek op die boodskap. Dit vou soos ’n geskenk voor haar oop.

      So jammer oor die koffie. Hoe kan ek daarvoor opmaak?

      Vir ’n paar sekondes hou al haar liggaamsfunksies op met werk. Luan Verster, Luan Seksgod Verster wil opmaak vir die koffie. Wat kan sy vir hom terugskryf? Dat sy onder koffie sal stort net om een van sy Hugh Grant-smiles te sien? Dat sy vir die res van haar lewe met koffiebevlekte klere sal rondloop net om nog een keer aan hom te raak?

      Seker jy sal aan iets dink, skryf sy terug.

      Nee, dit klink te erg. Delete. Sy moet dit eerder eenvoudig hou. Geen dubbelsinnighede nie. Geen innuendo’s nie.

      Als reg :-)Was my skuld.

      Ja, short and sweet. Sy druk Send.

      Dadelik weer ’n geel koevertjie:

      Dan moet jy opmaak daarvoor ...

      Andi kan dit nie glo nie. Luan Verster flirt met haar. Sy draai in haar stoel om en probeer ongemerk kyk of dit regtig hy is wat in sy kantoor sit. Dalk is dit verveelde IT-outjies wat by sy rekenaar ingehack het en met haar gekskeer.

      Maar daar sit hy, sien sy, net so aantreklik soos altyd. Kara en haar skinny jeans is deur die genade terug by haar lessenaar. Niks verraai dat Luan eintlik besig is om met ander redaksielede te flankeer pleks van om oplossings vir een of ander Afrika-oorlog te bedink nie. Hy lyk doodernstig – ’n effense frons tussen sy groen valkoë.

      Andi draai terug na haar lessenaar. Wat kan sy vir hom terugskryf? Dat sy elke dag vir hom tien koppies koffie sal koop? Dat sy die ma van sy kinders sal wees?

      Maar sy stuur net :-) terug. ’n Smiletjie.

      Nou moet sy van Luan vergeet en vir Jack Greeff bel. Op haar telefoonlys kry sy ’n ou nommer van ’n voormalige agent en sleutel dit op die telefoon in. “The number you have dialed is not available at present,” antwoord die rekenaarstem. Ag tog.

      Dalk moet sy eers ’n roomys gaan koop en dan weer probeer as sy terugkom. Die kafeteria het nou die dag ’n soft serve-masjien gekry. Andi het nie geweet of sy moet lag of huil nie; of sy die heelal moet bedank of vervloek nie. Roomys is haar groot swakheid. Alle soorte. Soft serve, scoops in suikerhorinkies, bakkies, selfs die geyste koeldranksoort. In enige roomys lê ’n stuk troos opgesluit wat alle moeilikhede makliker maak en alle oorwinnings heugliker.

      Toe sy opstaan om kafeteria toe te stap, sien sy Luan is nie meer in sy kantoor nie. Net toe sy by die drukkers verbygaan, kom hy om die hoek gedrafstap. Hy sê niks nie, maar glimlag vir haar op ’n duiwelse manier. Haar hart dawer. Waar sy gister net verlief was, is sy nou heeltemal versot.

      “Andi!” Dis Paul wat haar uit sy kantoor roep.

      Sy stop in haar spore en gaan dadelik na hom toe. “Waantoe is jy op pad?”

      “Ek gaan net gou ...”

      “Nee, ek wil liewer nie weet nie. As jy nie op pad is om ’n eksklusiewe onderhoud met Jack Greeff te kry nie, wil ek eerder nie weet nie.”

      Sy bly stil.

      “Ek hoop nie jy’t hom gebel nie,” sê Paul.

      “Wel, hy’t nie ...” probeer sy.

      “Het ek jou niks geleer nie? Met so ’n groot storie bel jy nie. Jy ry eenvoudig na die man toe.” Paul Meintjies is van daardie ou-skool-verslaggewers wat telefoonjoernalistiek háát.

      “Jy’s reg, Paul, ek sal soontoe gaan.”

      Hy sug. “Waantoe, Andi? Waantoe? Weet jy ooit waar die man woon?”

      “Nee, maar ek sal uitvind. Ek het darem ’n goeie paar kontakte en ...”

      “Andi, regtig,” sê Paul, wenkbroue omhoog, “jy beter jou sokkies optrek. Jy weet die koerant gaan deur diep waters. Die direksie maak geluide oor personeelvermindering.”

      2

      “Ek gaan troooouuuuuu!” gil Rentia toe sy haar woonsteldeur oopmaak en druk haar verloofring in Andi se gesig. Vandat Rentia drie maande terug verloof geraak het, is dit al waaroor sy kan praat. Andi lag maar net en noem dit bruidswaansin. Vandat sy kan onthou, wou Rentia Blaauw trou. Toe Derek haar uiteindelik die jawoord gevra het, was almal verheug.

      “Ja, ja, skone bruid. Kan jy asseblief net jou verblindende diamant uit my gesig haal? Ek gaan katarakte kry.”

      Andi gooi die pakkie pienk, wit en bruin kolwyntjies van Woolworths op Rentia