Iemand vir 'n scoop?. Marida Fitzpatrick

soos afdraand na opdraand.

      “So wat van jou en Luan?” terg Rentia. “Is dít ware liefde?”

      Andi lag. “Ja, dit is. Hy moet dit nog net besef.”

      “En wat van die Pressco-beleid?” vra Rentia.

      “Oor wat?”

      “Oor kantoorromanses. Dit word mos glad nie toegelaat nie.”

      “Wel, op die oomblik word ék skaars toegelaat. Luan Verster is nou die minste van my probleme. Paul het my vandag met afdanking gedreig.”

      “Wat? Hoekom?”

      “Omdat ek Jack Greeff se verlowing gemis het. Rentia, jy beter hoop ek kry hom môre in die hande, anders is ek gefire.”

      “Human,” antwoord die stem aan die anderkant. Dis vreemd, dink Andi. Dis veronderstel om ’n vrou te wees.

      “Kan ek met Charlotte praat, asseblief?” vra sy.

      “Ek dink jy’t die verkeerde nommer.”

      “Ek is op soek na Charlotte Bruwer.”

      “My naam is Arend Human. Ek ken nie ’n Charlotte Bruwer nie.”

      “Jammer, seker die verkeerde nommer.”

      Nadat sy die foon teruggesit het op die mikkie, kyk Andi weer na die nommer op haar rekenaarskerm. Sy’s seker sy het dit reg neergeskryf. Dis seker al die twintigste oproep wat sy vandag maak om Jack Greeff se woonadres in die hande te probeer kry. Sy het elke kontak van haar in die sangbedryf gebel, wat haar weer verwys het na dié of daai een wat dalk dié of daai agent of skakelbeampte se nommer het. Die laaste nommer wat sy gekry het, die een wat sy pas gebel het, is veronderstel om Charlotte Bruwer s’n te wees: Jack Greeff se agent se PA. Ja, Jack Greeff is só belangrik dat ’n mens deesdae selfs nie sy agent direk kan bel nie.

      Andi bel Simoné weer, die sekretaresse by die agentskap Purple Peach by wie sy Charlotte se nommer gekry het. Dis een van daardie snaakse dinge in die kreatiewe korporatiewe wêreld: elke liewe klein onderneminkie, van grafiese ontwerp tot skakelwerk, se naam is een of ander kossoort in ’n absurde kleur. Andi het al met al die variasies te doen gekry: Blue Banana, Orange Berry, Pink Tomato ...

      Simoné herhaal die nommer twee keer en verseker haar dit is beslis Charlotte Bruwer se nommer. Sy hét dit die eerste keer reggekry, sien Andi. Dalk het die lyne net gekruis. Sy bel die nommer weer.

      “Human,” antwoord die manstem weer, dié keer effens geïrriteerd.

      “Dis weer ek,” sê Andi.

      “Dan het jy weer die verkeerde nommer gebel,” sê hy.

      “Maar die persoon by wie ek dit gekry het, hou vol dis Charlotte Bruwer se nommer.”

      “Wie is Charlotte Bruwer?”

      “Jack Greeff se agent se PA.”

      “Jack Greeff?”

      “Ja,” antwoord Andi, “die bekende sanger.”

      “Ek is sy regsverteenwoordiger, advokaat Arend Human.”

      “O.” Andi besef dadelik wat gebeur het. Simoné het seker ’n paar nommers van Jack Greeff se onderdane en het sy prokureur en sy agent s’n omgeruil.

      “Van waar skakel jy?” vra die advokaat. Hy klink agterdogtig.

      “Van Pers.”

      “Wat het jy gesê is jou naam?”

      “Andi Niemand.”

      “En hoekom is jy op soek na my kliënt, juffrou Niemand?”

      “Ek wil graag ’n onderhoud met hom doen oor sy verlowing.” Toe sy dit sê, besef sy dadelik dit was ’n fout. Paul het uitdruklik vir haar gesê sy moenie bel om ’n onderhoud te reël nie, maar net soontoe ry. Nou gaan advokaat Human vir Jack Greeff van haar planne vertel en dan kan sy die onderhoud koebaai soen.

      “Ja, jy sal maar met sy agent moet praat.”

      “Het jy dalk haar nommer vir my?” vra sy.

      “Nee, jammer.”

      Sy besef dis haar laaste kans om haar bas te red. Hy weet nou klaar sy beplan ’n onderhoud; sy kan hom netsowel vra om een te reël. Wie weet hoe lank sy nog gaan sukkel om Jack Greeff se adres in die hande te kry. En sy het net vandag. As sy nie daai storie vanmiddag skryf nie, is sy gefire.

      “Advokaat, sal jy asseblief met jou kliënt praat en hom vra of ek hom vandag kan sien? Net vinnig.”

      “Dis moeilik. Hy’s ’n baie besige man.”

      “Ek verstaan dit, maar ons kan nie langer wag nie. Die storie was klaar gister in Beeld.”

      “Ek sal uitvind,” antwoord hy formeel, “maar ek belowe niks nie.”

      Andi sug toe sy die foon neersit. As Paul uitvind sy het gebel en nie die adres in die hande gekry nie, fire hy haar on the spot. Haar enigste hoop is nou op advokaat Human. Sy hoop tog hy is ’n genadige man.

      Andi draai in haar kantoorstoel om. Die kantoor is neerdrukkend verby. Alles is oud en muwwerig. Sy wens so sy het eerder by Beeld gewerk – in daardie glaspaleis in Aucklandpark wat hulle Mediapark noem. Elke oggend, wanneer sy daar verbyry op pad werk toe, beny sy so die mense wat met hul toegangskaarte by daardie groot glasgebou instap. Eendag, dink sy elke keer, eendag is dit sy.

      Intussen is sy vasgekeer in hierdie ou Pressco-gebou in die middestad. Dit lyk erger as die staatsdiens hierbinne. Grys mure, grys afskortings, uitgetrapte matte, uitgewaste mense. En daardie eendag lyk al hoe verder. Beeld en Mediapark lyk al hoe meer buite haar bereik. As mens twee en twintig is, kan jy nog vir jouself sê dis net ’n trappie na groter dinge. Dan kan jy die grysheid verduur terwyl jy grootoog oor groter dinge droom. Maar sy is op die vooraand van dertig en hier sit sy in ’n loopbaan-doodloopstraat. Waar sy oor onsinnighede soos celebs se verlowings moet skryf. In dié stadium van haar lewe moes sy al by Beeld of Sarie of Fairlady gewerk het – waar sy regte artikels kan skryf oor dinge wat saak maak of mooi, inspirerende dinge. Waar sy beskou sal word as ’n regte joernalis, nie ’n sukkelende dertigjarige groentjie wat nie eens celeb-storietjies vir ’n poniekoerant kan skryf nie.

      Sy draai terug in haar stoel en tel die gehoorstuk weer op. Al hoe sy uit Pers gaan ontsnap, is deur vir haar ’n naam te maak. En haar eerste stap is hierdie Jack Greeff-storie. Sy gaan nie veel van ’n naam hê as Paul haar fire nie. Sy sleutel weer advokaat Human se nommer in.

      Wonderlik. Hulle het verdwaal.

      Sy moet Greeff en Emma 12:00 by Greeff se mansion in Sunninghill kry, maar nou gaan sy dit nooit betyds maak nie. Advokaat Human het toe sowaar vir haar ’n onderhoud gereël gekry. Andi het hom so geteister en gesmeek dat hy nie anders kon nie.

      Nou is sy laat. En om alles te kroon ry sy met een van Pers se heel grillerigste, lelikste karre: ’n Tazz met 372 000 kilos op in ’n kleur wat eens op ’n tyd wit was, maar nou so ’n cappucino-skynsel het. Pressco-joernaliste ry nie met hul eie motors nie. Die maatskappy het ’n poel motors waarvan hulle een uitteken as hulle uitgaan op ’n storie. Die meeste van die motors is opgeryde wrakke. Hierdie een is een van die ergstes. Daar is ’n kraak regoor die voorruit, die regterspieëltjie is af en haar deur het nie meer ’n handvatsel nie, wat beteken sy moet aan die passasierskant in- en uitklim.

      Vandag is daar ’n bygevoegde vreugde: die hele stuurwiel is blink van ’n vorige bestuurder se Kentucky-vingers. Hoe weet sy dit was Kentucky? ’n Servet met die kolonel se gesig en ’n hoenderbeen onder die handrem was ’n leidraad.

      Andi probeer al heelpad so min moontlik asemhaal en met so min moontlik vingers aan die Kentucky-stuurwiel vat.

      Die fotograaf sit in ’n grys, gekreukelde hoop langs haar. Die beneukste skakering van grys. Fotograwe haat dit as verslaggewers verdwaal. Om een of ander rede beskou hulle dit nooit as hulle taak om uit te vind hoe om by ’n storie uit te