Iemand vir 'n scoop?. Marida Fitzpatrick

sin vir humor, al wat mans en vroue in mekaar soek: vrugbaarheid.

      Andi kyk weer vir Luan. Te oordeel aan haar behoefte om sy groen hemp van sy lyf af te ruk, moet hy vir die oer-Eva in haar besonder vrugbaar en standvastig lyk. Hmm, sy wonder hoe sal dit voel om ...

      Nee, nee, nee, gil sy innerlik vir haarself en draai terug na haar rekenaar. Sy gaan nie vir hom kyk nie, sy gaan nie aan hom dink nie. Dis totale loser-gedrag. Fokus, fokus, fokus. Op werk.

      Sy moet besluit of sy met Paul oor haar Jack Greeff-storie gaan praat. Aan die een kant wil sy vir hom wys hoe sy inisiatief kan neem en ’n groot storie kan raaksien (waar daar hopelik een is). Aan die ander kant is sy bang hy lag haar af en dink sy mors kosbare maatskappytyd op nonsens. Sy dink sy moet maar die kans waag. In vanoggend se redaksievergadering sal sy sien in watter bui is hy.

      Geel koevertjie van Rentia: Hoekom? Wat het hy gedoen? Ons moet kuier dat jy my kan vertel.

      Nog ’n geel koevertjie. Weer Rentia:

      2 Fizzers

      ’n Driekwart doughnut

      2 toasted cheese (= 4 snye brood!!!!)

      3 rooiworsies

      4 Melrose-kasies

      25 Endearmints

      ’n Halwe pak cream cheese & chives chips van Woolies

      1 pienk cupcake

      Dit is wat ek gisteraand geëet het. Ek gaan ’n obese bruid wees.

      Andi lag. Sy het nie gedink dit is moontlik nie, maar Rentia het nog ’n groter obsessie met haar doelgewig as sy.

      Wetenskaplik onmoontlik vir liggaam om soveel kilojoules op een aand te absorbeer. Dus tel net die Fizzers, die rooiworsies en 11 van die Endearmints, skryf sy terug.

      Nog ’n geel koevertjie. Sy dink dis weer Rentia, maar toe sy haar inboks oopmaak, jubel haar hart. Luan Verster

      Ek wag nog vir my vergoeding ...

      Andi is lus en vlieg op en gil kliphard vir die hele kantoor: Ek ís ’n onweerstaanbare godin! Ek ís! Kom kyk, hier’s die bewys! Haar hart klop so dat sy dadelik doof word. Sy hoor nie meer telefone of joernaliste wat op polisiewoordvoerders skree of die rookkamer se deur wat oop en toe gaan nie.

      Sy druk “reply” om ’n boodskappie terug te tik, maar dan maak sy die boodskap toe. Nee, sy moet hom eers laat wag. Eintlik, ná sy laakbare gedrag gisteraand, behoort sy glád nie te antwoord nie. Maar sy weet nou al sy gaan.

      Vir sekere mans kan mens net nie nee sê nie. Daar het nog baie min sulke mans oor Andi se pad gekom. Daar was al ’n hele paar vir wie sy die koue skouer gegee het, soos die fotoredakteur by die Benoni Advertiser. Almal het geweet hy was agter haar aan. Die feit dat hy vyf en veertig was en nog by sy ouers gebly het en sy kantoor altyd na rook en ou kos geruik het, is nie hier ter sprake nie. Die punt is dat sy vir hom nee gesê het. En dan was daar goeie ou Rian wat vir haar ’n bos heliumballonne vir Valentynsdag gebring het. Teen die tyd dat sy uitgevind het hy’t dit die vorige aand by die Oregon Spur gesteel, het sy gelukkig klaar vir hom nee gesê. Daar was ook die griffier van die hof, wat eintlik baie sweet en heel normaal was en als, behalwe nou vir die ...

      “Andi!” ’n Verslaggewer pluk haar aan die skouer. “Hemel, is jy doof?”

      “Wat?” roep sy verskrik uit. O, hel, sy’t regtig tydelik doof geword.

      “Dis nuusvergadering. Paul wil weet waar jy is.”

      “O, flip.” Sy gryp haar dagboek en ’n notaboek en pen en laat spaander. Op pad soontoe kyk sy op haar horlosie. Dis al twintig voor tien. Nuusvergadering begin half.

      Paul gluur haar aan toe sy insluip, maar sê niks nie; draai net die punte van sy snor.

      “ ’Skies,” mompel sy toe sy gaan sit.

      “Petro,” brom Paul, “sal jy vir ons kyk na daai ongeluk op die N1? Daar was ’n fotograaf op die toneel. Kry jy net die amptelike kommentaar.”

      Andi raak paniekerig. Paul is besig om by die ry af te gaan om te hoor watter stories almal vir die dag op hul lys het en sy het niks nie! Sy wou nog voor die nuusvergadering ’n paar storie-voorstelle naderskraap, maar die tyd het toe so vinnig verbygegaan en met Rentia en Luan ... Flip. Sy beter nou vinnig iets uitdink. Paul trek nou al by Leandré hier langs haar. “Ek gaan weer hof toe. Daardie hangmoordsaak kom weer voor,” sê Leandré.

      “Ja,” sê Paul, “jy moet daai een maar hard slaan. En vat ’n fotograaf saam. Ons moet regtig probeer om ’n foto van die man te kry.”

      Dis nou haar beurt, besef Andi in ’n warm gloed van paniek. Sy gee voor dat sy verdiep is in haar dagboek om ’n paar sekondes te koop.

      “Wat het jy vir ons, Andi?” vra Paul en hy klink baie onvriendeliker as die woorde van die sin.

      Dit gebeur soms dat ’n mens antwoord met “niks” en dan kry jy een of ander vervelige Departement van Maatskaplike Ontwikkeling-funksie of bekendstelling om by te woon, maar Andi weet sy skaats al ’n ruk lank op dun ys. Sy weet en Paul weet sy durf nie vandag met “niks” antwoord nie.

      Daar is nie ’n ander uitweg nie. Sy sal moet vertel van die Jack Greeff-storie.

      “Um ... ek het hierdie storie waaraan ek werk,” begin sy.

      “Ja?” dreun Paul ongeduldig.

      “Dis oor Jack Greeff.”

      “Maar ons het mos klaar ingehad dat hy gaan trou. Wat is dit nou?”

      “Ek het ’n wenk gekry. Um... van ...”

      “Hemel Andi, sê dit net! Ons kan nie heeldag hier sit nie!”

      “Dis ingewikkeld. Ek doen ’n hele ondersoek eintlik.”

      “ ’n Hele ondersoek?” vra Paul. “Oor Jack Greeff?”

      “Ja.” Sy sê eerder niks meer nie. Dis nou ’n geval van less is more.

      “Goed,” sug Paul met wat net beskryf kan word as bewonderenswaardige selfbeheersing.

      Toe die nuusvergadering verby is en sy haar notaboek en dagboek bymekaarskraap om op te staan, sê Paul: “Andi, kom sien my gou, asseblief.”

      Sy gaan staan voor sy lessenaar terwyl hy lewensmoeg in sy stoel neerval.

      “Hemel, Andi.” Hy sug. “Kan jy nie eerder vir ons ’n 7de Laan-storie uitkrap nie? Is Steve nie besig met ’n outobiografie nie? Dagvaar ’n minnares hom nie weer vir iets nie?”

      “Ek weet hierdie klink so ... ek wéét,” smeeksê sy. “Maar ek het ’n gevoel oor hierdie storie, Paul, ek dink dit kan iets ...”

      Hy onderbreek haar met ’n mengsel van moedeloosheid en woede. “Jy’s ons vermaakverslaggewer, Andi, nie ’n lid van Die Landstem se ondersoekspan nie.”

      “Ja, Paul,” is al wat sy kan sê.

      “En al was jy ’n lid van die ondersoekspan, sal ons nie ondersoektyd mors op iemand soos Jack Greeff nie.”

      “Goed, Paul.”

      “Doen nou jou werk en kry vir my skinder en skandes oor sepie-akteurs.”

      “Maar ...”

      Paul sis. “Asseblief, Andi. Die koerant is op sy laaste bene. En een van daai bene is celebs. Ek kan nie dat jy ...”

      Hy sê nie die dreigement hardop nie, maar Andi verstaan hard en duidelik: as sy nie vinnig genoeg celeb-verhale kan produseer nie, sal hulle haar vervang met iemand wat kan.

      “Ek voel oud!” skree Andi vir Wendy bo die oorverdowende gedawer van “Rooi rok bokkie”.

      “Jy’s gek!” skree Wendy terug terwyl sy Andi vasberade aan haar arm deur die klub sleep. “Hoeveel keer moet ek vir jou sê dertig is die nuwe twintig?”

      “Wel,