Iemand vir 'n scoop?. Marida Fitzpatrick

      Wendy het voor die tyd na haar woonstel gekom sodat hulle saam kon aantrek en mekaar kon help om so jonk en sexy moontlik te lyk. Die resultaat is Andi in skinny jeans (nie ’n nommer tien nie), ’n lang pienk top en ’n breë swart belt styf om haar middellyf (die eighties is terug). Wendy het ook vir haar ’n indrukwekkende middellyf geprakseer met ’n swart korset en romp. Die belt en die korset is die gevolg van ’n nuwe obsessie van Wendy: die waist hip ratio. Sy’t dit iewers raakgelees. Daarvolgens moet ’n mens altyd, en in alle omstandighede, ongeag mode of figuur, die verhouding tussen jou middellyf en heupe beklemtoon. Andi is oortuig haar lyf het in haar laat twintigs meer peervormig geword. Volgens Wendy is dit ’n goeie ding.

      Terwyl hulle aangetrek het, het Wendy haar vertel dat mans biologies meer aangetrokke is tot vroue wie se middellyf kleiner is in verhouding met hul heupe. Mens noem dit die waist hip ratio. “Dis sielkundig,” het Wendy verduidelik. “Dit gaan terug na hul grotmandae. Vroue met middellywe wat klein is in verhouding tot hul heupe, was nog altyd van nature meer vrugbaar.”

      En hier stap sy nou met haar waist hip ratio só gedefinieer dat sy nie verbaas sal wees as elke liewe grotman uit sy grot kruip en bo-op haar kom spring nie. Eintlik, moet sy erken, het sy gedink sy lyk nogal hot. Totdat sy hier gekom het en gesien het hoe lyk hot. Hierdie sewentienjariges se middellywe is nie net beklemtoon nie, maar ontbloot. En plat. En dún.

      Hulle gaan sit by ’n tafeltjie. Dis nou eers agtuur, so daar’s nog nie so baie mense nie. Hierdie klubs kry eers teen tienuur lewe. Andi hoop dit gee hulle kans om met ’n paar mense te praat. Sy gee nie om wat Paul Meintjies sê nie. Hierdie is ’n groot storie, sy voel dit aan, en sy gáán hom loskry. As hy nie wil hê sy moet dit in werktyd doen nie, doen sy dit in haar vrye tyd.

      Wendy gaan bestel vir hulle iets by die kroeg. Andi hou vir hulle plek by die tafeltjie. “Want jy’s my rooi rok bokkie ... ah-ah-ah” sing die Campbells voort. Op die “ah-ah-ah” maak almal op die dansvloer dieselfde suggestiewe pelvisbewegings. ’n Paringsdans, dink Andi. Soos die volstruise. Sy wonder wat die volstruise sou dink as hulle hierdie klomp kon aanskou. As hier nou ’n National Geographic-kameraspan was wat ’n dokumentêr gemaak het oor die voortplantingsrituele van Die Mens, sou die kamera op die meisies se polsende heupe gefokus het en die diep vertellerstem sou in ’n Amerikaanse aksent in ’n strelende stemtoon gesê het: “The female exposes and accentuates her hip waist ratio to show off her fertility in order to attract the male.”

      Wendy kom terug met hulle drankies. Twee pienk Cosmopolitans, hul gunsteling. Andi vat ’n groot sluk. Sy gaan haar bloedalkoholvlakke moet opstoot om deur hierdie nag te kom.

      “Hoekom is ons sulke oerdiere, Wen?” vra Andi.

      “Wat? Waarvan praat jy? Kyk hoe ver is ons ontwikkel. Kyk net na daardie fine specimen van ’n geëvoleerde mens ...” en sy wys na ’n middeljarige man wat met ’n oopgeknoopte hemp onder ’n neonlig ronddans terwyl ’n goue ketting tussen sy borshare rondbons.

      Andi lag. “Asof ons enigsins beter is. Kyk hierdie hideous belt om my middellyf. Om my vrugbaarheid te beklemtoon.”

      Wendy lag. “Jy sal net dink dis hideous totdat Luan jou daarin sien en nie sy oë of hande van jou vrugbare lyf kan afhou nie.”

      Andi het vroeër, terwyl sy en Wendy by haar woonstel aangetrek het, vir Wendy van Luan vertel.

      Wendy het gesê sy moet met elke moontlike geleentheid met Luan flirt, want “om te flirt is vroulik,” het sy gesê. “Om te flirt help jou om in jou vroulike energie in te tap.”

      Maar wat daarvan dat hy nou die aand so lelik was en haar geïgnoreer het? wou sy by Wendy weet. Wendy het gesê dis heeltemal verstaanbaar, aangesien Pressco kantoorromanses verbied. “Hy wou julle bloot al twee uit die moeilikheid hou,” was Wendy se verduideliking. “Jy behoort hom te bedank, nie te ignoreer nie!”

      En toe hét sy hom vandag geïgnoreer. Nie omdat sy die nodige selfbeheersing toegepas het nie, maar omdat sy so besig geraak het met 7de Laan-skandes uitkrap en stres oor vanaand dat sy nooit eens op sy e-pos gereageer het nie.

      Maar daaroor hoef sy ook nie te stres nie, het Wendy gesê. Want die beste ding wat ’n mens met ’n man kán doen as jy van hom hou, is om hom te ignoreer. Dis gek, maar dit werk, sê Wendy. So vandag het sy dit per ongeluk reggekry.

      “Ek sou verkies om te dink Luan hou van my vir my fassinerende intellek en warm persoonlikheid,” sê Andi waar hulle by die tafeltjie in Bakgat sit.

      Wendy lag. “An, dit help nie jy probeer van jou lyflikheid ontsnap nie.”

      Wendy gebruik woorde soos “lyflikheid”. Sy stry haar hele volwasse lewe teen Calvinisme en het hier teen nege en twintig die stryd begin oorwin. Andi bewonder haar daarvoor, maar raak deesdae ook bekommerd oor Wendy se “lyflikheid”. Sy’t omtrent elke week ’n ander boyfriend. En ja, sy vat hulle bed toe. “En dan neem hulle my na allerhande wonderlike plekke toe,” is Wendy se standaard-antwoord met ’n vonkel in die oog.

      “So hoe gaan dit met jou lyflikheid?” vra Andi.

      “Uitstekend,” antwoord Wendy met twee duiwels wat dans in haar oë. Wendy het wilde, rooi krulhare en die mooiste groot, groen oë.

      “Ek’s te bang om te vra, maar sê maar,” sê Andi en vat nog ’n sluk Cosmopolitan.

      Wendy lyk sowaar vir ’n oomblik iets soos skaam en vryf ’n paar keer met haar vinger oor die rand van haar cocktailglas. “Hy’s sewe en veertig, ’n chemiese ingenieur, lank, sterk, straight, baie straight ...”

      Andi kan aanvoel daar’s ’n maar. Aangesien Wendy dit duidelik nie self gaan sê nie, sê sy dit. “Maar?”

      Wendy haal haar vinger van die glas af, gooi die helfte van die inhoud in haar keel af met haar kop ver agteroor en sit die glas hard neer voordat sy Andi waterpas in die oë kyk en sê: “Hy’s getroud.”

      Wat Andi banger maak, is nie wat Wendy so pas gesê het nie, maar hoe sy gelyk het toe sy dit gesê het. Weerloos. Wendy lyk nie sommer weerloos nie.

      “Hoe lank?” vra Andi.

      “Al ’n paar maande. Ek wou julle eers nie vertel nie – nie gedink dit gaan hou nie, maar nou ...”

      “Ai, Wen,” sê Andi.

      “Moenie vir my ‘ai Wen’ nie. Daar’s niks om oor te ‘ai’ nie.” Sy sluk nog van die Cosmopolitan weg voor sy voortgaan: “Ek het ’n wonderlike tyd saam met hom. Ek leer, ek ervaar. Dis meer as wat mens die afgelope paar jaar van jou kan sê.”

      Sy is reg. Op ’n manier beny Andi Wendy se sedelose bestaan. En Andi weet, al wat háár daarvan weerhou, is vrees, nie ’n onwrikbare morele kompas nie.

      “Dis net,” begin Andi versigtig, “getroude mans ...”

      Wendy maak die sin klaar: “... gebruik mens net?” Sy lag. “Andi, dit kan net gebeur wanneer vroue hulle láát gebruik. Ek gaan nie in slagoffer-mode in nie. Vir al wat jy weet, gebruik ek hom.”

      Andi lag. “Is dit so?”

      “Hy sê self so,” sê Wendy. “Hy sê ek gebruik hom net vir seks.” Sy giggel. “Hy’s nogal needy.”

      “Hoe kry jy dit reg?”

      “Wat?”

      “Om so blasé te wees oor mans. Dis hoekom hulle nie genoeg van jou kan kry nie!”

      “Selfvertroue, An, selfvertroue. Jy moet hulle altyd herinner húlle is die gelukkige party en jy die gesogte een.” Wendy kry ’n wilde kyk in die oë. “Watch and learn,” sê sy. Andi is onmiddellik bang.

      ’n Ent verder sit ’n trop wilde mans by ’n tafeltjie. Andi sweer hulle is niks ouer as vyf en twintig nie. Sy gryp Wendy aan die arm en druk haar kop voor haar in om te keer dat sy hoegenaamd oogkontak met een van daardie mans maak. “Wendy, nee. Nee! Asseblief!”

      Wendy ruk haar arm los. “An, dis nou te laat om my