Iemand vir 'n scoop?. Marida Fitzpatrick

se invloed op die president, die kabinet en die regering.

      “Wat ons nie uit die oog moet verloor nie ...” hoor sy Luan sê. Sy wens sy kan hom uit die oog verloor. Ja, dis presies wat sy gaan doen, dink sy en vat ’n groot sluk Savanna. Vir mans wat so aan en af, warm en koud is, het sy nie tyd nie.

      “Met watter stories is jy besig, Andi?” vra een van die joernaliste haar.

      “Jack Greeff,” antwoord sy.

      Die een ou, so ’n groot ou buffel, bars uit van die lag. “Is jy for real?”

      “Andi is Pers se vermaakverslaggewer,” sê Luan.

      Die buffel lag hom slap. “So jy kan vir ons Brangelina en TomKat se kinders in alfabetiese volgorde opnoem?” vra hy.

      Almal lag, insluitend Luan. Andi glimlag net selfbewus. Dan kom Kara ingestap. Luan se lag sit om in ’n verheugde glimlag toe hy haar sien. “Kara,” sê hy, “kom sit.”

      Sy gaan sit reg langs hom en flits vir hom haar perfekte ortodontis-glimlag.

      “Jou rubriek oor Kenia was skitterend,” sê hy.

      Andi voel of die hele Kenia op haar geval het. Sy drink haar Savanna so gou moontlik op. Toe sy opstaan, wil die een joernalis weet: “Haai Andi, waai jy nou al?”

      “Ja,” sê sy, “dis sewe-uur E! True Hollywood Story oor Charlize. As Pers se vermaakverslaggewer kan ek dit nie mis nie.” Hulle lag vir haar grappie, maar Luan kyk nie eens op nie. Hy’s diep in gesprek met Kara.

      “Baai,” roep Andi in die uitstap, maar hy hoor haar nie. Al wat hy hoor, is Kenia en Kara en haar blink, glimmende hare. En al wat Andi hoor, is haar selfbeeld en hart wat soos ’n geprikte ballon bars.

      Die aand lê sy voor die TV in haar klein eenslaapkamer-woonstel in Melville.

      Dis nou nie juis wat mens die ideale woning vir ’n loopbaanvrou op die vooraand van dertig sou noem nie, maar dis darem iets en dis darem haar eie.

      Daar’s nie regtig ’n E! True Hollywood Story op TV vanaand nie. Sy kyk haar Life is Beautiful-DVD; die Italiaanse een met die Engelse onderskrifte. As sy voel soos sy vanaand voel, is dit al wat help. En vanaand kan selfs Roberto Benigni haar nie opcheer nie. Sy kan nie ophou dink aan Luan nie. Hoe kon hy so gemeen wees? Hoekom het hy hoegenaamd met haar begin flirt as hy van plan was om haar later net te ignoreer? En hy het nie eens vir haar opgekom toe daardie aaklige man met haar gespot het nie.

      As hy net nie met haar begin flirt het nie, sou dit haar nie soveel gepla het nie. Dan sou sy nie verwag het dat hy haar moet raaksien nie. Om die waarheid te sê kan sy nou nog nie glo dat hy haar raaksien nie. Sy sou heel tevrede deur die lewe kon gaan met die wete dat hy haar nooit gaan raaksien nie. Van ’n afstand af sou sy hom eenvoudig kon bewonder. Maar toe moet hy met haar begin flirt en die behoefte by haar skep om verder mee geflirt en raakgesien te word.

      Dis amper soos parfuumadvertensies. ’n Mens kan heeltemal gelukkig en goed genoeg deur die lewe kom sonder Calvin Klein Euphoria of DKNY Delicious en jy sal heel lekker ruik en goed voel en ’n man en kinders kry en gelukkig aftree. Maar dan wys die parfuumbase vir jou advertensieborde en glansblaaie van jong vroue met wit vierkantige tande en ooprug-rokke wat sensueel in ’n appel byt of saam met ’n mooi man op ’n motorfiets ry en sonder dat jy eens weet hoe die parfuum ruik, gaan die boodskappe in jou brein af: ek wil dit hê, ek moet dit hê, ek gaan dit kry.

      En voor jy DKNY kan sê, staan jy in die winkel by ’n vrou met te veel grimering en ’n wit laboratoriumjas wat aan jou bevestig dat R787.00 werklik nie ’n duur prys is om te betaal vir soenbare sensualiteit en onweerstaanbare vroulikheid nie.

      Dit is presies wat mans soos Luan doen. Jy sou nooit eens verwag het dat hulle na jou kyk nie. Vir jou sou hulle net nog ’n buitensporig duur, onbereikbare parfuumbotteltjie op die rak wees. Maar dan wys hulle die glansadvertensies vir jou: hulle flirt met jou, kyk vir jou, oortuig jou dat net hulle jou kan laat voel soos ’n ware vrou. ’n Ware vrou met ’n ooprugrok en wit tande en ’n appel. En as jy weer sien, glo jy jou hele vrouwees hang van hulle belangstelling in jou af. Dis dan dat jy jou siel sal verkoop vir nog ’n e-pos, ’n sms, ’n kyk, ’n knipogie.

      Andi sug. Nou wil hy Kara hê. Kara met haar blink hare en blink idees oor Kameroen en Kenia en ander Afrika-lande wat Andi nie eens kan uitspreek nie. Ag tog, sy wens sy was ook so mooi en so ’n ernstige joernalis wat oor regte dinge skryf.

      Nee, besluit sy. Dis sommer nonsens hierdie. Sy ís mooi en slim en sy sal nie dat Calvin Klein of Luan Verster haar enigiets anders vertel nie. En Luan se gat. Hy was vanaand ’n wrede monster met haar. Hy kon vir haar opgekom het. Hy kon ten minste vir haar gekýk het, met haar gepraat het. Hy verdien nie haar aandag nie, hy verdien beslis nie dat sy hier lê en obsess oor hom nie.

      Ja, dink sy, dis eintlik net ’n goeie ding sy’t so gou sy ware kleure gesien. Nou kan sy van hom vergeet. Hy kan maar sy glimlaggies en e-possies vir Kara hou. Sy het buitendien nie nou tyd of plek vir muisneste nie. Hierdie storie oor Jack Greeff gaan al haar aandag vereis. Aanvanklik was sy skepties, maar hoe meer sy daaroor dink, hoe meer wonder sy of Mandy, of wie sy ook al is, nie tog iets beet het nie.

      Iets sê vir haar daar is baie meer aan Jack Greeff se donker kant as ’n paar ongeoorloofde verhoudings ... En sy gaan uitvind wat dit is. En dan gaan Luan en daardie aaklige ander joernalis hul woorde sluk en in hul koffie stik. Sy sal vir hulle wys sy wat Andi is, kan ’n storie uitgrawe en ’n skande oopvlek en ’n onreg ontbloot net so goed soos enige ondersoekende joernalis van Die Landstem. En dan wys sy sommer vir Paul Meintjies ook sy’s die beste ding wat nog ooit met Pers gebeur het.

      Dalk moet sy en Wendy na een van Greeff se klubs toe gaan en kyk wat daar aangaan. Wendy kan enige man aan die praat kry. Sy is Andi se wilde vriendin en een van daardie vroue wat al Andi se vrese oor alles verkeerd bewys: Wendy is reeds dertig, mollig genoeg om by Donna-Claire klere te koop en is altyd in een of ander opwindende romanse gewikkel. En die interessante ding is dat sy, Donna-Claire of te not, altyd mans se koppe laat draai.

      Andi en Wendy was saam op universiteit. Toe al was Andi altyd op een of ander dieet en Wendy altyd op een of ander date. Andi leef vir haar doelgewig, Wendy vir die oomblik. En vir wie het die ouens altyd gekyk as hulle na ’n nagklub gaan? Dis selfvertroue, sê Wendy.

      Sy sal ook daardie ontwykende selfvertroue-ding kry as sy net haar doelgewig kan bereik, dink Andi. En in elf jaar se kompulsiewe diëtery was sy al vir presies drie en ’n half ure op haar doelgewig. Dit was met hul koshuis se jaareindfunksie op universiteit en Andi het vir twee maande lank basies net vis en groente geëet. Die dag van die formele funksie, waarvoor sy ’n supersexy ooprugrok gedra het, het sy 300 g minder as haar doelgewig geweeg. Ná die malvapoeding was dit natuurlik nie meer die geval nie.

      Wendy sê sy moet nooit weer so maer wees nie. Andi het nog steeds daai ooprugrok in haar kas met die hoop dat sy wel eendag weer daarin sal pas.

      Ja, sy gaan vir Wendy bel. Tussen haar selfvertroue en Andi se joernalistieke vernuf sal hulle in een aand al Jack Greeff se geraamtes en ooprugrokke uit sy kas laat dawer. Sy sms Wendy: “Wen, jy lus vir ’n party?”

      Dadelik ’n antwoord: “Sê net hoe en waar, ek’s daar.”

      Onnoembare Mens is monster. Gaan nooit weer met hom praat nie, e-pos sy vir Rentia.

      Andi loer in Luan se rigting. Og, hy lyk so mooi vandag. ’n Groen strepieshemp wat sy groen oë beklemtoon en die grys haartjies op sy slape ...

      Dis een van daardie onregverdighede tussen mans en vroue. Hoe is dit moontlik dat ’n sigbare teken van ouderdom en aftakeling soos grys hare ’n man méér aantreklik kan maak?

      Wendy sê dis in ons oerbiologie ingeprogrammeer. Aangesien mans vrugbaar is tot min of meer die ouderdom van honderd en drie, soos Chris Barnard bewys het, is ouderdom eerder ’n teken van beter sekuriteit en meer standvastigheid by mans, daardie dinge wat die oer-Eva in elke vrou aantrek. By vroue, aan die ander kant, is elke teken van ouderdom ’n bewys van afname in vrugbaarheid. Iets soos grys hare by ’n vrou is dus die ekwivalent van ’n