Geliefde banneling. Annelize Morgan

glimlag net vaag en dan stap hy ook weg.

      Theresa staan stadig op toe El Toro by die kampplek inry. Sy gesig voorspel niks goeds nie en sy sluk swaar. Dan het haar pa geweier …

      El Toro gly uit die saal, kyk ’n oomblik lank na haar en kom dan nader gestap. Sy wag hom met ’n kloppende hart in. Wat is die uitslag? Is daar nog hoop vir haar?

      “Paolo sal wag op jou pa se antwoord,” sê hy stug. “Hy sal dalk baie laat eers kom.” Hy kyk om hom rond. “Ons sal intussen die kamp begin opbreek. Iemand mag hom dalk net volg.”

      “Dan … weet julle nog nie?” vra sy hees.

      Hy kyk na haar en ’n glimlag pluk aan sy mondhoeke.

      “Nee, ons weet nog nie. Jy sal ’n bietjie langer geduld moet gebruik.”

      Haar hand bewe toe sy haar hare uit haar gesig vee.

      “Moet … moet my asseblief nie alleen laat nie …”

      Sy blik rus ’n oomblik lank ondersoekend op haar.

      “Is jy bang?”

      Haar oë is vogtig.

      “Dis geen skande nie,” fluister sy. “Al is daar niks meer om voor te lewe nie, klou ’n mens tog aan jou eie armsalige bestaan vas …”

      Hy byt op sy tande. “Jy raak baie wyshede kwyt vir iemand in jou posisie,” sê hy koel. “Paolo sal voor sononder terug wees.” Hy draai om en stap van haar af weg.

      Theresa bly teen die skurwe boomstam leun. Sononder … Dit kan nog ’n lang, uitgerekte wag wees … of dit kan in ’n paar sekondes saamgedruk wees. Dit hang net af van hoe ’n mens dit beskou. As sy net kon ontvlug …

      Renette vlug na haar kamer waar sy snikkend op die bed neerval. Barnard, weet sy, gaan nog ’n groot ongeluk oor hulle bring. Hy is soos die duiwel self sedert die brief vanoggend aangekom het. Sy het by hom gepleit en gesoebat om die geld te betaal, maar sy weet nie of sy enigiets vermag het nie.

      Johannes wou vanoggend die hulp van die vrederegter op Pelgrimsrus gaan inroep, maar Barnard het gou ’n stokkie daarvoor gesteek. Hy wil self die saak oplos en wil nie die polisie daarby betrek nie.

      Nou lê sy en snik terwyl die son in die weste sak. Sy verlang na die stil Theresa, na die dae toe die kind nog ’n klein dogtertjie in haar arms was en sy diep gelukkig was oor haar. Theresa was die een ligpunt in haar lewe en dit het haar hartseer gemaak om te moes kyk hoe die kind gekwyn het onder Barnard se tirannie. Op hierdie oomblik haat sy die man met wie sy al byna dertig jaar saamleef. Daar was ’n tyd toe sy hom liefgehad en bewonder het, maar daardie dae is verby. Soos die ander, vrees sy hom nou … en grens haar vrees aan haat …

      Die minute tik verby. Barnard kom nie terug nie. Sou hy dalk besluit het om tog maar die losprys te betaal? Hy kan dit bekostig, want hy is ’n baie ryk man. Met sy gesin het hy nooit ’n toe hand gehad nie. Hy het vir hulle net die beste gekoop, maar het hy nog genoeg gevoel vir Theresa oor om die losprys te betaal?

      Dis stil in die kamp. Niemand praat ’n woord terwyl hulle wag dat Paolo moet terugkeer nie. El Toro antwoord Zeta nie wanneer sy met hom praat nie en met ’n skouerop­haling verval sy ook in swye.

      Zeta kom sit langs Theresa.

      “Hy is selde so befoeterd soos vandag. Tussen alles deur klop daar miskien tog wel ’n hart onder daardie koue uiterlike.”

      “Hoekom maak hy ander dan dood?” wil Theresa met ’n fluisterstem weet.

      “Om self te kan bly lewe. Hy word dag en nag gejag en net een misstap kan sy lewe kos.”

      Dis so ironies, dink Theresa. Hy moor om self te kan lewe en dan vererger hy net sy uiteindelike lot daardeur. Hy wil háár ook doodmaak … ’n weerlose, skadelose, ongelukkige mens. Sal hy beter voel daarna of sal dit hom hinder?

      “Sê my, Zeta, waar het dit dan alles begin?”

      “O, dit was lank terug. Hy het ’n man doodgemaak uit selfverdediging, maar niemand wou hom glo nie. Hy het uit die tronk ontsnap en sedert daardie dag is hy op die vlug.”

      “Wat was hy voordat dit gebeur het?”

      Zeta aarsel. “Hy was die seun van ’n gesiene Spanjaard. Dis waaroor die moeilikheid gegaan het. Sy ouers is vermoor en hy wou hom wreek, maar dis ’n lang verhaal en ons het nie nou tyd om dit te bespreek nie.”

      Theresa kyk op en sien Paolo van sy perd afklim. Hy stap na El Toro toe en hulle praat ’n rukkie lank in Spaans. Dan is daar skielik ’n stilte. Dis ’n stilte waarin Theresa haar eie hart in haar keel voel klop, die bloed in haar ore hoor suis, want sy weet wat dit beteken.

      El Toro kyk na haar en draai dan na Jerez.

      “Breek die kamp op. Ons vertrek dadelik.” Hy kom ná ’n kort aarseling na Theresa. ’n Lang ruk kyk hy net na haar en dan sê hy: “Jou pa het geweier.”

      Sy sluk hard en word wasbleek.

      “Ek het dit vermoed,” sê sy hees.

      “Kom,” sê hy bars, “ons gaan waarheen die ander ons nie kan sien nie.” Hy begin wegstap en sy volg hom, omdat sy weet dat daar geen ander uitweg is nie. Sy durf nie omkyk na die ander nie. Sy wil nie hê hulle moet die naakte vrees in haar oë sien nie.

      Sy wil weghardloop, maar haar bene wil nie haar verstand gehoorsaam nie. Dan gaan sy skielik staan en onmiddellik draai hy om.

      “Jy sou dit makliker gemaak het as jy probeer ontsnap het. Ek het jou die geleentheid gegee deur my rug op jou te draai.” Hy klink omgekrap.

      “Ek kan nie weghardloop nie, omdat ek weet dat jy my sal skiet.”

      Hy frons diep.

      “Dan is ek jammer vir jou, omdat jy dit sal sien gebeur.”

      Sy sluk hard en knik. Daar is niks meer om te sê as jy jou eie dood voor jou sien nie. Dan is jou verstand leeg. Niks klink meer belangrik nie. Al wat ’n mens nog sien en begryp, is dit wat hier om en by jou is … Niks anders maak meer saak nie …