Geliefde banneling. Annelize Morgan

die einde genadig en vinnig moet maak. Hy moet dit nie uitrek nie, hy moet dit nie geniet nie. Hy moet dit vinnig en stil maak wanneer sy dit nie verwag nie. Dis al wat sy vra …

      Sias Beneke is by die Verhoefs toe die brief afgelewer word. Barnard word krytwit toe hy die paar skewe reëls lees.

      “ ’n Losprys!” hyg hy. “Die duiwels wil ’n losprys hê! Theresa is deur El Toro se bende gevang en hulle eis tienduisend pond!”

      Sias knip sy oë.

      “Liewe maggies! Dis ’n klomp geld om vir die vroumens te betaal!”

      Barnard swaai om na hom.

      “En wat laat jou dink dat ek gaan betaal?” Hy skud die brief in die lug. “Hulle kan na die duiwel vlieg! Ek het genoeg moeilikheid met daardie meisiekind gehad!”

      Sias wip asof iemand hom ’n klap gegee het.

      “En wat dan van die troue?” wil hy weet.

      “Ek spandeer g’n duit op ’n dogter soos Theresa nie! As jy met haar wil trou, kan jy self die geld bymekaarkry!”

      “Waar moet ek dit kry? Oom weet tog dat ek in ’n finansiële verknorsing sit!”

      “Presies! Jy het Theresa nodig om weer daaruit te kom!”

      “Maar dis onregverdig! Met tienduisend pond kan ek nie veel uitrig nie. Dis al wat ek nog sal hê as ek die losprys moet betaal!”

      “Jy sal moet leer om skraps te lewe, my liewe Sias,” antwoord Barnard kalm. “Jy sal nie meer kan koop wat jou oë sien nie, maar jy sal darem ook nie meer skuld hê nie, of hoe?”

      Sias staan op en loop rusteloos op en neer in die vertrek.

      “Ek weet darem nie of Theresa vir my soveel werd is nie.”

      Barnard glimlag effens.

      “Ek kan jou uit die moeilikheid help. Ek neem Skoonspruit by jou oor en betaal jou twintigduisend, dan trou jy met Theresa.”

      Sias swaai om na hom. “Ek sal Skoonspruit nooit prysgee nie; vir niks nie. Dis ’n erfplaas!”

      Barnard steek sy duime in sy onderbaadjie.

      “ ’n Erfplaas wat jy so verwaarloos het dat dit nou byna niks werd is nie.”

      “Ek sal die helfte aan oom Barnard verkoop,” sê Sias hoopvol.

      “Plus Theresa, en jy bemaak jou plaas in jou testament aan Johannes.”

      Sias snak na sy asem.

      “Dit sal die dag wees! Die plaas sal aan my kinders behoort!”

      “As jy dit kan behou,” antwoord Barnard droog.

      Die jong man gluur hom aan.

      “Oom Barnard, daar sal ’n dag kom dat jy ook op jou knieë sal staan, en ek hoop daar is genoeg mense om jou te skop!”

      “Ek sal nie toelaat dat ’n bogsnuiter soos jy so met my praat nie!”

      Sias trek sy velbaadjie aan.

      “Dan moet jy maar nou al begin soek na ’n geskikte kêrel vir jou Theresa! Ek verkoop nie nog my siel ook aan jou nie!”

      “Jy kan nie sonder my geld kop bo water hou nie!” brul Barnard Verhoef vol magtelose woede.

      “Dis ék wat my lewe lank met haar opgeskeep moet sit!” skreeu Sias terug. “Dis ék wat saans na haar kamer toe moet gaan! Dis ék wat haar as my vrou aan ander moet voorstel! Twintigduisend is min kompensasie daarvoor!”

      “Sy is nie só skrikwekkend nie!”

      Sias haal sy skouers op.

      “Ek het al baie opwindender meisies ontmoet. Vir nie een van hulle hoef ek my ooit te skaam nie.” Hy stap uit en laat Barnard sprakeloos in die vertrek agter.

      Barnard bal sy vuiste. As Sias nie in Theresa belangstel nie, gaan dit ’n groot deel van sy planne verongeluk. Hy wil Skoonspruit bekom en hy kan dit net regkry as Theresa met Sias trou. Op dié manier kan hy die plaas stukkie vir stukkie inpalm. Sias sal nooit ophou om geld uit te mors nie en met Theresa daar, sal hy ’n stewige houvas op Sias kan kry.

      Hy vloek binnensmonds. Hoekom moes die meisiekind haarself nou in die gedugte El Toro loop staan en vasloop?

      Theresa bring die dag onder die bewaking van Zeta en Vasco deur. Sy kan haarself skaars roer, of die twee is by om toe te sien dat sy nie iets probeer aanvang nie.

      Zeta is baie spraaksaam, maar dit help nie om die spanning in Theresa te verlig nie.

      “Jy hou nie van El Toro nie, nè?” wil Zeta eenkeer weet.

      “Wie hou van die duiwel?” is Theresa se teenvraag.

      Zeta glimlag. “As ek jy was, sou ek seker ook so gevoel het. Ek sou dit haat om my einde te sit en afwag.”

      Theresa kyk op.

      “Hoe … hoe is hy van plan om my dood te maak?” vra sy hees.

      Zeta se gesig versag ietwat.

      “Miskien hang hy jou op. Dis minder van ’n lyding as die ander metodes. Die maklikste sal wees as hy jou skiet. Dit sal vinnig gaan.”

      Theresa verbleek.

      “Hy het gesê dat hy nie van koelbloedige moord hou nie.”

      Zeta haal haar skouers op.

      “Nie as hy dit kan verhelp nie, maar hy kan jou ook nie laat gaan nie. Jy is die enigste een wat weet presies hoe hy lyk en dit geld vir ons ander ook.”

      Theresa laat haar kop sak. Zeta praat oor haar teregstelling asof dit haar nie in die minste kan skeel nie. Sou sy dit dalk al vantevore aanskou het?

      Haar gedagtes dwaal na die forse leier, die geheimsinnige karakter vir wie almal ’n groot ontsag het. Sy onthou hoe sy lank terug daarvan gedroom het dat sy El Toro ontmoet. Hy het haar nog altyd gefassineer en in haar dae van ver­skriklike eensaamheid het sy drome om hom geweef. Die skokkende werklikheid verdiep net haar gevoel van verlatenheid. Dit wat eenkeer ’n droom was, het nou ’n wrede nagmerrie geword.

      “Jy is ’n koddige een,” dring Zeta se stem tot haar deur. “Jy wys nie jou gevoelens nie.”

      “Dis iets wat ek gou geleer het om weg te steek.”

      Zeta lag. “As ’n mens nie jou gevoelens wys nie, hoe kan ander weet hoe jy voel?” Sy skud haar kop stadig. “Jy moet ’n baie eensame mens wees.”

      Theresa se kop ruk op.

      “Dit het niks met iemand te doen nie.”

      “Huil jy ooit?”

      Theresa bloos liggies.

      “Net wanneer ek alleen is.”

      Zeta klik spytig met haar tong.

      “Jy is lelik, maar jou eensaamheid het niks daarmee te doen nie. Kyk na my. My neus is amper plat en my wangbene is te hoog en te prominent, maar dit maak nie saak nie. Mans hou van my, omdat ek wys hoe ek voel. Hulle hou daarvan.”

      Theresa knip haar oë.

      “Hoekom sê jy dit vir my?”

      “Omdat ek jou jammer kry. Jy is bang vir almal en nie net vir El Toro nie.” Sy glimlag effens. “Lank gelede was ek en hy minnaars, maar dis alles verby. Ons is nog goeie vriende en ons hou van mekaar.” Sy aarsel en sê dan: “Maar as hy my die geringste kans gee, dan haak ek hom nader en ons trou.”

      Theresa glimlag ten spyte van hoe sy voel.

      “Hy sal nie trou nie.”

      “ ’n Mens weet nooit nie.”

      Theresa swyg ’n paar sekondes en vra dan: “Sal jy dan met hom trou, al het hy al ’n moord gepleeg?”

      “Ja