Geliefde banneling. Annelize Morgan

      “Julle twee vorm ’n pragtige paar,” sê sy hees. “Julle is voëls van eenderse vere. Niks is vir julle heilig of mooi nie!”

      Verhoef se gesig verdonker.

      “Wat de joos is dit deesdae met jou, Theresa?”

      Daar is net geen keer meer aan haar nie.

      “Het Pa dalk jare gelede vir Mamma ook op dié manier gekoop? Was sy dalk tevrede om net deel van ’n koopsom te wees?”

      Barnard Verhoef verbleek.

      “Ek en jou ma het uit liefde getrou.”

      Daar is ’n minagtende glimlag om haar mondhoeke.

      “En waarom word ek dit misgun?”

      Hy ontplof byna. “Wat verstaan jy van onderlinge transaksies? Ek het jou alles gegee wat ’n dogter maar kan begeer en jy is al twintig en sonder ’n enkele man wat in jou belangstel! Ek kan jou tog nie die res van jou lewe onderhou nie?”

      Sy swyg lank voordat sy bitter sê: “Ek is dus net ’n finansiële uitgawe … en ’n ongewenste las vir Pa.”

      Hy verstyf. “Dis nie wat ek gesê het nie.”

      “Dis wat Pa bedoel het.” Sy kyk weg oor die rante. “Nou goed, ek begryp die situasie … Ek is nie só onnosel nie. Ek sal nie langer hier op Sonheuwel bly nie. Ek sal weggaan.”

      “En waar dink jy sal jy heen gaan? Jy is buitendien nog nie mondig nie en tot dan kan jy niks sonder my toestemming doen nie!”

      Haar groen oë draai stadig in sy rigting.

      “Ek sal ’n heenkome vind … en ek sal nié met Sias Beneke trou net om Pa se bankrekening te verstewig nie. Pa sal nie die goud op sy plaas inpalm nie, want ek gaan dit aan hom vertel!”

      Barnard soek nog na woorde toe sy haar perd weer spore gee en by hom verbyjaag af teen die heuwel na die grondpad naby Skoonspruit se grens. Sy kyk nie om toe hy haar probeer terugroep nie; sy hou net aan met ry en rek die afstand ál groter tussen hulle.

      Barnard se mond word kurkdroog. Die woede teenoor sy dogter laai koud in hom op. Die belangrikste is nou dat hy Sias Beneke in die hande moet kry en hom goed die kop was oor sy onbesonnenheid. Hy wat Barnard Verhoef is, sal nie so met hom laat speel nie.

      Woedend oor hierdie nuwe verwikkeling gee hy sy perd spore en jaag in die rigting van die kloof. Daar is moord in sy gedagtes. Hy kan nie toelaat dat die pierewaaier Beneke sy planne verongeluk, net omdat hy nie sy hande van ’n vroumens kan afhou nie.

      Hy kook behoorlik teen die tyd dat hy sy perd aan ’n boom vasmaak en na Sias Beneke begin soek. Hy kom onverwags op hulle af waar hulle onbewus van die wêreld om hulle soet woordjies in mekaar se ore fluister.

      “Beneke!” brul Barnard.

      Die jong man wip orent asof iemand hom met ’n speld gesteek het.

      “Wat maak oom Barnard hier?” vra hy verbouereerd.

      Barnard gluur die meisiekind aan.

      “Weg is jy, vroumens!”

      “Wag ’n bietjie, oom Barnard …” begin Sias, maar sy woorde word kortgeknip deur die ouer man.

      “Bly jy maar liewer stil, Sias. Wat ek vir jou te sê het, het niks met hierdie klein flerrie te doen nie.”

      Marita wag nie langer nie. Sy het al genoeg van Barnard Verhoef gehoor om te weet dat hy ’n gevaarlike man is as hy kwaad word. Dus draf sy vinnig weg na waar sy en Sias hulle perde in die ruigtes gelaat het.

      Barnard kyk na Sias. “En wat beteken dit?”

      “Dis nie ernstig nie, oom Barnard.”

      “Ek gee nie ’n duiwel om of dit ernstig is nie! Theresa het julle gesien en die duiwel is los!”

      “Het sy oom dan gaan vertel? So ’n verbrande klikbek!”

      Barnard se oë skiet vuur.

      “Luister nou mooi, ou seun, ek wil niks twak van jou kant af hê nie. As Theresa kop uittrek, gaan jy dit berou! Jy sal meer as ek verloor en jy moet dít nie vergeet nie!”

      “Ek sal met haar gaan praat, oom.”

      “Jy maak ’n gemors van die saak, Sias! Ek sal dit nie duld nie.” Barnard kners op sy tande. “Sy dreig om weg te loop en as dit gebeur, is ons transaksie ook daarmee heen!”

      “Sy sal nie wegloop nie, oom. Sy weet mos dat sy nêrens heen kan gaan nie.”

      “Ek hoop jy het gelyk, Sias, want as sy dit doen, sal ek haar dalk nie terugkry op Sonheuwel nie.”

      Sias glimlag effens.

      “Miskien moet oom liewer die wêreld vir haar ’n bietjie aangenamer probeer maak. Dan sal sy nie dreig om weg te loop nie.”

      “Hou jou neus uit my sake, Beneke! Ek doen soos ek goeddink op my plaas en ek sal my nie deur ’n bogsnuiter soos jy laat voorskryf nie!”

      Sias hou sy hande afwerend omhoog.

      “Goed, goed, ek sal niks meer sê nie. Ek sal nou met haar gaan praat. Waar is sy?”

      “Ek weet nie,” antwoord Barnard stug. “Sy het soos die duiwel koers gekry die veld in, en ek glo nie sy sal by die huis wees nie. Loop soek haar en bring haar terug, verstaan jy?”

      “Ja, oom.”

      Barnard draai om om na sy perd terug te stap, maar dan steek hy vas en kyk terug na Beneke.

      “Net nog iets, Sias – as jy skelm afsprake met ander dames wil nakom, doen jy dit saans en nie helder oordag nie!”

      Sias frons nors. “Nou maar goed dan, oom Barnard.”

      Barnard gluur hom nog ’n paar sekondes lank aan en dan draai hy eindelik weg. Hy dink darem dat hy sy saak duidelik genoeg gestel het. Sias sal in sy spoor moet trap as hy nie hierdie kans deur sy vingers wil laat glip nie.

      Die volgende probleem wat hy die hoof sal moet bied, is Theresa. Die meisiekind is baie fyngevoelig en dit kan ’n lollery veroorsaak. Hy sal haar moet gaan soek en die saak behoorlik uitpraat. Hy wil nie haar kant van die storie hoor nie; hy wil net absolute gehoorsaamheid op haar afdwing.

      Intussen het Theresa die perd al met die grensdraad langs gestuur in die rigting van die Blyderivier waar sy die reeds moeë dier wil laat suip. Daar kan sy besluit waarheen sy wil gaan. Nou moet sy egter net eers ’n rukkie stilsit en nadink oor wat haar te doen staan. Sy weet dat haar pa haar nie by die rivier sal kom soek nie, omdat almal op Sonheuwel weet dat sy Skoonspruit sorgvuldig vermy.

      By die rivier gaan sy op ’n klip sit en wag dat Bonita klaar moet suip. Dan neem sy die perd aan die teuels en begin al langs die rivier aanstap weg van Sonheuwel. Die son sit nog hoog en daar is nog baie tyd vir haar om te besluit wat sy eintlik wil doen.

      Die enigste gedagte waarvan sy baie seker is, is dat sy nie langer op Sonheuwel wil bly nie. Enigiets sal beter wees as haar bestaan daar. Sy is jammer vir haar ma, maar sy kan nie nou dááraan dink nie. Dis haar eie toekoms en geluk wat op die spel is.

      Op Pelgrimsrus wil sy ook nie bly nie. Hier sal haar pa haar nog elke dag kan kom pla en hy sal dit buitendien nie duld dat sy daar woon en die skindertonge aan die gang sit nie. En ver anderkant die grense van Pelgrimsrus? Wat sal sy daar kry?

      Sy sug liggies en byt op haar tande. Die wêreld is wyd en groot en dis nie net hier op Sonheuwel waar sy met mense soos Sias en haar pa te doen sal kry nie: hulle is oral. Sy het geen versekering van geluk op enige plek in die wêreld nie.

      Theresa klim teen die wal van die rivier uit. Sy moet die soom van haar rytabberd oplig sodat dit nie in die takke verstrengel raak nie. Bonita volg haar rustig en gedwee. Hier en daar vreet sy aan die takkies of gras wanneer Theresa tot stilstand kom om haar tabberd uit die takke los te maak. Dan stap hulle weer verder.

      Ver