Geliefde banneling. Annelize Morgan

is.”

      Hy gaan voor haar staan.

      “Theresa, luister net ’n oomblik na wat ek te sê het! Jy haat my, maar ons word saam in hierdie klugspel ingedwing! Sonder jou kan ek my plaas nie red nie en Skoonspruit beteken baie vir my. Ek is nie so onnosel om te dink dat jy dit nie weet nie.”

      “Jy gebruik my om jou plaas te behou en my pa gebruik my om die strop nouer om jou nek te trek.” Sy skud haar kop stadig. “Nee, Sias, as ek jou hoegenaamd ’n guns wil bewys, moet ek padgee en die troue moet glad nie plaasvind nie.”

      “Dit gaan my ruïneer!”

      Sy kyk kalm na hom.

      “Soos ek my pa ken, gaan hy dit in elk geval doen.”

      Hy kyk agterdogtig na haar.

      “Wat weet jy wat ek nie weet nie?”

      “Ek praat skaars met hom.” Sy draai om en gaan voort om Bonita te roskam. “Buitendien is dit ’n geveg tussen jou en hom met my as julle gemeenskaplike wapen. Wapens dink nie vir hulleself nie.”

      Hy swaai haar om sodat sy weer na hom moet kyk.

      “Ek gaan nie toelaat dat jou pa my lewe verongeluk nie!”

      Sy maak haarself uit sy greep los.

      “Jy het geweet hoe hy is voordat jy jou laat ompraat het, Sias. Nou moet jy maar die vrugte van jou voorbarigheid pluk.”

      “Julle almal smee ’n komplot teen my,” sê hy skielik kwaad. “Julle staan saam, al haat julle mekaar!”

      “Jy praat deur jou nek, Beneke!” sê Johannes skielik van die deur se kant af. Hy stap nader, sy blik stip op Sias. “Wat hier op Sonheuwel gebeur, gaan jou nie aan nie.”

      Sias gluur hom aan.

      “Ek het ’n reg om te weet as jou pa my in die rug wil steek!”

      “Dis ’n kans wat jy uit vrye wil gewaag het.” Johannes beduie deur se kant toe. “Toe, weg is jy! Jy het nie iets hier verloor nie.”

      “Ek en Theresa is verloof!” maak Sias beswaar.

      “Net in naam, buurman, en moet dit nie vergeet nie.”

      “Julle sal weer van my hoor,” brom Sias en laat die broer en suster alleen.

      Johannes draai na Theresa.

      “Hoekom jaag jy hom nie weg wanneer hy hier kom nie?”

      “Hy luister tog nie.” Sy byt op haar onderlip. “Nie een van ons is juis gretig om met die huwelik voort te gaan nie.”

      Johannes frons liggies. “Trek kop uit, Tessa, terwyl jy nog kan. Ek en Ma sal jou help as jy wil weggaan.”

      Sy kyk met groot oë na hom.

      “Julle kan dit nie waag ter wille van my nie, Johannes. Pa sal die lewe vir julle albei baie moeilik maak.”

      Hy glimlag. “Ons sal dit oorleef. Dis oor jou wat ek my bekommer. Jy leef hier op die plaas soos ’n kluisenaar. Jy ontmoet nie ander jongmense nie.”

      Sy draai weg.

      “Ek wil hulle ook nie juis baie graag ontmoet nie. Kyk hoe het dit die dag met die Nuwejaarsfees gegaan. Ek was maar weer alleen soos altyd. Of het jy dit nie eens opgemerk nie?”

      Hy sug liggies. “Dis waar jy ’n fout begaan. Daar is jong mans wat jou baie graag wil leer ken, maar jy kruip in jou dop en sien hulle nie raak nie.”

      Sy glimlag toe sy na hom draai.

      “Moenie so hard probeer om my op te beur nie. Dit sal nie help nie. As jy nou eerlik wil wees, sou jy gesê het dat hulle my uit nuuskierigheid wou ontmoet. Hulle wou sien hoe lyk die arme meisie wie se pa haar in ’n huwelik wil dwing net sodat sy darem ’n man moet kry.”

      Hy skud sy kop heftig.

      “Jy is onregverdig, Tessa. Jy gee hulle nie die geleentheid om tien woorde met jou te praat nie.”

      Sy antwoord nie en gaan swyend voort om Bonita te roskam. Sy hoor hoe Johannes sug en dan ook die stal verlaat.

      Sou daar enige waarheid steek in wat Johannes gesê het? dink sy afgetrokke. Kan daar werklik iemand wees wat in haar belangstel? Sy skud haar kop stadig. Deur die jare het sy al gewoond geraak daaraan dat mense haar bejammer. Sy kan dit net nie glo dat daar nog van hulle is wat anders oor haar voel nie.

      Dit sal beter wees as sy liewer weggaan na waar niemand haar ken of weet van haar pa nie. Dan sal sy weer kan leer om ander in die oë te kyk. Sy sal kan wees wat sy werklik voel sy is. Sy sal kan wees soos wat sy is wanneer sy alleen is waar niemand haar kan sien nie.

      Sy gooi die roskam in die hoek neer. Wat help dit om te droom as die werklikheid so onveranderbaar is? Drome maak haar net ongelukkiger as wat sy reeds is.

      Buite het die son reeds agter die horison weggesak en daar is ’n kalm rustigheid oor die plaas. Môre sal net soos vandag lyk en oormôre ook. Geen drome kan dit verander nie.

      Sy stap vinnig terug na die opstal om haar moeder in die kombuis met aandete te gaan help.

      Theresa bly rusteloos. Sy mis haar daaglikse ritte op die rug van die getroue Bonita. Te voet kan sy ook nie te ver van die huis af dwaal nie. Haar moeder se waaksaamheid maak haar ietwat kriewelrig.

      Die Saterdagoggend kan sy dit nie langer verduur nie. Sy laat Bonita opsaal en besluit om net ’n kort entjie te gaan ry. Sy steur haar nie aan haar pa se wilde gewuif met sy arms nie. Sy het lank genoeg hier in die huis vasgekluister gesit en ’n bietjie vars lug kan haar tog geen skade aandoen nie.

      Sy jaag al met die kruin van die heuwel langs in die rigting van oom Japie Maritz se plaas. Daar maak sy gewoonlik ’n draai in die koel kloof wat die twee plase skei. Daar is ’n stroompie waar Bonita kan suip voordat hulle terugkeer.

      Terwyl sy voortry, kyk sy terloops na die opstal van Skoonspruit en byt op haar tande. Oor minder as ses maande sal sy haar intrek daar moet gaan neem.

      Sy spoor Bonita aan om vinniger te ry en swenk spoedig op in die kloof na die waterstroom. Sy sien die twee perde tussen die ruigtes en hou Bonita in. Die een perd is dié van Sias Beneke en die ander is die klein merrie waarop Marita dikwels ry.

      Versigtig gly sy van die perd se rug af en stap onseker nader.

      Sias kyk op en sien haar deur die struike nader kom. Net ’n oomblik lank skuif ’n ontevrede skaduwee oor sy gesig en dan glimlag hy stadig.

      “Kom gerus nader, Theresa,” nooi hy gulhartig sonder om sy arm om Marita se skouers weg te neem. “Het jy dalk na my kom soek?”

      Theresa steek vas en staar na hom. Die skok en vernedering om hom só met die ander meisie te sien sit, ruk deur haar. Sy antwoord nie, omdat sy haar eie stem nie kan vertrou nie. Sy bly net na hulle kyk en sy haat hulle triomfantlike gesigte.

      Skielik draai sy om en hardloop terug na haar perd terwyl sy Sias agter haar hoor lag. Blindelings en briesend kwaad jaag sy uit die kloof terug na die opstal op Sonheuwel. Sias se lag bly nog lank soos ’n refrein in haar ore opklink.

      Halfpad na die huis toe kom sy haar pa teë wat met ’n onweersuitdrukking op sy gesig sy perd inhou.

      “Het ek jou nie verbied om alleen op die plaas rond te ry nie?” bulder hy.

      Sy ruk die teuels stywer en Bonita steier agteroor.

      “Miskien moet Pa maar self daar in die kloof gaan kyk!” skreeu sy ontsteld terug. Die trane brand agter haar ooglede. “Dis alles goed en wel om my soos ’n slagskaap te verkoop, maar is dit nodig om dit so ooglopend te maak!”

      Hy keer haar voordat sy wegjaag.

      “Wat de duiwel bedoel jy?”

      “Pa se oogappel-buurman, Sias Beneke, sit skaamteloos alleen in die kloof saam met Marita Deysel! Of het Pa hom hierdie soort vryhede belowe?”