Ena Murray Omnibus 39. Ena Murray

kinders, julle moet haar bel en sê jul pa is nie hier nie. Sy kan mos nie die hele ent pad kom en Henk is nie ...”

      “Die telegram het te laat gekom, tante. Haar trein het al ’n uur gelede vertrek. Sy is al op pad.”

      “Dis jammer ...”

      “Sy sal nie omgee nie. Sy is baie lief vir ons en ons vir haar. Sy sal lekker hier by ons kuier. Kan ons solank die gastekamer vir haar regkry, tante?”

      “Ja. Ja, julle sal seker moet.” Tant An skud haar kop. Hoe meer dae, hoe meer dinge. Vir wat kon Henk haar darem nie maar van haar vertel het nie? En al die tyd dink sy juffrou Huizeman is die een. “Gebruik die beste lakens en slope, kinders. En sit genoeg komberse op die bed.”

      “Ja, tante. Ons sal.”

      Die tweeling laat ’n nog steeds verwarde tant An in die kombuis agter en begin opgewonde met hul selfopgelegde taak. Nog nooit het hulle soveel aandag aan die opmaak van ’n bed bestee as vandag nie. Alles moet net honderd persent vir hul tannie Lara wees. Ironies genoeg bedank hulle nou hul klasonderwyseres wat hulle ’n honderd keer hul beddens laat aftrek en laat oor opmaak het.

      Toe tant An hulle vir aandete roep, is hulle darem tevrede. Daar kort nog net blomme in die kamer, maar met dié het hulle reeds raad. Hulle sal vanaand van tant Babes se asters gaan gaps.

      “Wil tante nie sien hoe lyk sy nie?” vra Bokkie tussen die souskluitjies deur, en tant An kyk haar weer fronsend aan. Sy het al die gevoel die kinders is besig met gekskeer.

      “Ja, natuurlik. Ek sal haar graag wil sien, maar ...”

      “Pa het ’n foto van haar. Hy steek dit in sy lessenaar weg. Wag, ek gaan haal dit gou.”

      Toe Bokkie by die deur uit verdwyn, skud tant An haar kop weer. Hierdie vreeslike geheimsinnigheid kan sy net nie kleinkry nie. Dan is dit of daar meteens ’n lig vir haar opgaan. Seker nooit anders nie, dink sy en glimlag. Dié Henk is nie onnosel nie. Natuurlik kon hy nie wyd en syd bekend maak dat hy reeds ’n nooi het nie. Dan sou juffrou Huizeman hom nooit gehelp het met die tweeling nie, want dit was tog baie duidelik dat sy nie net uit blote belangstelling in die tweeling die reusetaak aangepak het om hulle ’n bietjie reg te skaaf nie. En nou is dit ook meteens glashelder vir die ou tannie hoekom Henk besluit het dat die tweeling ’n bietjie getem moes word. Dis natuurlik alles ter wille van die geheimsinnige nooi. Hy was natuurlik bang dat sy die hasepad sou kies as sy besef dat sy ’n wilde, onhebbelike tweeling op die koop toe kry as sy met Henk trou.

      Maar die tweeling is deesdae baie skaflik en mak en geen vrou hoef meer bang te wees om aan Henk Beukes die jawoord te gee nie. Juffrou Huizeman gaan egter nie hiervan hou wanneer sy die waarheid agterkom nie, dink tant An effens bekommerd. Maar dis Henk se probleme daardie.

      Om die waarheid te sê, tant An het al bedenkinge gehad oor hierdie juffrou. Diep in haar hart het sy gevoel dat sy nie die regte vrou vir Henk of die regte ma vir die tweeling sou wees nie. Maar sy het stilgebly. Dit was Henk se sake. En toe Henk die afgelope tyd al meer in die rigting begin praat van dat hy “seker maar sal moet trou, veral ter wille van die tweeling”, het tant An maar net aangeneem dat juffrou Huizeman die een sal wees. Maar al die tyd het Henk ander planne gehad!

      As die tweeling van hierdie vrou hou, dan moet sy gaaf wees, besluit die ou tannie. En toe Bokkie die foto triomfantlik voor haar neus druk, moet sy saamstem: sy is pragtig!

      Sy glimlag breed vir die tweeling en hulle glimlag ewe breed terug. Sy het die hele deurmekaarspul ontrafel en alles is nou vir haar duidelik. Sy begin nou self opgewonde daarna uitsien om hierdie mooi nooi van Henk in lewende lywe te ontmoet. Hulle moet dit vir haar baie aangenaam hier maak, sodat sy nie te teleurgesteld sal wees omdat Henk nie hier is nie.

      Toe dit goed donker is, sluip die tweeling stilletjies uit die huis nadat hulle seker gemaak het dat tant An al gereed is om te gaan slaap. Hulle nader die pragtige asters versigtig.

      Ongelukkig vir hulle onthou tant Babes op daardie oomblik dat sy nog nie haar plantjies wat sy teen die ryp wil beskerm, toegemaak het vir die nag nie, en die onvermydelike gebeur.

      Sy kyk die skoolhoof se tweeling verbaas aan en kyk dan af op die paar asters in elkeen se hand wat duidelik toon wat presies hier aan die gang is. Voordat die verbaasde vrou nog ’n woord kan uitkry, is dit Tokkie wat opgewonde begin verduidelik.

      “Ag, tannie, moenie vir ons kwaad wees nie. Ons wou net so ’n paartjies pluk. Tannie sien, ons wil hê die huis moet mooi lyk môre, want Pa se meisie kom kuier en ...”

      “Ons wou nie regtig steel nie, tannie,” val Bokkie ook weg. “Ons wou net so ’n paartjies in haar kamer sit en ...”

      Die vrou glimlag. Teen hierdie tyd ken almal al die tweeling. Hulle was die afgelope tyd redelik stil, maar dit sal mos darem nie die eerste keer wees dat hulle in haar asterakker of in haar vrugtetuin besoek aflê nie! Sy glimlag nou, maar tog fronsend. “Natuurlik kan julle maar ’n paar astertjies kry, kinders. As julle kom vra het, sou ek julle ’n hele arm vol gegee het.” Die twee lyk skuldig en skaam. “Maar vir wie, sê julle, wil julle die blomme hê?”

      “Vir ... vir ... Pa se meisie wat kom kuier, tannie.”

      “Jul pa se ... meisie?” Die vrou lyk openlik ongelowig, en Bokkie verduidelik heftig.

      “Dis waar, tannie. Pa se regte meisie kom kuier môre vir ons. Tannie sal haar nog sien.”

      “O.” Sy klink nog steeds skepties. “Wie is dié meisie?”

      “Dis tannie Lara, tannie. En sy gaan nog ons ma word. Tannie sal self sien.”

      “O.” Hierdie keer klink sy oorbluf. Sy het nooit geweet Henk Beukes het ’n vaste meisie nie, en volgens die tweeling gaan hulle beslis trou. Sy glimlag nou en sê vriendelik: “Nou toe, kom ons pluk vir haar ’n bos van die mooiste asters. Wat sê julle is haar naam?”

      “Tannie Lara Kirsten. Sy is vreeslik mooi, tannie.”

      “Hou julle van haar?” word daar tussen die blommeplukkery deur gevis.

      “O ja, tannie! Sy is vreeslik gaaf.”

      “Dan moet julle haar een oggend vir tee bring, hoor? Ek sal haar graag wil ontmoet en laat tuis voel aangesien sy ons skoolhoof se vrou gaan word. Jul pa het so baie vir ons skool gedoen.”

      “Goed, tannie. Ons sal, tannie. Baie dankie vir die blomme, tannie. Ons ... ons is jammer ... Ons sal volgende keer kom klop en vra, ons belowe.”

      “Goed, kinders. En onthou nou om julle ... e ... aanstaande nuwe ma vir my te kom wys, hoor?”

      “Waar draai jy so lank?” wil haar man weet toe sy weer binnekom, en tant Babes lag.

      “Ek betrap toe netnou die tweeling hier in my asterakker,” lig sy haar man in en vertel hom dan.

      Hy skud ook maar net sy kop laggend. “Ai, dié tweeling darem! Maar wat dan van die juffrou wat so hard vlerksleep by Henk Beukes? Ek het gedink sy gaan hierdie slag die paal haal.”

      “Dit klink nie so volgens die tweeling nie. Ek het eers gedink dis sommer ’n storie wat hulle uit hul duim suig, maar hulle het tot die vrou se naam genoem. Dis ene mevrou Lara Kirsten, en sy kom glo môre. Ek het hulle gesê hulle moet haar bring vir tee. Ek hoop hulle doen dit.”

      Haar man neem weer sy koerant op. “Wel, ek is bly vir Henk Beukes se onthalwe dat hy weer gaan trou. Die tweeling het ’n ma nodig en hy is nog sommer ’n jong man. Hy moes lankal weer getrou het.”

      “Ja. Wag, ek wil tog net gou vir Martjie bel en hoor of sy hiervan weet. Dis die eerste woord wat ek vanaand hoor dat Henk Beukes ’n onbekende meisie het. Net gister nog het Martjie gesê hy sal maar seker met Estelle Huizeman trou. Daar wag vir haar ’n verrassing!”

      En so, nog voordat die trein die klein stasie van Jagershoek binnestoom, weet ’n groot deel van die dorp al dat Henk Beukes se aanstaande vandag hier aankom. Nie dat jy hulle kan kwalik neem nie. Henk is ’n baie gewilde en geliefde persoon in die gemeenskap en dis