Ena Murray Omnibus 39. Ena Murray

gaan dan eers alleen plaas toe?”

      “O nee. Ek gaan julle nie daar alleen loslaat nie. Julle sal binne twee dae jul bene of nekke breek. Nee, julle bly eers hier by tant An totdat ek terugkom.”

      Hulle kyk vinnig na mekaar, misnoeë duidelik op die gesiggies. Nog tien dae langer om te wag voordat hulle hul presente kan aantrek! Dis vreeslik!

      “Ons gaan ook nie vir die laaste deel van die vakansie plaas toe nie; ten minste nie na Ouma-hulle toe nie.” Twee paar blou oë draai na hom terug, en hy maak eers keel skoon. “Dis ook op ’n plaas, maar dis in ’n heeltemal ander streek. ’n Regte Bolandse wingerdplaas. Hoe klink dit?”

      Hulle frons, kyk weer na mekaar, dan sê Tokkie reguit. “Goor.”

      Henk Beukes frons. Miskien oordryf Estelle tog nie. Sy dogters het nog baie te leer voordat hulle regtig dametjies sal wees.

      “Jou taal, Tokkie!” berispe hy flou, sy oë ondersoekend. “Hoekom dink julle dit sal nie lekker wees nie?”

      “Daar’s net ’n spul ou druiwe. Daar’s nie diere en perde en ...”

      “Miskien is daar. Hoe weet julle? Ek sal vir juffrou Estelle vra of daar is ...” Hy swyg vinnig toe hy die skokvonkies in hul oë sien flits en erken dan half lamlendig, soos dit in sy eie ore klink: “Juffrou se ouers bly daar. Sy het ons genooi om die laaste deel van die vakansie daar te kom kuier. Ek het gedink dit sal vir ’n verandering baie lekker wees.”

      Dat die tweeling beslis nie met hom saamstem nie, is so duidelik soos daglig.

      “Hoekom wil julle nie gaan nie?”

      Die gesiggies is bot, Bokkie se stem nog botter. “Ons wil na Ouma-hulle toe gaan, nie ... daarheen nie.”

      Henk voel sy humeur weer aan die teuels pluk. Regtig, die tweeling maak dit ook nie vir hom makliker nie. Sy gesig verstreng. “Ons kan Desember weer na Ouma-hulle toe gaan. Nou gaan ons eers in die Boland kuier.”

      Bokkie is byna in trane. “Pa, ag, Pa, laat ons na Ouma-hulle toe gaan en dan gaan Pa alleen vir juffrou kuier ...”

      Tokkie draai soos ’n pikkende slang na haar suster. “Is jy dan mal, man?” sis sy en rek haar oë groot en betekenisvol, en Bokkie lyk soos ’n ballon wat geprik is. Dis waar, besef sy verslae. Dis te gevaarlik om Pa alleen daar te laat kuier.

      “Ek het klaar die uitnodiging aanvaar en ek gaan dit nie nou weer terugtrek net omdat julle vol fiemies is nie.” By die deur draai Henk weer terug. “Ek weet nie wat deesdae met julle aangaan nie, maar ...” Sy stem raak weg toe hy teen die vier strak oë vaskyk en hy maak maar liewer dat hy wegkom.

      Dis ’n hele rukkie stil in die slaapkamer nadat die deur agter hul pa toegegaan het, en dan bars Tokkie half in trane, half ergerlik los: “Dis ’n mooi grap om vir ons te vra wat makeer ons deesdae! Hy moet liewer vir homself daardie vraag vra.”

      Bokkie is ook duidelik ontstig. “Speel ons sokker saam met die seuns, is dit nie reg nie. Sit ons soos dametjies met gevoude handjies, dan is dit ook nie reg nie. Ek begin nou moeg raak vir hierdie spulletjie. Daar moet nou ’n end aan kom.”

      “Daar moet liewer ’n end aan kom, want weet jy wat dink ek?”

      “Nee, wat?”

      “Weet jy hoekom daar nou skielik op daardie Bolandse plaas gekuier moet word? Dis om ouers te vra, sê ek jou!”

      “Ouers vra?” Bokkie lyk verbysterd asof sy nog nooit voorheen van so iets gehoor het nie.

      Tokkie se trane van so ewe is vergete en sy verduidelik opgewonde: “Ja, man. Pa gaan ouers vra – ou Huizeman se ouers om met haar te trou.”

      “Tokkie! Nooit! Dit kan nie wees nie!”

      “Ek sê vir jou dis net wat dit is! Hierdie gekuiery is nie om dowe neute nie. Hulle sien mekaar elke dag. Waarvoor moet daar dan nog in die vakansie ook saamgekuier word?”

      Dis nou Bokkie se oë wat skielik begin blink. “Tokkie, ek sterf tien duisend dode as dit is soos jy sê dit is.”

      “Dit is so, en dit sal niks help om te wil doodgaan nie. Dit sal dit nie keer nie. Dink, man. Dink! Ons moet nou iets doen!”

      “Ek het jou lankal gesê ons moet iets doen,” verwyt Bokkie onredelik. “My verstand staan botstil. Ek kan nie ...”

      “Ek het dit! Ek het dit!” Tokkie spring op en draai ’n slag in die rondte. “Ons moet vir tannie Lara laat kom.”

      Bokkie frons. “Ja? Hoe?”

      “Ons nooi haar om te kom kuier. Dis al. Daardie tien dae wat Pa weg is op jag.”

      “Wat sal dit aan die saak verander? Dan sien Pa haar tog nie, en as hy terugkom, moet ons nog altyd na daardie ou plaas toe.”

      “Nee, man. As Pa terugkom, sal hy tannie Lara mos hier kry en dan ... en dan ...”

      “Ja? Wat dan?”

      “Wel ... e ... en dan sal hy mos sien sy is beter en mooier as juffrou en dan sal hulle trou ...”

      Bokkie kyk haar skepties aan. Tokkie kan altyd ’n ding so lekker reg praat, maar ... “En sê nou Pa kry nie sinnigheid vir tannie Lara nie? Sê nou maar ...?”

      “Ag, hou op met spoke sien, Bokkie! Natuurlik sal Pa sinnigheid in haar kry,” sê Tokkie op só ’n toon wat geen twyfel laat nie, en te oordeel na haar gesigsuitdrukking, moet Henk Beukes liewer sinnigheid in die vreemde vrou kry of ... Ja, of wat? vra Tokkie haarself af. Maar daar sluit sy haar gedagtes gerieflik vinnig af. Dis ’n probleem vir later. Nou moet hulle net sorg dat tannie Lara hier kom.

      Toe Lara die dringende brief ontvang, voel sy half in ’n hoek gekeer en ook ietwat verward. Iets vertel haar dat dit nie net ’n blote vriendelike uitnodiging is om te kom kuier nie.

      “Ek weet nie, Thel. Hier is iets wat my hinder. Jy weet dis nou weke dat ek laas van die pa self gehoor het. Eintlik het hy die hele korrespondensie ná sy tweede brief net so aan die tweeling oorgelaat. Hy het totaal van die toneel af verdwyn. Buiten daardie keer oor die klinknaelbroeke en die tweeling se rugbyspelery het hy nog nooit weer raad gevra nie.”

      Thel kyk ook fronsend op die brief in Lara se hande af. “Dit is eienaardig. En nou die uitnodiging van die tweeling om te kom kuier – solank hul pa gaan jag. Dis al asof die man nou aan die weghardloop is. Daar is beslis iets snaaks aan die gang.”

      “Uit die aard van die saak en om goeie maniere se onthalwe, behoort hý tog die uitnodiging aan my te rig. Hy weet tog dat ek nie net op die tweeling se uitnodiging kan gaan nie. Dit ... word net nie gedoen nie,” laat Lara bekommerd hoor. Dan glimlag sy. “Hulle is darem in ekstase oor die klere wat ek gestuur het. Ek is so bly. Hulle weet nie dat ek groter plesier daaruit gekry het om dit vir hulle te gaan uitsoek en koop as wat hulle moontlik kan hê om dit te dra nie!”

      Haar oë is sag. “Dit sal seker vir ander mense verspot klink, maar jy weet, Thel, hierdie twee kinders het weer my lewe heelgemaak. Ek weet nie wat sou van my geword het as hulle nie op daardie tydstip op die toneel verskyn het nie. Hul briefies beteken vir my so baie, eintlik buitensporig baie, in ag geneem dat hulle totale vreemdelinkies is, iemand anders se kinders. En tog, hulle het deel van my geword, Thel. Jy weet, ek begin my al verbeel dat hulle myne is; dat hulle maar net êrens op kosskool is en ...”

      Sy lyk verleë. “Ek klink nou seker, soos wat die tweeling dit sou stel, half van my trollie af!” Dan word haar gesig ernstig. “Maar as hulle nou weer skielik uit my lewe moet verdwyn, net so skielik as wat hulle daarin verskyn het ... Ek sal hulle verskriklik mis, Thel!”

      Thelma se oë is ook teer en begrypend. “Ek verstaan heeltemal, Lara. En jy is nie verspot om so oor hierdie twee kinders te voel nie, al het jy hulle nog nooit met ’n oog gesien nie. Ek is dan self versot op hulle.” Sy lag. “En selfs Bert vra deesdae gereeld: ‘Was daar nie ’n brief van die tweeling nie?’” Hulle lag saam. “Nee, hulle het al deel van ons geword. Familie. Dis ondenkbaar dat hulle