Ena Murray Omnibus 39. Ena Murray

Henk. Hoekom?”

      “Nee. Nee, ek vra sommer, tante.”

      Dan stap hy fronsend terug en gaan sit weer agter sy lessenaar, sy werk vergete, die kommer op die voorgrond. Maar dis of hy nie meer deesdae die vrymoedigheid soos vroeër het om reguit en vertroulik met die tweeling te gesels nie, en sonder dat die tweeling weet, het hul pa ook al meer as een keer daardie “ontluikende vroulikheid”, wat die oorsaak van alles is, in stilte verwens. As hulle net nie hoef groot te geraak het nie! As hulle maar sy rabbedoe-dogtertjies kon bly met die poniesterte, die klinknaelbroeke en die kaal voete!

      Dan het hy homself probeer bemoedig. Hy sien sommer spoke. Daar skort niks met die tweeling nie. Hulle is maar net besig om groot te word, en hy sal dit maar moet aanvaar, soos Estelle aan hom uitgewys het. Sy het hom verseker dat hy hom verbeel dat die tweeling ongelukkig is. Dis maar alles groeipyne, en sy behoort seker beter te weet as hy. Sy is ’n vrou.

      Intussen neem die korrespondensie met die onbekende Lara Kirsten toe. Sy het hulle, natuurlik via hul pa, ook genooi om aan haar te skryf en hierdie keer het die skrywery baie makliker gegaan. En toe hulle eers begin vertel het, het alles sommer spontaan uitgeborrel. Net van juffrou Estelle het hulle nie ’n woord gerep nie.

      “Pa sal seker nie hierdie week skryf nie. Ons het gesê ons sal vir tannie skryf,” draai hulle die saak reg, sodat dit nie moet snaaks lyk as sy nie ’n brief van die wewenaar ontvang nie. “Ons verjaar oor veertien dae. Dan is ons vol dertien.”

      Lara glimlag toe sy dit lees. Die briefies wat sy al van hulle ontvang het, is so spontaan en kinderlik dat hierdie onbekende tweeling reeds diep in haar leë hart ingekruip het.

      Thelma stel net so belang in elke brief wat daar aankom en kan nie wag om Lara eers kans te gee om eerste die briefies te lees nie.

      “Die tweeling skryf hulle verjaar oor veertien dae en dan is hulle vol dertien,” lig sy Thelma in. “Ek wonder of dit sal snaaks lyk as ek vir hulle geskenkies stuur.”

      “Natuurlik sal dit nie. Ek dink hulle sal dit vreeslik waardeer. Onthou, hulle het nie ’n ma wat vir hulle iets kan gee nie. Hul pa sal seker wel, maar dis nie dieselfde nie. Jy weet, Lara, hoe meer ek van hulle hoor en hulle deur die briewe beter leer ken, hoe meer pateties word hulle vir my. Kan jy jou voorstel hoe anders ’n kind se lewe is wat sonder ’n ma moet grootword? Jy weet, ek besef al meer, sedert dié tweeling op die toneel verskyn het, hoeveel mý ma vir my beteken het. Ek is self nou al ’n ma, maar haar waarde kan ek nou eers na reg waardeer.”

      Lara knik. “Dis waar. Eintlik weet hulle nie en besef hulle nie wat hulle mis nie, maar tog is die gemis daar. Hulle soek na iets, en hulle besef nie dis na ’n ma nie. Eienaardig dat die pa nog nie weer geskryf het nie. Of miskien dink hy dat die tweeling self beter hul probleme aan my sal kan voorlê as hy. Nietemin, hy tree tog vir my effens eienaardig op. In elk geval, hy is nie die een van belang nie. Dis die tweeling.” Sy staan op. “Ek gaan sommer nou winkels toe.” Dan glimlag sy. “Ek weet presies wat ek vir hulle gaan koop. Hulle skryf hulle gaan gewoonlik die lang skoolvakansie na hul ouma en oupa se plaas toe. Ek dink twee splinternuwe klinknaelbroeke sal dan uitstekend te pas kom!”

      Terwyl Lara van die een winkel na die ander loop op soek na ’n spesifieke soort klinknaelbroek, besef sy self nie hoe sy begin verander het sedert sy daardie dag op die hulpgeroep van ’n wewenaar-pa geantwoord het nie. Daar het weer sin in haar lewe gekom. Sy het skielik weer iets om te doen. Sy is weer van belang vir iemand, vir ’n onbekende tweeling. Op ’n wonderlike, uitsonderlike wyse het God haar kinders in ’n mate weer aan haar teruggegee.

      6

      Twee dae voor die tweeling se dertiende verjaardag kom daar ’n pakkie vir hulle in die pos aan en baie opgewonde sluip hulle daarmee na hul kamer.

      Elke oog rek soos ’n piering toe hulle die klinknaelbroeke met bypassende hempies uithaal en in die lug hou.

      “Tokkie, is dit nie pragtig nie!” roep Bokkie in ekstase uit, en haar suster druk vinnig haar hand oor haar lippe.

      “Sjuut, man! Nie so hard nie!” Weer streel die handjies oor die pragtige klere. “Dit lyk glad nie soos ons ou klinknaelbroeke wat ou Snuffelpot weggegooi het nie. Kyk hoe mooi is die rooi omboorsels.”

      “Ja, en dis op die broek se sakke en die hempies s’n. O, dis wonderlik, Tokkie! Tannie Lara gaan ’n lekker ma wees!”

      By hulle bestaan daar nou geen twyfel meer dat hierdie tannie Lara hul nuwe ma gaan wees nie. Niemand, net niemand anders sal hulle bereid wees om te aanvaar nie. Juffrou Estelle se aandele sak met elke brief wat die afgelope weke hier aangekom het met rasse skrede. Nou, ná hierdie geskenke, het sy glad nie meer aandele nie.

      “Hier is ’n briefie by. Sy skryf sy hoop dit pas en dat ons lekker daarmee op die plaas by Ouma en Oupa sal kuier.” Bokkie kyk op. “Ek sal dit nooit hou tot daardie tyd nie. Kan ons dit nie gouer al aantrek nie?”

      “Sodat ou Snuffelpot dit soos met ons ander oues weggee vir liefdadigheid? Dit sal die dag wees! Nee, jong, ons sal dit maar goed moet wegsteek totdat ons eers op die plaas is. Daar is sy tog nie by nie en Pa sal nie eens weet dis klinknaelbroeke hierdie nie. Dis te mooi.”

      “Ja. Ons sal seker maar moet wag tot dan, anders sal hulle ook wil weet waar kom ons hieraan en ...” Bokkie lyk weer diep bekommerd, hoewel die handjie voortgaan om oor die mooi uitrusting te streel. “Tokkie, ons sal die een of ander dag iets moet doen! Hoe gaan tannie Lara ooit ons ma word as ons net altyd skryf en skryf? Pa weet nog nie eens van haar nie!”

      Tokkie se vreugde is ook ietwat gedemp. Dit is ’n netelige probleem hierdie. Sy het al haar verstand voos gefynkam op soek na ’n plan, maar tot dusver wou hierdie briljante planmakerbrein net nie saamspeel nie. Hoe gemaak om vir tannie Lara en Pa by mekaar te kry? Nee, dit wou net nie kom nie.

      “Hoekom dink jy nie ’n slag aan iets nie?”

      Bokkie sug. “Ek het my al morsdood gedink. Kan ’n mens haar nie sommer reguit vra of sy nie maar met Pa wil trou nie?”

      “Jy’s laf! Al sê sy ook ja, wat van Pa? Dink jy hy sal sommer met ’n vrou gaan trou wat ons vir hom uit ’n tydskrif gekry het? Hy vermoor ons liewer!”

      “Ons wys hom haar kiekie. Hy sal moet erken sy is baie mooier as ou juffrou Huizeman,” verdedig Bokkie haar fantastiese plan.

      “Nee, dit sal nie uitwerk nie. Ons sal aan iets anders moet dink. O, maggies, hier kom iemand met die gang af. Druk die goed onder die matrasse in en gaan sit daarop.”

      Dit word blitsig gedoen en toe die kamerdeur oopgaan, sit Henk Beukes se twee dogters hom doodluiters met onskuldige oë van hul beddens af en aankyk. Sy wenkbroue lig omhoog, dan frons hy.

      “Wat sit julle so?” Hy weet hy tree verkeerd op, maar alles werk deesdae op sy senuwees. Dis tyd dat die wintervakansie kom dat hy ’n bietjie kan wegbreek. Miskien sal hy weer perspektief op die jagveld kry.

      “Pa?”

      “Ek vra hoekom sit julle so?”

      “Sommer maar, Pa.”

      Hy kyk hulle stip aan. Die tweeling is darem beslis nie meer wat hulle was nie. “Hoekom gaan speel julle nie?”

      “Ons sal ons rokke vuil mors, Pa.”

      Sy frons word dieper. “Maar het julle nie ou klere waarin julle kan speel nie?”

      “Nee, Pa. Juffrou het ons ou broeke weggegee.”

      Henk is stil. Deksels! Miskien dryf Estelle hierdie dametjie-makery te ver.

      Hy sug saggies, probeer sy geïrriteerdheid beheer. Dis glad nie meer deesdae so lekker in hierdie huis nie. Hy wens die tweeling wil grootword en klaarkry, as hulle dan nou moet grootword.

      “Ek het julle kom vertel van ons wintervakansieplanne.” Hulle kyk hom net stilswyend aan en vir die soveelste keer die afgelope tyd voel hy meteens ongemaklik voor sy twee dogters, iets wat tot nou toe ’n onbekende gewaarwording was. “Wil julle nie weet nie?”

      “Ons