Ena Murray Omnibus 39. Ena Murray

kyk hulle waarskuwend aan.

      “Jul gedrag en optrede het die afgelope dae so verrassend verbeter dat ek voel ek kan met ’n geruste hart vertrek. Ek hoop nie dat ek, wanneer ek terugkom, moet hoor dat die vertroue wat ek in julle gestel het, misplaas was nie. Ek wil niks hoor wanneer ek terugkom nie, hoor julle twee? Julle vang niks onverantwoordeliks aan solank ek weg is nie!”

      “Nee, ons sal nie, Pa!”

      “Natuurlik nie, Pa!”

      “Nou goed. Solank ons mekaar verstaan.” Hy kyk hulle onseker aan, en die eerste keer kry hy ook daardie gevoel waarmee hul klasonderwyseres al dae lank worstel: hulle het darem besonder vinnig verander. Soos handomkeer. Hy wonder of daar nie iets agter skuil nie. “Het julle toe weer nagedink oor die ander saak?”

      “Watter saak, Pa?”

      “Oor die feit dat ons die laaste gedeelte van die vakansie by juffrou Estelle-hulle gaan kuier. Het die gedagte darem al meer aanvaarbaar geword of ...?”

      “Ag, Pa, dit lê nog so vér in die toekoms.” Tokkie glimlag hom breed toe. “Môre het sy eie paaie!”

      Henk moet vinnig die glimlag agter sy hand verberg. Die tweeling het die afgelope tyd begin boeke lees – noudat hulle nie meer saam met die seuns sokker mag speel nie. Hy trek sy gesig op ’n sedige plooi.

      “Dis waar, Tokkie. Môre het sy eie paaie. Dit lê nog ver in die toekoms – ’n hele tien dae ver. Goed. Ons praat weer wanneer ek terug is. Maar kyk dat jul goedjies reg en skoon is, sodat ons net kan pak wanneer ek terugkom.”

      Hulle waai vir hom tot siens totdat hy ook uit sig verdwyn en Bokkie wil weet: “Hoekom is grootmense so lief om te preek?”

      “Dis omdat die meeste grootmense se mangels al uit is. Hul keelgate is te groot.” Sy frons. “Hier kom die posbode aan. Dit lyk soos ’n telegram.”

      “Dis vir meneer Beukes,” lig die posbode hulle in, en Bokkie kyk hom vererg aan.

      “Ons kan ook lees, dankie. Gee hier. Ek sal teken.” Toe hy weg is, kyk hulle mekaar onseker aan. “Sal ons dit oopskeur?”

      “Dis al manier om vas te stel van wie af dit kom. Gee hier.” Tokkie voeg die daad by die woord en tot hul grootste vreugde is dit van tannie Lara.

      “Dis net om te sê sy sal môremiddag vieruur hier aankom. O, dis wonderlik om te dink sy is môremiddag hierdie tyd al hier!”

      “Ja. Maar dit sou darem ’n geboddery afgegee het as daardie telegram vyf minute vroeër hier aangekom het! Dan sou Pa dit in die hande gekry het en dan ...”

      “Wel, dit het nie, so moenie koue rillings kry nie. Daar’s nou ’n ander ding, Bokkie. Ons sal nou vir tant An moet vertel. Sy sal moet weet dat hier môre ’n vrou kom kuier.”

      “Ja, dis waar. Wat gaan ons haar vertel?”

      “Dit sal ons goed moet bespreek. Kom ons gaan eers kamer toe.”

      Dis eers laat die middag dat hulle tant An in die kombuis opsoek. Teen hierdie tyd sal hul pa al goed op pad wees jagveld toe en sal tant An, indien sy so iets in die kop mag kry, hom nie meer kan laat terugroep nie.

      “Sjoe, dis koud buite,” laat Tokkie hoor en kom maak haar hande warm by die stoof.

      “Ja, dis sommer regtig koud buite,” beaam Bokkie en voeg haar by haar suster. “Wat maak tante?”

      Die ou tannie glimlag. “Souskluitjies – omdat julle twee sulke soet kinders die afgelope tyd was.”

      “Souskluitjies!” kom dit asof uit een mond. Dis hul geliefkoosde gereg.

      “Toe, staan nou eers so ’n bietjie eenkant toe. Julle is in my pad,” sê tant An, en die tweeling gee so ’n entjie pad, en Bokkie draai haar oë vir Tokkie. Sy moet nou begin praat!

      Tokkie maak keel skoon, soek na haar sakdoek en gee skielik ’n uitroep.

      “O, gonna-patat!”

      “Wat is dit, kind? Moenie jou by die stoof verbrand nie,” sê tant An vinnig, dadelik half senuweeagtig. Die tweeling het nog nooit alleen by haar gebly nie, en sy moes nog nooit die verantwoordelikheid vir hulle alleen dra nie.

      “Nee, ek het nie gebrand nie. Dis hierdie telegram. Ek het skoon daarvan vergeet.”

      Tant An frons. “Watter telegram?”

      “Hierdie een. Dit het gekom nadat Pa al weg was.”

      “Van wie af? Ek het nie nou my bril hier nie. Wat sê dit?”

      “Dis van Pa se vriendin af.”

      “Vriendin?” Tant An lyk verward. “Maar juffrou Huizeman is gister maar weg ... O, dis seker om te laat weet sy het veilig aangekom. Gaan sit dit in jou pa se studeerkamer neer.”

      “Nee, tante. Dis nie van haar nie,” spring Bokkie ook nou by. “Dis van Pa se vriendin – se regte vriendin – af. Mevrou Kirsten.”

      Tant An laat die lepel waarmee sy doenig was, sak. “Ek het nog nooit van haar gehoor nie. Wie is sy?”

      Tokkie sug. Tant An was seker nie danig slim op skool nie, dink sy by haarself en herhaal weer met nadruk: “Sy is Pa se vriendin – sy spesiale vriendin.”

      Tant An lyk nou net so stomonnosel soos die tweeling soms kan lyk, en Bokkie se gedagtetrant is min of meer dieselfde as haar suster s’n. Sy is darem bly sy was nie tant An se onderwyseres nie. “Weet tante nie wat dit is nie? Sy is Pa se meisie, met ander woorde.”

      Tant An kyk hulle beurtelings aan. Watter kaf praat die kinders ...

      “Jul Pa se ... e ... nooi? Ek weet dan nie van haar nie. Jul pa het nog nooit van haar gepraat nie ...”

      “Maar hy hoef mos nie vir tante van haar te vertel het nie. Dis mos sy persoonlike sake,” laat Tokkie wysgerig hoor, en tant An se frons verdiep.

      “Waar kom hy aan haar en hoe lank is dié ding al aan die gang?”

      Hulle kyk vinnig na mekaar. Van nou af sal daar reg gejok moet word.

      “Hulle ken mekaar al laaaaankal,” laat Bokkie hoor, en Tokkie voeg by: “Ja, maaaaande al.”

      “Waar het hy aan haar gekom?”

      “O, hulle het die een of ander tyd ontmoet ... e ... by vriende. E ...”

      “Een vakansie,” vul Bokkie aan. “En daarna skryf hulle gereeld aan mekaar en ...”

      “Sy is baie mooi, tante. Baie mooi.”

      “Sy is ’n weduvrou ...”

      “ ’n Weduwee, Tokkie!” Tant An is nog steeds half verward. Hoekom het Henk nooit iets van haar laat val nie? Dis tog seker nie ’n staatsgeheim dat hy ’n vriendin êrens het nie. En wat dan van juffrou Huizeman! “Waar bly sy?”

      “In die stad. Sy het ook ’n tweeling gehad, nes ons. Maar hulle en haar man is in ’n motorongeluk dood. Dis vreeslik, nè, tante?”

      “Ja. Ja, foei tog, dis aardig.” Tant An skud haar kop. “My aardetjie, dat Henk die hele tyd ’n nooi het en niemand weet daarvan nie! Julle sê julle ken haar ook?”

      “Ja, tante. Sy is ... fantasties!”

      “O, sy is vreeslik gaaf, tante. Tante sal môre sien.”

      “Hoe bedoel jy, ek sal môre sien?”

      “Sy kom kuier, tante! Sy kom môre met die trein.”

      “Hiernatoe?”

      “Ja. Sy kom vir ons kuier.”

      “Maar ... maar jul pa is dan weg ...”

      “O, dit maak nie saak nie. Sy kuier solank by ons.”

      Tant An is van voor af verward. “Maar jul pa het niks gesê van ’n