'n Wêreld sonder hom. Christine le Roux

sy om, haar hand nog op haar knie waar die fyn swart kous nou ’n pienk gaatjie het.

      “Wat máák jy?” vra dokter Hofmeyr.

      Sy herken hom eers nie sonder sy wit jas nie. In die donkerte smelt sy pak weg teen die agtergrond, dis net die lig van die straatlamp wat sy hare blond maak.

      “My sleutels het geval,” sê sy stroef.

      “En jou kous het geleer.”

      “Soos jy kan sien, ja.”

      Hy skud sy kop en maak klikgeluidjies met sy tong. “Die wêreld straf party mense regtig swaar,” sê hy, sluit die motor langs hare oop en ry weg.

      Sy is so kwaad dat sy omtrent nie kan sien waar sy ry nie. Die vermetelheid van die man! Wie is hy om haar te oordeel? Om haar af te maak as ’n ydele vroumens vir wie ’n stukkende kous die enigste tragedie kan wees? Sy bly kwaad totdat sy onder die stort staan, maar toe sy daarna haastig haar hare droogblaas en besluit wat om aan te trek, probeer sy van hom vergeet. Hy is nie belangrik nie.

      “Word tog gou wakker, Kurt,” sê sy terwyl sy haar gesig grimeer. “Hoe gouer jy gesond word, hoe gouer hoef ek daardie man nooit weer te sien nie.”