'n Wêreld sonder hom. Christine le Roux

die arm. “Kom, ek sal vir jou . . . ek bedoel, ek sal vir u koffie in die kafeteria gaan koop. Ons moet gesels.”

      Effens verdwaas stap hy saam met haar. “Noem my gerus Helmut,” sê hy toe hulle met hulle koffie gaan sit.

      “En ek is Nicoline.” Sy glimlag vir hom, ’n stralende glimlag wat maak dat hy van sy koffie in die piering stort. “Om mee te begin: het jy enige idee van watse soort musiek hy hou?”

      “Nee,” sê hy verward. “Ek ken hom glad nie. Ek bedoel, ook nie voor die tyd nie. Ons is in kennis gestel toe hy in die hospitaal opgeneem is.”

      “Waar’s sy ouers?”

      “Albei oorlede.”

      “Susters, broers?”

      “Geen.”

      “Liewe aarde,” sug sy, “ek kan sien ons het ’n probleem. ’n Vrou? Kinders?”

      “Nee. Hy is geskei, ons kan nie sy gewese vrou opspoor nie. Sy woon êrens in Europa. Hulle het nie kinders gehad nie.”

      “Het hy werklik niemand nie?” vra sy verstom. “Is dit wat jy sê? Nie eens ’n goeie vriend nie? ’n Kollega?”

      “Vanselfsprekend het hy kollegas,” sê hy. “Maar dis baie gevra om te verwag hulle moet al die pad hierheen vlieg net om langs die bed te sit van ’n man wat . . . wel, ’n man wat nie eers sal weet hulle is hier nie.”

      “Ek verstaan,” sê sy nadenkend. “Hoekom het hy hierheen gekom?”

      “Dit weet ons nie. Hy het drie weke lank deur die land getoer, die gewone plekke: Wildtuin toe, Kaap toe, Suidkus . . . ” Hy haal ’n pakkie sigarette uit en bied dit vir haar aan. “Rook jy?”

      Sy vat een. “Net so af en toe.” Sy leun oor dat hy dit vir haar aansteek. Met haar een hand moet sy eers die blinkrooi gordyn hare uit haar pad stoot en dit maak hom so verbouereerd dat sy hand bewe. “Dankie.”

      “Daar is iets . . . ” begin hy onseker. “Ek weet nie of ek dit behoort te noem nie.”

      “Noem,” sê sy beslis. “Enigiets wat kan help.”

      “Sy sake was alles in orde – onnatuurlik in orde. Sy vliegkaartjie was eers vir drie weke later, hy sou nog ’n week in die hotel bly en tog was al sy klere ingepak. Alles. Daar was nie eers ’n tandeborsel in die badkamer nie.”

      “Hy het seker van plan verander,” sê sy redelik. “Hy was dalk op pad na ’n ander plek.”

      “Sy bagasie was in sy kamer, nie in sy motor nie. Die hotel was betaal, sy sleutel by die toonbank ingehandig.”

      “Ja?” sê sy. “Miskien sou hy eers later vertrek het.”

      Hy skud sy kop. “Ek weet nie. Sy bagasie was netjies bymekaar en bo-op was ’n koevert met sy mediese versekering en . . . ”

      Sy leun terug in haar stoel, die sigaret tussen haar vingers, ’n frons tussen haar oë. Voordat sy iets kan sê, hoes iemand oordrewe hard agter haar en sy kyk om. By die tafel agter haar sit twee dokters en die een naaste aan haar is dokter Hofmeyr. Hy waai die rook weg, kyk na haar met sy koue, donker oë en hoes weer.

      “Ek is –” begin sy.

      “Rook is sleg vir jou gesondheid,” sê hy. Hy kyk verby haar na Helmut en knik beleefd. “Meneer Aaken.”

      Nicoline draai terug en druk die sigaret ergerlik dood. “Die man kan nie ophou om my te verpes nie,” sê sy.

      “Dis dokter Hofmeyr,” sê Helmut in ’n fluisterstem. “Hy is regtig ’n uitstekende neurosjirurg, ons kon nie vir beter gewens het nie.”

      “Almiskie,” sê sy koud, hoor hoe ’n stoel agter haar skraap en is bly om te sien die dokters loop uit. “Waar was ons? Jy sê, jy impliseer . . . Dit kan tog nie wees nie? Dink jy hy wou homself . . . ? Nee!” Sy druk albei hande beslis op die tafelblad. “Hy is dan beseer toe ysterstawe of iets op sy motor geval het. Hy kon dit tog nie voorsien het nie? Dit was ’n vreeslike ongeluk. ’n Frats.”

      “Daar was ’n rewolwer in sy baadjiesak.”

      Haar oë rek wyd. ’n Lang ruk sit sy net na hom en kyk. Dan skud sy haar kop. “Ons leef in gevaarlike tye. Die meeste mense het deesdae skietgoed by hulle. Dis geen bewys nie.”

      “Ek weet,” gee hy toe. “Dis waarom ek aan die begin gesê het miskien behoort ek dit nie eers te noem nie. Dis net dat alles té netjies, té afgerond is. Daar is selfs ’n afskrif van sy testament in sy briewetas. Glo my, daar is nie een enkele los draad nie. Alles wat hy nagelaat het, dui op ’n man wat van plan was om . . . ”

      Sy leun vorentoe. “Ek weet darem nie. Bestaan sulke toeval? Kom ons veronderstel jy is reg. Die man is te eensaam. Daar is niemand wat omgee nie, geen vrou of kind nie. Hy gaan hou vakansie in ’n land baie ver van sy eie af en hier word die eensaamheid te veel vir hom. Hy besluit om ’n einde aan sy lewe te maak. Hy koop ’n rewolwer, bring al sy sake in orde. Geen los drade nie, soos jy gesê het. Hy pak alles in en betaal die hotel. Klim in sy motor om . . . wat? Homself daar en dan te skiet of êrens anders heen te ry en dit daar te doen? En voor hy kan wegtrek, val ’n lading yster op sy motor en verpletter dit. Nee, dis te toevallig.”

      “Ek weet. Ek gee toe dat dit vergesog is, maar jy moet erken dat vreemder dinge as dit al gebeur het. En ek kan verkeerd wees. Daar kan ’n ander rede wees vir sy optrede.”

      Sy sit diep ingedagte en dink oor alles wat hy gesê het. “As dit so is,” sê sy dan, “en ek dink steeds dis nié, gaan dit nie help om hom te laat herstel nie.”

      “Hoekom nie?”

      “As hy wou dood wees, gaan hy hom nie haas om gesond te word nie.”

      “Hy’s in ’n koma. Hy dink heeltemal niks nie.”

      “Hoe weet ons dit? Die breinbloeding of drukking of wat ook al moet tog stadig beter word. Dis moontlik om gesond te word.”

      “Ek weet nie,” erken hy. “Ek is nie ’n dokter nie.”

      “Ek ook nie.” Sy kyk op haar horlosie. “Haai, ek kan nie heelmiddag hier sit nie, ek moet huis toe gaan. Sê my net tog iets: kon hy Engels praat?”

      “Ek veronderstel so,” sê hy huiwerig.

      “Afrikaans definitief nie,” sê sy beslis.

      “Nee, seker nie. Miskien het hy ’n woord of twee opgetel, ons tale is tog nie so ver van mekaar verwyder nie.”

      “H’m,” mymer sy. “Waar kan ek ’n woordeboek kry? Noorweegs en Engels.”

      “Ek het een.”

      “Mag ek dit by jou leen?” Sy gee hom haar skitterende glimlag. “Ek het mos jou kaartjie. Ek sal jou bel.”

      “Natuurlik,” sê hy, weer uitgeboul deur haar voorkoms. “En ons waardeer dit regtig dat jy so . . . betrokke geraak het. Ek het my tog so oor hom bekommer.”

      Sy staan op, glip haar handsak oor haar skouer en skud sy hand. “Dankie vir die inligting en die koffie. Ons sal mekaar seker weer sien.”

      “Ek hoop so.”

      Sy stap vinnig deur die gange na die uitgang. Dis al amper donker en sy skrik toe sy sien hoe laat dit is. Sy sal moet wikkel of sy gaan nie betyds klaar wees wanneer Neil haar kom oplaai nie. Maar wat sy nou uitgevind het, is belangriker, dink sy terwyl sy aanstryk oor die parkeerterrein na haar motor toe. Wat Helmut Aaken haar alles vertel het, het haar gehelp. Sy sal hard daaroor moet nadink. Terwyl sy loop, vroetel sy afwesig in haar handsak na haar motorsleutels. By die motor gekom, vat sy dit raak tussen die rommel en pluk dit uit. Ongelukkig het die sleutel verstrengel geraak in die koord wat aan haar donkerbril vas is en toe sy dit ongeduldig ruk, val die sleutel uit haar hand en onder die motor in.

      “Deksels!” sê sy vies. Sy trek haar kort romp hoër op en kniel