Marta. Helena Hugo

dat hy nie sy kans waargeneem het om hulle uit te toets nie,” terg Deon.

      “Wie praat?” brom Gunther.

      Deon is nie onskuldig nie. Maar Gunther het hom voorgeneem om niks te vertel nie. Deon is werklik innig lief vir Chanté en Gunther gun hom dit.

      “Jou tyd raak min,” vermaan sy pa.

      “Gun my ’n jaar of twee, dan verras ek julle ook.”

      “Toe ek julle ouderdom was, was ek en jou ma al gevestig en julle twee sulke kannetjies.” Die ou man wys effens bo tafelhoogte.

      “Julle was ook maar laat vir daardie dae,” verweer Deon.

      “Ja,” sug hul pa.

      Ciska tel die silwerklokkie op en lui vir Eva om af te dek.

      Gunther sal wag tot Deon Pretoria toe is voor hy hulle van sy droom vertel. Laat sy broer eers behoorlik kuier. Dit duur dalk maande voor hy en Chanté hul toekoms bevestig. Maar syne is onsekerder as hulle s’n en hy moet nog te veel veg teen die twyfel. Geloof soos ’n mosterdsaadjie, het Jesus vir sy dissipels gesê, dis al wat jy nodig het om bome te ontwortel en berge te verskuif. Soms voel dit of sy geloof net te klein is, kleiner as selfs die kleinste spikkeltjie wat jy met jou blote oog kan sien.

      Drie

      “Marinda?” Dis die eerste keer dat Marta die vroutjie wat in mevrou Visser se huis woon van naby sien.

      “Dis ek, maar …”

      Sy byt haar lip vas en kom nie verder met haar sin nie. Dit lyk of sy elke oomblik gaan omdraai en vlug.

      “Jy is by die regte huis,” stel Marta haar gerus en wys na haar beskeie uithangbordjie bokant die voordeur. “Ek het besigheidsregte, die stadsraad was baie tegemoetkomend. Almal weet van my. Die naambord is vir besoekers. Kom binne.”

      Sy sit die gieter waarmee sy haar stoepplante natgemaak het, langs die houtbankie neer. Daar staan twee potte met begonias waarby sy nie uitgekom het nie, en as sy die gieter hier sien, sal sy onthou. Sy loop vooruit en die vroutjie volg haar soos ’n trapsuutjies. Die deur na die kamer wat Marta as salon laat inrig het, is oop en sy staan terug sodat haar kliënt eerste kan instap.

      In die ou dae was dit die stoepkamer waar haar broers geslaap het. Sy het pype van die buitekraan af laat aanlê, wasbakke en haardroërs laat installeer, die plankvloere uitgehaal en met teëls vervang, die plafon wit en die mure nartjiegeel geverf – toe groot spieëls, geraamde sjampoe-advertensies en plakkate van beroemde skoonhede met mooi hare opgehang.

      Die tydskrifrakkies is netjies reggepak, die trollie met rollers en kammetjies blinkskoon, alles op hul plek, geen teken van oom Ollie se hare op die skitterblink vloer nie. Die nuwe vroutjie het niks om oor te kla nie, trouens, niemand het iets om oor te kla nie. Marta se eie klein salon vertoon te eniger tyd net so professioneel soos Progress in die Kaap.

      Sy wys na die stoel voor die middelste spieël. “Sit maar.”

      Marinda gaan sit onseker, voel-voel na die stoel agter haar asof sy seer bene het. Haar skouertjies lyk soos die geraamte van een of ander afvlerkvoëltjie. Haar beentjies is so maer, die stywe jean sit lossies.

      Was die probleme tussen haar en haar man so erg dat sy siek geword het daarvan?

      Marta kry haar jammer, maar sy vra nie uit nie. Mense praat vanself wanneer sy met hul hare werk en oom Ollie het haar vanoggend klaar moeg gemaak met al die besonderhede oor sy geldsake. Het sy maar ’n tiende van oom Ollie se rykdom – hy wat so klou aan die kosterpos by die kerk asof hy geen heenkome het nie en kla met soveel geld in die bank.

      Sy steek haar vingers deur Marinda Boshoff se hare – fyn hare, ligbruin, byna blond. Ligter strepies sal die bleek gesiggie verhelder. Sy lyk so hartseer, so asof sy iewers in haar skraal liggaampie iets wegsteek wat te swaar is vir haar.

      “Wat doen ons vandag?” vra Marta maar die standaardvraag van alle haarkappers.

      Marinda raak aan haar kuif. “Ek was lanklaas by ’n haarkapper. Jy sal moet sny.”

      “Kort?”

      “Nee, hou dit langerig … of miskien …”

      “Het jy dit al kort gedra?”

      “Ja.”

      “So, sal ons weer sny?”

      “Ek weet nie.”

      Marta wys na ’n plakkaat van Charlize Theron met kort blonde hare. “Daardie styl sal jou pas.”

      Toe glimlag Marinda. “Ek sal nooit soos Charlize kan lyk nie.”

      “Nie soos sy nie, soos jy. Ons haal die beste uit jou.”

      Marinda kyk verbaas op. Dit lyk asof sy nie kan glo wat sy hoor nie.

      Marta trek die kam deur die verwaarloosde hare. “Kom, ek was jou hare,” sê sy en beduie na die wasbak se kant.

      Hulle loop saam soontoe. Marinda gee doelgerigte treë en gaan sit met meer selfvertroue. Goed so, sy is tevrede met my voorstel, besluit Marta en hang die handdoek om Marinda se skouers. Sy doen moeite om die water te meng tot dit die regte temperatuur het. Sy gebruik haar beste sjampoe en masseer haar nuwe kliënt se kop sagkens, maar so bedrewe, sy kan voel hoe die spanning onder haar vingerpunte wyk, die stywe nekspiere meegee onder haar aanraking, die gesig sagter word, minder verskrik. Sy weet hoe om hulle tot rus te bring, sy sien en voel dit dikwels. Sy het ’n talent om selfs haar kwaai ou moeder tot bedaring te bring. Marinda hou haar oë toe. Sy is ’n mooi mens met ’n sterk profiel, lang wimpers, ’n sagte mond. Maar daar is donker kringe onder haar oë en plooitjies wat haar mondhoeke afrem.

      Marta sal nie vrae vra, hulle praat self en dis deel van haar werk om te luister. Wat hulle nie besef nie, is dat hul hartseerstories haar uitput en seermaak en soms slapelose nagte besorg. Tog, haar hart gaan uit na die mens voor haar. Sy vou die handdoek versigtig om die nat hare, vryf dit effens droog en beduie weer na die stoel voor die spieël.

      “Dankie,” sê Marinda. “Ek voel minder gespanne.”

      “Ek is bly.” Marta hang die haarsnymantel om die smal skouertjies.

      Dan haal sy haar kam uit en neem agter haar kliënt plaas, sy laat rus haar vingerpunte liggies teen die kante van haar kop en begin versigtig kam. Nie trek nie, dis belangrik om nie die gevoel van welbehae te versteur nie.

      Marinda kyk in die spieël. Sy kyk met ’n uitdrukking van berusting na haarself.

      “Goed, Marinda. Jy het nog een kans om van plan te verander. Sny of nie sny nie?”

      Sy kry ’n vasberade uitdrukking om haar mond. “Sny,” sê sy.

      “Kort?”

      “Kort. Ek het besluit, ek wil my man verras.”

      Is sy op pad terug? Is Marta haar kwyt voor hulle behoorlik kennis gemaak het? Dit sal haar verdiende loon wees om vooruit te bereken hoeveel geld sy gaan inkry. Maar dis belangriker dat die ongelukkige vrou op die stoel voor haar met haar man versoen raak.

      Sy sal haar daarby berus. Marta trek die kam nog ’n slag deur.

      “Hy weet nie dat jy jou hare gaan sny nie?” vra sy.

      “Nee.”

      Sy steek die skêr in. ’n Flerts val op die teëlvloer en nog een.

      “Ek wil reg wees vir hom, ek wil goed lyk.”

      “Wag hy vir jou by die huis?”

      “Hy werk. Hy’t gesê hy kom môre of so. Hy sal sy bes probeer.”

      “Buig asseblief jou nek.”

      Sy gehoorsaam en Marta sny. Sy sny tot sy die nekbeentjies wit sien deurskyn. Sy gaan sorg dat die vrou ’n metamorfose ondergaan, ’n verjongingskuur. Sy kan goed sny, haar vingers