'n Nuwe begin. Christine le Roux

maar aan die ander kant is daar tog ’n interessante stertjie by. Ons het ontdek dat mense vergeet wat hulle wíl vergeet.”

      Sy het hom verstom aangekyk. “Jy bedoel ek het dit doelbewus alles uitgevee?”

      “Nee, nee, dis nie wat ek gesê het nie.”

      “Dis presies wat jy gesê het.” Sy was ontstoke.

      “Ons sal moet delf,” was sy kriptiese opmerking.

      “Delf waarin? Ek kan dan niks onthou nie en oor ’n dag of wat moet ek huis toe gaan.”

      “H’m,” het hy gemymer. “Hoe voel jy daaroor?”

      “Hoe dink jy voel ek daaroor? Ek weet nie waar my huis is of hoe dit lyk of wie my bure is of enigiets nie! Ek het nie my eie ma herken nie. Ek is blykbaar al vyf jaar getroud met ’n man wat ek van geen kant af ken nie. Ek deel ’n huis met hom!”

      “Jy hoef nie.”

      Sy het hom gesit en aanstaar. “Wat is dit veronderstel om te beteken? Waarheen anders moet ek gaan?”

      “Jy kan teruggaan na jou ouers.”

      “Ek ken hulle ook nie.”

      “Jy klink baie aggressief,” het hy gesê.

      Sy wou opstaan en loop. Wat verwag die man? Moet sy gedwee en gelate aanvaar dat sy uitgelewer is aan ’n wêreld wat vir haar heeltemal vreemd is?

      “Ek is nie aggressief nie,” het sy gesê. “Maar jy moet tog kan verstaan hoe ek voel.”

      Hy het sy afspraakboek nader getrek. “Watter tyd sal jou pas? Ek dink ons moet ’n vaste weeklikse afspraak maak.” Sy het opgestaan. Waardig. Nie aggressief nie. “Ek dink regtig nie dit kan enige doel dien nie. Jy wil delf en ek het niks om in te delf nie. Selfs al is jy reg en het ek doelbewus teen die lamppaal geval sodat ek my verlede kon uitvee, onthou ek steeds niks nie. Ek weet nie waarom ek teen die lamppaal geval het nie. Ek weet nie wat daar in my verlede was wat so onuitstaanbaar was dat ek dit wou vergeet nie. Tot siens.” Sy het haar kamerjas om haar gevou en teruggestap na haar kamer.

      “Sy lyk nes Sinéad O’Connor,” het sy ’n verpleegster agter haar hoor sê.

      Terug in haar kamer het sy bo-op haar bed gaan lê met haar arms gevou.

      Toe haar ma later by Emilia instap met ’n welriekende bos pronkertjies en freesias in haar hande, kyk sy op.

      “Hallo, Mammie,” sê sy.

      Haar ma straal. “Jy ken my weer!” Sy slaan haar arms om Emilia en soen haar. “Ek is so bly.”

      Emilia sê níks nie. “Baie dankie vir die mooi blomme. Dit ruik wonderlik.”

      “Uit my eie tuin. Jy ken mos die bedding daar teen die heining? Ek was so bang dit verwaarloos terwyl ons weg is, maar jy kan nie glo hoe hulle vanjaar groei nie. ’n Fees vir die oog.”

      Emilia glimlag asof sy presies weet waarvan haar ma praat. “Is dit dan nou lente?”

      Haar ma lyk onthuts. “Natuurlik is dit lente. En ons het heerlike reën gehad die naweek.”

      “Wat is die datum?”

      Eers lyk dit asof haar ma iets wil sê, maar sy sorg dat haar gesigsuitdrukking normaal bly. “Dis die vyfde Oktober, liefie.”

      “Wanneer het die ongeluk dan gebeur?”

      “Die laaste week van Augustus.”

      Emilia dink hieroor na. “Was dit toe nog winter?”

      “Nou ja, dit het begin warm word, maar snags was dit nog bitter koud.”

      Soos ’n skielike vlagie wind beweeg iets deur Emilia se kop. Sy voel ’n koue, dor wind wat haar haar jas stywer om haar laat trek. “Ek –” begin sy, maar voor sy die woorde kan vind om die sensasie te beskryf, is dit weg. “Nee, niks nie.”

      Sy lê en kyk hoe haar ma die blomme rangskik en Gerard se dooie blomme uitgooi. “Hoe gaan dit met Andrew?”

      Haar ma kyk verras op. “Dis lief van jou om te vra. Dit gaan baie goed met hom. Baie besig, soos gewoonlik. Hy stuur baie groete. As gewone besoekers toegelaat was, het hy jou al kom sien. En Claudia bel my byna elke dag. Sy kan nie wag dat jy weer by die huis moet wees nie. Sy sê sy en Ansa is verlore sonder jou.”

      “Wie is Sinéad O’Connor?” vra Emilia.

      Haar ma staar na haar. “Wie?”

      “Die verpleegsters sê ek lyk soos sy. Is sy ook ’n vriendin?”

      “Ek weet regtig nie, liefie. Ek sal vir Claudia vra as sy weer bel.”

      Emilia is verlig toe Gerard die aand kom. Hy is vir haar ewe onbekend as die ander mense, maar hy is die enigste wat dit aanvaar. Hy en dokter Beyers. Hulle karring nie aan haar nie. Die een is professioneel betrokke en dus besorg oor haar welsyn, die ander het klaarblyklik aanvaar dat hy opgeskeep is met ’n vrou wat net ’n week oud is.

      “Dokter Beyers sê jy kan môre huis toe kom,” sê Gerard nadat hy formeel gegroet het. “Ek het ongelukkig ’n baie vol program môreoggend. Ek moet in die hof wees, maar ek sal jou in my etensuur kom haal.”

      “Kan ek nie maar hier bly nie?” vra sy benoud.

      Hy kyk haar ondersoekend aan. “Wil jy nie huis toe kom nie?”

      “Die hospitaal is bekend,” skerm sy.

      Hy knik net. Hy lyk moeg, asof hy nie lus het om baie te praat nie.

      “Het jy ’n kwaai dag gehad?” vra sy toe sy sien hoe hy oor sy oë vee.

      Hy is so verbaas dat sy hand in die lug bly hang. “Ja, dit was nogal.” Hy kyk haar weer deur vernoude oë aan asof hy iets raaksien wat sy nie kan sien nie.

      “Hoekom lyk jy so verbaas?”

      Hy herstel vinnig en vou sy hande oor sy gekruiste bene. “Nee, nee. Dokter Beyers sê vir my jy was vandag by die sielkundige.”

      “Ja, en hy reken ek vergeet doelbewus. Ek het my geheue verloor omdat ek dit wou verloor.”

      Sy blik word selfs skerper; maar toe hy haar oog vang, kyk hy vinnig weg. “Waarom sou hy dit sê?”

      “Ek weet nie.” Sy steek haar hand weg en speel met die delikate blomblaartjies van die pronkertjies. “Wat weet hy wat ek nie weet nie?”

      Gerard haal sy skouers op. “Hy het nie met my gepraat nie.”

      Dié keer is dit haar blik wat verskerp. “Jy is die een wat my die beste geken het, vermoed ek. Was daar . . . het ek iets gedoen wat so vreeslik was dat ek dit wou vergeet?”

      Hy kyk weer vinnig op en dan weg. “Nee, nie waarvan ek kennis dra nie.”

      “Ek was nie ’n dief of ’n moordenaar nie?”

      Hy glimlag. “Nee.”

      Sy lê ’n ruk net voor haar en kyk. “Wie is Sinéad O’Connor?”

      Hy lyk geamuseerd. “’n Sangeres met ’n geskeerde kop.”

      “Ek sien.” Sy knik: “Ja, dan verstaan ek waarom die verpleegsters dit gesê het.”

      “Dis ’n kompliment,” verseker hy haar. “Ten spyte van haar geskeerde skedel is sy baie mooi.” Hy vryf weer oor sy oë.

      “Jy moet huis toe gaan,” sê sy. “Jy is baie moeg. Dit moet regtig ’n vreeslike mors van jou tyd wees om elke aand hier te sit langs die bed van ’n vrou wat jou nie eers ken nie.”

      “Maar ék ken jóú,” sê hy.

      “Maak nie saak nie. Gaan liewer huis toe en klim in die bed.”

      ’n