'n Nuwe begin. Christine le Roux

toelaat.”

      “Nee!” roep sy skerp. “Ek is jammer, maar dit sal tog nie help nie. Ek sal hulle mos nie herken nie? Dit sal net ’n verleentheid wees.”

      Hy kyk haar weer aan met sy deurdringende blik. “Wil jy hê ek moet hulle vra om geen ander besoekers toe te laat nie?”

      “Asseblief, ja. Ek kan dit nie – ek sal nie weet –”

      “Dis geen probleem nie,” sê hy rustig en hou die lêer op sy skoot toe. “Dokter Beyers sê sodra jy sterker is, kan jy maar huis toe kom. Van môre af sal jy moet oefen om te loop sodat jou spiere ook weer kan herstel.”

      Huis toe, dink sy oorstelp. Sy weet nie waar dit is of hoe dit sal wees nie. Sy wil liewer in die hospitaal bly. Haar kamer ken sy en die gesigte is bekend. Buite hierdie mure wag ’n wêreld wat vir haar so ontstellend vreemd voel dat sy dit nie kan hanteer nie. Sy wil nie eers daaroor dink nie. “Is jy ’n advokaat?” vra sy om weg te kom van die vreesgedagtes.

      “Ja.”

      “Dan is jy seker baie besig? Hierdie besoeke aan die hospitaal moes jou tyd vreeslik gemors het.”

      Hy bestudeer haar gesig ’n lang oomblik voor hy antwoord. “Nee, nie regtig nie,” sê hy dan gelykmatig.

      “Is ek iets?” vra sy naïef. “’n Dokter of ’n advokaat of iets.”

      Hy lyk geamuseerd. “Nee, jy het nie gewerk nie.”

      Sy dink skielik aan iets, ’n gedagte so benouend dat haar keel wil toetrek. “Het ons kinders?”

      “Nee.”

      Sy blaas haar asem stadig uit. Dit sou sy hoegenaamd nie kon hanteer nie. “Is ons kort tevore getroud?”

      “Nee,” sê hy met sy gelykmatige stem. “Ons was al vyf jaar getroud.”

      Haar gedagtes spring so wild rond dat dit haar kop seermaak. Hoe is dit moontlik dat sy niks kan onthou nie? Hoe kon sy vyf jaar lank met ’n man saamgelewe het en nie eers sy gesig herken nie? Hy lyk vir haar na ’n gawe man, maar sy ken hom ewe goed of ewe sleg as wat sy dokter Beyers ken. “Hoe oud is jy?” vra sy.

      “Agt-en-dertig.”

      “En ek?”

      “Dertig.”

      Sy herkou die inligting. “Ek is dus nie meer jonk nie.”

      “Ek sou dit nie sê nie,” antwoord hy. “Op die oomblik lyk jy sestien. ’n Seun van sestien.”

      Sy glimlag verleë en vryf werktuiglik oor haar borselkop. “As jy my al lank ken, lyk ek seker nou baie lelik.”

      “Ek ken jou al lank,” sê hy beslis. “En nee, jy lyk nie lelik nie. Aan die begin, toe jou gesig so geswel was en jou oë potblou, was dit ’n ander storie. Toe het dit egter nie saak gemaak nie. Ek wou net hê jy moes bly leef.”

      Sy skram weg van die intensiteit in sy stern. “Ek is nou moeg. Vir iemand wat vyf weke lank geslaap het, was vandag baie uitmergelend.”

      “Besoektyd is buitendien verby,” sê hy en staan op. “Ek hoop jy slaap lekker. Sien jou môreaand weer.” Hy druk die lêer onder sy arm en kyk na haar. Vir ’n benoude oomblik is sy bang hy wil haar soen, maar hy knik net vriendelik en stap na die deur. Sy draai op haar sy en trek die komberse oor haar skouers. Haar kop pyn van al die gedagtes. Waarheen gaan hy nou? Waar is sy huis. Hul huis? Hoe lyk die huis? Is dit vol besittings waarvan sy niks weet of kan onthou nie?

      “Ag nee,” sê die verpleegster toe sy later inkom om Emilia te sien. “Hoekom huil jy?”

      “Ek weet nie wat ek gaan doen nie,” sê Emilia radeloos. “Hoe kom ’n mens reg as jy twee dae gelede eers gebore is?”

      Hoofstuk twee

      Hoofstuk twee

      Die volgende paar dae is vir Emilia angsaanjaend. Aan die een kant word haar bene sterker, kan sy heen en weer stap, self in en uit die bad klim, maar aan die ander kant pyn haar kop omtrent pal soos sy probeer onthou.

      “Dis mos nie moontlik nie?” wend sy haar tot dokter Beyers. “Waar is al die kennis? Wat het geword van dertig jaar se geheue?”

      “Moenie jouself so treiter nie,” paai hy. “Jy kan nie die geheue terugdwing nie. Dit sal vanself kom. Jy sal geduldig moet wees.”

      “Maar ek ken niemand nie! Nie eers my eie ma nie!”

      Die vorige aand het ’n baie elegante gryskopvrou by haar kamer ingebars gekom, haar omhels en in trane uitgebars. Emilia het stokstyf in die bed gelê en wag dat die vrou tot bedaring kom.

      “Jy weet nie waardeur ons is nie,” het die vrou gesê toe sy weer kalm was. “Ek en Andrew was in Frankryk toe Gerard ons bel met die verskriklike nuus. Ons het dadelik teruggevlieg, en weke lank al hoop en bid ons.”

      “Wie is u?” het Emilia beleef gevra.

      Die vrou het teruggesteier, haar hand oor haar mond. “Wat bedoel jy, kindjie? Jy ken tog jou eie ma?”

      “Ek ken niemand nie,” het sy stroef erken.

      Haar ma het weer begin huil. “Ek glo dit nie. Gerard het ons gewaarsku, maar ek het gedink – ek bedoel, jou eie ma . . .”

      “Ek is jammer,” het Emilia miserabel gesê.

      Haar ma was in so ’n toestand dat die verpleegster haar simpatiek, maar ferm uit die kamer gelei het. Emilia het net so ontsteld agtergebly. Sy het skoon die bewerasie gehad en ineengekrimp op die leunstoel gesit toe Gerard daar aankom.

      “Wat het gebeur?” het hy gevra toe hy haar so sien sit.

      “Hier was so pas ’n vrou wat sê sy is my ma. Sy is histeries hier weggelei omdat ek haar nie ken nie.”

      Hy het die mandjie vrugte wat hy saamgebring het op die bedkassie neergesit en op die harde stoel oorkant haar gaan sit. “Ek het haar dan gewaarsku.”

      “Sy het jou nie geglo nie.” Haar vingers het senuagtig met die gordel van haar kamerjas gespeel. “En ek het nie geweet wat om te sê nie. Ek weet nie eers wat ek haar noem nie! Ma of Moeder of wat?” Haar stem het ’n histeriese klankie gehad.

      “Jy noem haar Mammie.” Sy stem was diep en rustig. Dit het haar tot kalmte gedwing.

      “En wie is Andrew? Sy sê sy en Andrew was in Frankryk toe jy hulle gebel het. Is hy my broer?”

      “Andrew is jou stiefpa.”

      “Wat het van my eie pa geword?”

      “Hy is lankal oorlede. Jy was nog klein.”

      Sy herkou hierdie inligting, maar dit, soos alles wat sy nou elke dag hoor, verwar haar net. “Het ek broers of susters?”

      “Nee, jy is die enigste kind.”

      Sy het haar kop geskud en verder gerafel aan die tossel van haar kamerjas. “Ek wil êrens in ’n donker kamer wegkruip tot my geheue terug is. Mense raak ontsteld. Ek maak almal net ongelukkig omdat ek hulle nie herken nie.”

      Hy het haar aangekyk met ’n blik wat sy dikwels by hom gesien het. Asof hy haar opweeg, asof hy eintlik iets wil sê wat hy om een of ander rede verswyg.

      “Pla dit jou?” het hy met ’n baie neutrale stem gevra.

      “Natuurlik!”

      Hy het nie dadelik gepraat nie. “Toe maar, die dokter sê jy kan een van die dae huis toe kom. Hoe gouer jy in ’n vertroude omgewing kom, hoe beter.”

      Dit was nie eintlik vir haar tot troos nie. In ’n vertroude omgewing, soos hy dit noem, gaan sy net al hoe meer gekonfronteer word met goed wat sy nie kan onthou nie, mense wat haar ken, maar vir haar volslae