'n Nuwe begin. Christine le Roux

vir my beskryf?”

      Sy skud net haar kop. “Ek onthou niks van ’n huis nie.”

      “Het jy broers of susters?”

      “Ek weet nie.”

      “Weet jy wat jou naam is?”

      Sy haal haar skouers op. “Hulle noem my Emilia as hulle na my roep.”

      “Dis korrek. Jou naam is Emilia Roux.” Hy buk, maak die kassie langs haar bed oop en vroetel deur ’n handsak. Toe hy weer regop sit, hou hy ’n groen boekie voor haar gesig. “Kyk, hier is jou identiteitsdokument. Sien jy? Jou naam en foto.”

      Die klein foto’tjie interesseer haar. Die meisie het dik, donker hare wat tot op haar skouers hang. “Is dit soos ek gelyk het voor julle my hare afgeskeer het?”

      “Ja.”

      Emilia gee die boekie vir hom terug en maak haar oë toe. “Wat het dan gebeur?” vra sy miserabel. “Waarom kan ek niks onthou nie?”

      “Dit wil voorkom asof jy aan geheueverlies ly,” sê hy.

      “Sal dit weer groei, soos my hare?”

      Hy glimlag. “Heel waarskynlik.”

      Sy voel hoe die trane in haar oë opstoot en knip hulle vinnig. “Is ek nou breinbeskadig?” Sy vee oor haar oë en kyk hom paniekerig aan.

      “Nee, nee,” sê hy gerusstellend. “Hoegenaamd nie. Al jou ander reaksies is heeltemal normaal. Dit kon veel erger gewees het. Ons het nie geweet wat die skade is tot jy uit die koma wakker geword het nie, maar nou is alles uiters positief.”

      Sy gebruik sommer die punt van die laken om haar gesig verder droog te vee. “Miskien onthou ek alles as ek môre wakker word.”

      Hy glimlag weer en staan op. “Ek dink ook dis nou tyd dat jy ’n bietjie rus. Ons wil jou nie dadelik oorlaai nie. Rus is op hierdie tydstip die beste medisyne. Môre praat ons weer en sal ons verdere toetse doen. Lekker slaap.”

      Sy maak haar oë toe, maar slaap nie, hoofsaaklik omdat sy te gekweld is en ook omdat die hospitaal nou baie bedrywig word. Baie mense stap in die gange af en daar is veel meer stemme as normaalweg. Sy hoor hoe iemand haar deur oopstoot en ’n ruk later kraak die stoel waarop dokter Beyers vroeër gesit het. Haar oë vlieg oop en sy kyk verskrik in daardie rigting. Dis die donker man wat daar sit, ’n ruiker blomme op sy skoot.

      “Emilia,” sê hy. “Hulle sê my jy is nou regtig wakker.”

      “Is jy advokaat Roux?” vra sy benoud.

      Hy is geskok, maar hou sy gesigsuitdrukking neutraal. “Herken jy my nie?”

      “Nee,” fluister sy. “Ek is jammer.”

      “Ek is Gerard.”

      “Aangename kennis,” sê sy.

      Hy staan vinnig op, loop na die wasbak teen die oorkantste muur en hou hom besig met water intap in die vaas wat hy uit die kassie gehaal het.

      “Hoe het jy geweet daar is ’n vaas?” vra sy verstom.

      “Ek bring al vyf weke lank blomme hierheen,” sê hy met sy rug na haar. “Ek weet al waar alles is.” Hy dra die blomme na die kassie langs haar bed en haal sy sakdoek uit om sy hande droog te vee.

      “Baie dankie,” sê sy formeel. “Dis pragtige blomme.” Sy lê na hom en kyk, want sy weet regtig nie wat sy vir hom moet sê nie.

      “Onthou jy die ongeluk?” vra hy.

      “Nee, maar dokter Beyers het my vertel wat gebeur het.” Sy vryf weer oor haar borselkop. “Hy het vir my ’n spieël gebring dat ek kan sien hoe ek lyk.”

      “En?” vra hy deurdringend. “Wat dink jy?”

      “My kop lyk soos ’n bal.”

      “Jou hare sal weer groei.”

      “Ek weet.” Sy is bewus van ’n toenemende gevoel van ongemak. Sy wil badkamer toe gaan, maar sy kan nie die verpleegster laat kom terwyl hierdie vreemde man langs haar sit nie. “E . . .” sê sy huiwerig, “weet jy dalk waar die badkamer is?”

      Hy wys na ’n deur langs die wasbak. “Jy het jou eie badkamer.”

      Sy stoot die komberse eenkant toe en dink dan skielik aan iets. “Kan ek loop?”

      Hy het opgestaan en kom nader om te help. “Ek weet nie. Jy het vyf weke laas geloop. Sal ek die verpleegster roep?”

      “Nee,” sê sy vasberade. “Ek kan dit mos maar self probeer.” Sy swaai haar bene af, al lyk die vloer vir haar vreeslik ver. Hy is dadelik by, hou sy arm uit vir haar om op te steun en vang haar toe haar bene meegee. “Genade,” sê sy floutjies. “My bene voel soos botter.”

      Sy hang met haar volle gewig aan sy arm en beweeg voetjie vir voetjie na die badkamerdeur waar daar gelukkig ’n stang is waaraan sy kan vashou. “Dankie. Ek sal nou regkom.”

      Hy lyk baie gekweld en toe sy die deur weer oopstoot, is hy dadelik by om haar terug te help na die bed. Daar is ’n suising in haar ore en die hele kamer kantel heen en weer teen die tyd dat sy weer lê.

      “Oe,” sê sy en byt op haar tande. “Nou voel ek verskriklik.” Sy maak haar oë toe en druk haar hande teen haar kop. Sy hoor voetstappe, die deur wat weer oopgemaak word en stemme wat om haar praat, maar sy maak nie weer haar oë oop nie omdat alles meteens te verwarrend is.

      Toe sy hulle weer oopmaak, is dit oggend en ’n verpleegster woel om die bed. “Ek hoor ons het gisteraand ’n bietjie ambisieus geraak,” sê die meisie gesellig en begin die beddegoed terugvou sodat sy Emilia kan was.

      “Kan ek nie liewer self bad nie?”

      “Ons kan probeer,” sê die verpleegster.

      Die tweede keer dat Emilia regop staan, voel sy beter. Die suising in haar ore is nog daar, maar sy raak dit gewoond en die verpleegster ondersteun haar heelpad, laat haar vir geen oomblik alleen nie en help haar uiteindelik weer terug bed toe. Sy is so uitgeput dat sy dadelik weer wil slaap, maar die res van die dag bly besig. Hulle stoot haar in ’n rolstoel na ’n ander deel van die hospitaal waar dokter Beyers haar deur ’n reeks uitmergelende toetse sit. Dit voel vir haar asof daar elke sekonde van die dag iemand is wat in haar oë tuur of vrae vra of ledemate beweeg. Hulle maak elektrodes aan haar kaalgeskeerde kop vas en meet haar breingolwe en sy is heeltemal gedaan toe sy teen die aand weer in haar bed wakker word.

      Dis ook nes die vorige aand. Die man, Gerard, sit weer langs haar bed, dié keer nie met blomme op sy skoot nie, maar met ’n lêer vol papiere wat hy deurlees.

      “Jy’s wakker,” sê hy toe hy sien haar oë is oop. “Ek het gedog jy gaan die hele besoektyd omslaap.”

      “Hulle het my regtig moeg gemaak vandag,” sê sy verskonend.

      “Ek hoor so, maar dokter Beyers is baie tevrede. Hy sê daar is absoluut niks met jou verkeerd nie. Al jou sintuie werk normaal, jou motoriese handeling is op geen manier aangetas nie en –”

      “Ek kan dan niks onthou nie,” val sy hom in die rede.

      “Ja, maar hulle reken dit sal mettertyd regkom. Dit kan bloot tydelik wees. Jy het daardie lamppaal met jou kop getref en dis ’n genade dat jy nog leef.”

      “Ek het seker ’n baie harde kop,” probeer sy spot.

      Hy kyk haar ’n oomblik lank deurdringend aan, maar sê niks nie.

      “Kom jy vyf weke lank reeds elke aand kuier?” vra sy na ’n ruk.

      “Natuurlik. Aan die begin was ek heeldag hier.”

      Sy lyk verbaas. “En jy ken my nie eers nie!”

      Hy glimlag droogweg. “Nee, Emilia, ek